माझे व्हॅलेंटाईन

व्हॅलेंटाईन

"या वेळचा व्हॅलेंटाईन आपण मस्त साजरा करूया" अंगावरून बाजूला सरत विवेक मला सांगत होता. "वेगळं म्हणजे नक्की काय करणार आहात, आता केलं तेच ना" थोडस घुश्यातच मी चादर अंगावर घेताना बोलली.
"नाही ग आपण अजून मजा करू" अस बोलून तो उठून वॉशरूम ला गेला. "तुझ्याने काय होणार आहे, गेली चार वर्षे अशीच उपाशी ठेवत आहेस, आता 2 मिनिटात आटोपलास तेव्हा दीड मिनिटात आटोपशील, बायकोच समाधान म्हणजे काय ते समजलं कुठे तुला" तोंडातल्या तोंडात मी बरळत भिंतीकडे तोंड केलं. पुन्हा कपडे घालायची ही इच्छा नव्हती. विवेक फक्त आग पेटवायच काम करायचा पण ती विझवायची कशी हे त्याला नव्हतं माहिती.
लग्नाची चार वर्षे अशीच निघून गेली. कदाचित पुढचं आयुष्य पण असच जाणार. का पण असच घालवायच. बरी आठवण करून दिली उद्या 7 तारीख म्हणजे व्हॅलेंटाईन ची सुरवात. ऑफिस मधला दिनकर गेली दोन वर्षे मागे लागला आहे. मीच त्याला भाव देत नाही. उद्या बघू तो रोज देतो का. दिले तर आता त्याला नाही बोलायचं नाही. किती रात्री अशा जागत काढायच्या?
मनात विचार करत होते. विवेक कधीच येऊन झोपला होता मी डोक्या खालची उशी घेतली दोन्ही मांड्यांच्या मध्ये ठेवली आणि उपाशी योनी त्यावर घासत घासत झोपी गेले.
7 फेब. रोज डे -
गुलाबी रंगाची साडी आणि त्याच रंगाचं मॅचिंग ब्लाउज नेसले व जास्तीत जास्त मादक दिसायचा प्रयत्न करत मी चेहऱ्यावर मेकअप चढवला. अर्थात विवेक ला याच्याशी काहीच घेणेदेणे नव्हते. आज कशीही करून दिनकर ची विकेट घ्यायचीच अस मनाशी पक्क ठरवून ऑफिस मध्ये प्रवेश केला.
दिनकर सकट सगळ्यांचेच चेहरे बघण्या सारखे झाले होते. मैत्रिणी गोळा झाल्या. "काय ग काजल आज काय स्पेशल अनिव्हर्सरी वैगरे आहे का?" सुजाता विचारू लागली. "नाही ग का अस का वाटतंय तुला" मी मला काही समजलं नसल्याच भासवल. "आज एकदमच आयटम बनून आली आहेस म्हणून आम्हाला वाटलं" विनिता नेहमी प्रमाणे आगाऊपणा करत बोलली. "चल ग काहीतरीच" मी त्यांना टाळत आपल्या डेस्क वर गेले.
दिनकर आजूबाजूला फिरत होता पण जवळ येण्याची डेअरिंग करत नव्हता. चक्क 3 वेला गुडमॉर्निंग बोलून गेला तेव्हा मी ओळखलं की पाखरू जाळ्यात येतंय. मी ही त्याला आज उगाचच समोरून आला की स्माईल देऊ लागले. बहुधा त्याला हे अपेक्षित नसावं परंतु त्याच्या चेहऱ्यावर आनंद मात्र स्पष्ट दिसत होता आणि पॅन्ट वर देखील.
पूर्ण दिवस त्याला असच सातवण्यात घालवला पावणे पाच वाजता वाटलं की सगळी मेहनत फुकट गेली कारण हा काही बोलेल किंवा गुलाब देईल अस वाटत नाही. पाच वाजता थोडीशी नाराजीनेच पर्स उचलली आणि विनिता बरोबर निघू लागले तितक्यात दिनकर तिथे आला.
"काजल थोडं बोलायचं आहे त्या एका फाईल बद्दल" थोडासा घाबरतच बोलला. "विनिता हो पुढे मी आलेच" विनिताला टाळत मी थोडी बाजूला आले. आणि त्याच्याबरोबर त्याच्या डेस्क जवळ गेले.
