The Untold Tale of Darkness (Completed)

Chapter 30: The Awakened

Chapter Thirty

One tap brought me to remember reality. Umuupo na si Vincente sa kaharap na upuan upang basahin muli ang naiwang nakabukas na libro.

Sinubukan kong magsalita subalit pinapalibutan ng makapal na tela ang aking bibig na nakatali sa bandang likod ng aking ulo. Sumama ang tingin ko sa kanya na kanya lang inignora.

Sinubukan kong kalagin ang pagkakatali sa aking kamay at nagawa niyon maagaw ang tingin ng kaharap. Seryoso niyang pinapanood ang aking galaw na wari'y hindi pinoproblema kung makawala man ako.

"Hindi ka ba natatakot sa buhay mo?" Casual niyang aniya habang dinadampot ang baril sa katabing mesa. Maliit iyon at tinapat sa bibig pagkatapos niyang isubo ang sigarilyo. Pinanood ko kung paano mawala ang usok hanggang makita ang mata nitong nakatitig sa akin. Namatay ang apoy na nanggagaling sa baril. Ngunit sadya yatang hinihigop ako ng mga mata nito na para bang kay tagal ko nang nakita iyon:

Ang kaninang bumabalot na kadiliman ay unti-unting lumihis, na ang dahilan ay ang ulap na tumatakip sa liwanag ng bilog na buwan sa kalangitan habang kumikislap pa ang maliliit na mga bituwin na pumapalibot dito. Ang kaninang malawak na dilim ay napakalawak pala na hardin. Sa kabilang banda nito ay may nakatayong malaking mansion na hindi kumawala sa aking paningin. Aren't they know what danger it brings?

Hindi ko na lamang pinansin ang naisip kong iyon nang namalayan ko na tila ba may sariling pagiisip ang aking mga paa kung kayat ay kusa na lamang sila humakbang palapit doon.

Kusang tumigil ang aking sarili paroon upang pagmasdan ang kabuuan ng malaking mansion, hindi kalayuan sa aking kinatatayuan.

Ang bawat detalye ng bahay ay pamilyar sa akin, ngunit hindi ko maiwasan ang mamangha sa laki at ganda nito. The fountain quietly stands in the middle perfected the scene, but not that only perfected the ambiance, but all the surroundings that surrounds the mansion. Ang pagkamangha ay napalitan ng lungkot. I hate myself to admit that I am weak and longing for some reason.

I don't know why I feel that way. The more I search for answers, it keeps deeper and darker. Dahan dahan akong naglakad patungo doon at nang nasa tapat na ng malaking pintuan ay tinulak ko iyon ng bahagya. Bumukas ang malaking pintuan at bumungad sa akin ang sapat na rami ng taong nagkakasiyahan doon. Wearing their sophisticating dresses and tuxedo's. Ang magagarbong kagamitan sa loob ng bahay ay nagsusumigaw ng karangyaan ng mga taong may ari nito.

"There you are," a woman welcomed me.

Lumapit ang babae. Hindi nalalayo na isa siya sa nakikisaya rito. "Come with me," Alok niya at nilahad sa harapan ko ang malaki at maputla nitong kamay. Hindi ko alam, nang simula kong hawakan ang kaniyang kamay ay may naramdaman ako. But on the other thought was longing. Nalulungkot ako. Marami kaming nadaraanan habang hawak niya parin ng mahigpit ako sa aking kamay.

Saka lang kami tumigil nang may humarang sa kaniya at hindi ko alam kung papaanong nangyari na may kausap na siya bigla. Luminga ako sa paligid at may mga batang nagkakasiyahan at naghahabulan roon.

"Go play with them."

Lumingon ako sa bumulong na iyon at napatingala sa hindi ko maaninag na mukha nito. Her voice reminds me of my Mother's. The smile on her face is visible in my eyes even though her face is blurry.

That smile painted on hers was like assuring me of something. Something that everything will be fine.

Kumalas ako sa pagkakahawak niya sa aking kamay at naglakad palayo sa kaniya ngunit natigilan ako nang may tumawag sa aking pangalan. Hinanap ng aking mga mata ang taong iyon at hindi naman ako nabigo dahil kumaway ito sa ere habang ang ngiti sa kaniyang labi ay hindi maalis.