"आज तू खूपच सुंदर दिसते बघ नको बोलू नकोस निदान माझं मन ठेवायचं म्हणून हे गुलाब घे" एका श्वासात तो बोलून गेला आणि मला हसूच फुटलं. "अरे काय हे दिनू, सगळा पोरखेळ आहे हा, तुझं ही लग्न झालंय माझी ही" मी उगाचच भाव खात होते.
"मला माहिती आहे काजल, हेबघ कोणी येईल त्या आधी ह्या गुलाबाचा स्वीकार कर भले नंतर तू मला शिव्या दे पण आता प्लिज हे गुलाब घे" तो विणवू लागला आणि मी ते गुलाब घेऊन पर्स मध्ये ठेवलं.
एक लढाई जिंकले या आविर्भावात घरात प्रवेश केला तर समोरच गुलाबाचा भला मोठा गुच्छ आणि त्यावर एक नोट, "to my sweet darling kaaju from vivek"
अरे बापरे हे काय मी ताबडतोब विवेक ला फोन केला, " कस वाटलं माझं सरप्राईज" फोन उचलताच तो बोलला. "अरे काय हे विवेक ह्याची काय गरज लग्न होऊन झाली चार वर्षे" मी त्याला उत्तर दिलं.
"मग काय झालं मी बोललो होतो ना या वेळचा व्हॅलेंटाईन मस्त साजरा करायचा. बघ आता तुला रोज नवनवीन सरप्राईज मिळणार आहेत. लव यु माय डार्लिंग" गडी खूपच रोमँटिक झाला होता."लव यु जान" बोलत मी फोन कट केला आणि मनातल्या मनात चुत्या साला बोलत साडीच्या निऱ्या खेचल्या.
8 फेब. प्रोपोज डे
आज करेल का तो प्रपोज रात्री पासून एकच प्रश्न सतावत होता. निळ्या कलर चा ड्रेस घालून मी जेव्हा आरशात स्वतःला न्याहळत होते तेव्हा वाटलं नक्कीच आज करेल प्रपोज. काल गुलाब दिलाय म्हणजे आज त्याचा कॉन्फिडन्स वाढला असणार.
ऑफिस च्या गेट वरच सफेद शर्ट आणि ब्राऊन पॅन्ट मध्ये मित्रा बरोबर गप्पा मारत माझी वाट बघत असलेला दिनकर मला दिसला. मला बघताच त्याने ओळखीचं स्माईल दिल आणि गुड मॉर्निंग बोलला. मी ही गुड मॉर्निंग चा रिप्लाय देऊन तिथुन आत आली. डेस्क वर आली तितक्यात मोबाईल वर मेसेच वाजला.
तो - hi
मी - बोल
तो- आज खूपच सुंदर दिसत आहेस
मी - हो का
तो - हो ग खरंच
मी - बर आता काम नाही का किती वेळ थांबणार खाली. रंवींद्रन यायची वेळ झाली.
तो - येऊंदे ग त्याला त्याच काय रोजचंच आहे पण मला तुला काही सांगायचं आहे.
मी- आता अजून काय सांगायचं आहे काल तुला बर वाटाव म्हणून गुलाब घेतलं ना रे.
तो- हो पण त्या गुलाबाचं काय म्हणणं आहे हे कुठे तू ऐकलं आहेस.
मी - अरे देवा हे काय नवीन ते गुलाब घरी जाई पर्यंत सुकल होत ते मला काय सांगणार मी ते टाकून दिल कचऱ्यात.
तो- काय ग हे मी इतक्या प्रेमान दिलेले फुल तु टाकून दिल.
मी- मग काय करायचं
तो- अग त्या फुलाच म्हणणं होतं की तू मला खूप आवडते आणि मी तुझ्यावर प्रेम करतो.
मी- आता काहीही बोलशील.
तो - खरंच म्हणून आधी रोज डे आणि आज प्रपोज डे.
मी- अच्छा म्हणून तू मला प्रपोज करतो चल चुपचाप ये डेस्क वर आणि काम कर नाहीतर रंवींद्रन येऊन तुला प्रपोज करेल.
मी मोबाईल बाजूला ठेवला आज दुसरी लढाई पण जिंकले होते. दिनकर मध्ये भलताच कॉन्फिडन्स आला होता म्हणजे आपला हेतू साध्य होईल या बद्दल मला शंका राहिली नाही. आज दिवसभर मी त्याच्याकडे मुद्दामून दुर्लक्ष करीत काम करत राहिले.
घरी येताच दरवाजा उघडा बघून आश्चर्य वाटलं. आत पाऊल टाकताच विवेक गुढग्यावर बसून माझं स्वागत करू लागला. अरे बापरे हे काय नवीन. विचार करण्या आधीच "काजल आय लव यु" बोलून त्याने माझ्या हाताचा किस घेतला.
बापरे याचे सरप्राईज मला किळसवाणे वाटू लागले होते. रात्री बेडवर दोन मिनिटे पण न टिकणारा हा मूर्ख का अस वागतोय. पण माझ्याकडे दुसरा पर्याय नव्हता तो वागेल त्याला हसत हसत साथ देण्याशिवाय.
9 फेब. चॉकलेट डे.
सकाळी उठताच विवेक ने मिठीत घेतले. रात्री उशी बरोबर झोपलेली मी सकाळी त्याची मिठी नकोशी वाटत होती. पण काय करणार बेड च्या बाजूच्या द्रावर मधून त्याने भले मोठे चॉकलेट काढलं आणि माझ्या समोर धरलं. झालं अजून एक सरप्राईज. आता या दीडशे रुपयांच्या चॉकलेट साठी याचा दोन मिनिटांचा खेळ खेळावा लागणार होता.
ऑफिस मध्ये पाऊल टाकलं, दिनकर कुठेच दिसे ना मला वाटलं काल भाव नाही दिला म्हणून आज आला नाही का? पर्स ठेवण्यासाठी डेस्क च्या बाजूला लॉकर उघडला आणि बघितलं आत एक चॉकलेट आणि एक नोट ज्यावर बदामाचे चित्र. मी आजूबाजूला बघितलं. दिनकर आपल्या जागेवर आला होता आणि चोरून बघत होता.
10 फेब. टेडी डे
आतां मला खर तर दोघांचीही भीती वाटू लागली होती. विवेक तर भलताच रोमँटिक होऊ लागला होता तर दिनकर चा पण कॉन्फिडन्स वाढत चालला होता त्यामुळे तो जास्त फॉरवर्ड वागू लागला होता ऑफिस मध्ये कोणाला संशय येऊ नये म्हणून मी काळजी घेत होते. ऑफिस मध्ये येताच डेस्क चेक केला काही नव्हतं हुश्श करून आपल्या खुर्ची वर बसले. दिवस नॉर्मल चालला होता. संध्याकाळी निघण्यापूर्वी वॉशरूम ला गेले आणि मेकअप थोडा नीट करण्यासाठी पर्स उघडली, आत छोटासा टेडी आणि परत एक बदाम काढलेली नोट. अरे देवा हे याने कधी ठेवलं पर्स मध्ये, छोटासा किचैन ला लावण्यासारखा टेडी खूप क्युट होता पण याने माझ्या पर्स मध्ये कधी कसा टाकला. विचार करत करत बाहेर पडले. डेस्क जवळ माझ्याकडे बघत तो हसत उभा होता.
आता घरी काय सरप्राईज मिळणार? मला वाटलं होतं तसच पण थोडं मोठं.  घरात सोफ्यावर चार फुटाचा टेडी. आयला विवेक च डोकं फिरल नाही ना. परत मनातल्या मनात मी त्याला शिव्या घातल्या. टेडी च्या हातात i love you ची नोट. आता विवेकच्या उठत नाही तेव्हा याचा घेऊ का मी. स्वतःशीच हसत मी कपडे बदलायला निघून गेले.
11 फेब. प्रॉमिस डे
आजचा दिवस ही अपेक्षे नुसारच सुरू झाला. सकाळी उठताच विवेकने भले मोठे ग्रीटिंग हातात ठेवलं. ज्यात 10 प्रॉमिस लिहिलेली होती. तोंडावर खोटं खोट आश्चर्य आणत, "so sweet of you" बोलत त्याला घट्ट मिठी मारली. आमचं वेड त्याच्यातच खुश झालं. मी मात्र ऑफिसला ला उशीर होतोय सांगून अंघोळीला पळाले. ऑफिस ला येताच मेसेज ची रिंग वाजली. मी समजून गेले. भल मोठं प्रॉमिस चा मेसेज करून दिनकर मला खुश करायचा प्रयत्न करीत होता. मी ही खोट खोट खुश झाल्याचं दाखवलं.
एक नवरा म्हणून सहन करत होते तर शरीराची भूक भागवता यावी याकरता दुसऱ्याला सहन करत होते. अजून एक दोन दिवसात दिनकर ला एवढा तयार करायचा होता की त्याने माझ्याकडे शरीरसुखाची मागणी करायलाच हवी.
12 फेब. हग डे
सकाळी विवेक बरोबर मिठ्या मारून त्याची शांती केली. आज ऑफिस ला काय होणार याची धुकधूक लागली होती. आतापर्यंत फक्त वस्तूंची देवाण घेवाण होती पण आता हग डे ला हा काय करतो ते महत्वाचं होत. मी ही आज त्याला नकार द्यायचा नाही हे ठरवलेच होत. कारण मला आता शरीराची भूक शांत बसून देत नव्हती. आयता मासा गळाला लागतोय त्याला सोडायच नव्हतं. प्रश्न एवढाच होता की 14 तारखेला त्याला भेटायचं ठरलंच तर विवेक ला काय शेंडी लावायची? ऑफिस टाइम मध्येच करू काहीतरी म्हणजे कोणाला काही समजणार नाही इतके बेत आखून ऑफिस मध्ये प्रवेश केला.
दिवसभर दोघांची फक्त नजरानजर होत होती. मेसेज वर भेटूया म्हणून दोन तीन मेसेज आले पण कुठे कसं भेटणार ते काही बोलत नव्हता. लंच संपवून सगळे आपापल्या डेस्क वर जाताच त्याने मला pantry जवळ यायला मेसेज केला. मी ही दोन मिनिटाने उठून तिथे गेले. भिंतीच्या आडोशाला तो उभा राहून माझी वाट बघत होता. मी जाताच त्याने मला जवळ खेचलं. थोड्याश्या अंधरट कोपऱ्यात त्याने मला लगेचच मिठीत घेतलं. ह्याची कल्पना असली तरी इतक्या फास्ट होईल याची अपेक्षा नव्हती. तोंडातून अनवधाने किंचाळी फुटणारच होती पण त्याने माझ्या तोंडावर हात ठेवला. त्याचा पहिला स्पर्श अंगावर शहारा आणणारा होता पण अस लपून छपून मला ते नको होतं. दुसरा इलाज ही नव्हता त्याला पटवायच असेल तर त्याच्याच मार्गाने जावं लागणार होतं. काही सेकंदात मी त्याला मिठी मारली. पर पुरुषाला मारलेली माझी ही पहिली मिठी त्याचा गोडवा घेण्या आधीच मागून कसली तरी चाहूल लागली आणि आम्ही दोघे सावध झालो.
आपापल्या डेस्क वर जाऊन बसलो. त्याला नजर देण्याची माझी हिम्मत होत नव्हती. तो मात्र अगदी कॉन्फिडन्स ने माझ्याकडे बघत होता. "हॅपी हग डे" त्याचा मेसेज आला. मी त्याच्याकडे बघून स्माईल दिली.
रात्र भर विचार करत होते दिनकर ने त्याच जागी नेऊन मला किस केलं तर, हे धोकादायक होत. म्हणून या वेळेला मी पुढाकार घायच ठरवलं. "उद्या ऑफिस सुटल्यावर प्रगती गार्डन मध्ये भेटू, किस डे ऑफिस मध्ये साजरा करायची घाई करू नकोस". माझा एवढा इशारा त्याला पुरेसा होता.
13 फेब. किस डे
आता पर्यंतचे सगळे दिवस विवेक ने त्याच्या परीने साजरे केले. आणि नाईलाजाने का होईना मी त्याला साथ दिली होती. आज ची सुरवात देखील बेड वरच त्याच्या चुंबनाने झाली. उद्या मात्र मला माझा व्हॅलेंटाईन माझ्या पद्धतीने साजरा करायचा होता. बरेच वर्षाची माझ्या शरीराची आग दिनकर कडून विझवून घ्यायची होती.
ऑफिस मध्ये आले बदामी रंगाची नेट वाली साडी आज माझं सौंदर्याला भर टाकत होती. मला बघताच दिनकर ने आजूबाजूला बघत एक फ्लाईग किस दिली मी थोडा लाजल्या सारख केलं आणि कामाला लागले.
संध्याकाळ झाली मैत्रिणींना कारण देऊन टाटा बाय बाय केलं. प्रगती गार्डन आमच्या ऑफिस पासून अगदी 5 मींच्या अंतरावर होत. मी रिक्षा पकडून तिथे गेले. गेट जवळच दिनकर उभा होता मी त्याच्या बरोबर आत गेले. गार्डन मध्ये खूपच गर्दी होती , विशेषतः प्रेमी युगुलांची. मी थोडीशी घाबरतच इथे तिथे कोणी ओळखीचे नाही हे बघत आत गेले. दोघांची नजर आडोसा शोधत होती आणि सात आठ मिनिटे फिरल्यावर आम्हाला अशी एक जागा सापडली. पाठी  मागच्या भिंती च्या बाजूला झाडी होती. त्या झाडी च्या मागे बसायला थोडी जागा होती. आम्ही दोघे तिथे शिरलो. जागा हाताने झाडून खाली बसलो. गार्डन मध्ये शिरल्या पासून त्याची बडबड चालू होती पण माझं त्याच्याकडे अजिबात लक्ष नव्हतं, कोणी बघत तर नाहीत यावर माझं लक्ष होत.
बाजूला ठेवलेल्या हाताला तो स्पर्श करू लागला. आणि माझ्या हातावर त्याने हात ठेवला. काल जरी त्याला मिठी मारली होती तरी त्या स्पर्शात आणि आजच्या स्पर्शात फरक होता. आजच्या स्पर्शाने अंगात वीज चमकू लागली. मनात वासना येऊ लागली होय वासनाच प्रेम नव्हतंच. मला त्याच्याकडून फक्त शरीरसुख हवं होतं आणि त्याच्या साठीच तर मी या पातळी वर आले. काही मिनिटे स्तब्धतेत गेली. नन्तर त्याने माझ्याकडे तोंड वळवळ मला न्याहाळू लागला. मी खाली मान घालून बसले होते. माझ्या गालावर त्याचा हात आला. गोंजारत गोंजारत त्याने दुसरा हात ही गालावर आणला. त्याच तोंड माझ्या जवळ येऊ लागलं. माझ्या श्वासात उष्णता येऊ लागली. त्याचे ओठ माझ्या गाला जवळ आले. आणि गालाला टेकले. अलगत पाहिलं चुंबन घेत तो बोलला. "हॅप्पी किस डे" आणि नंतर त्याने माझे गाल अजून कुरवाळले. माझी नजर खालीच होती पण माझी समंती त्याला समजली होती. पुन्हा त्याचा चेहरा माझ्या चेहर्या जवळ येऊ लागला. आता माझ्या ओठांचा नंबर माझ्याही लक्षात आलं. मी फुलू लागली. अंग थरथरू लागलं. कानशिले तापू लागली. ओठ अगदी ओठाजवळ आले. आणि पहिला स्पर्श ओठांना ओठांचा झाला. माझे ओठ बंदच होते, त्याने त्याचे उघडले. माझे ओठ त्याच्या ओठात घेतले. काही सेकंदात मी माझे ओठ उघडले आणि माझा वरचा ओठ तो तोंडात घेऊन चघळू लागला.
अचानक त्याचा चेहरा मागे गेला. "आय ची गांड" जोरात विव्हलला. माझे गाल सोडले. मी घाबरून डोळे उघडले. आणि क्षणार्धात थंड पडले. एक पुरुष हवालदार त्याच्या मागे उभा होता त्याने काठीचा जोरदार फटका दिनकर च्या पाठीत मारला होता. "आय घाल्यानो हे धंदे करायला येता का गार्डन मध्ये". त्याच्या आवाजाने मी हादरले. कशीतरी स्वतःला सांभाळत उभी राहिली. त्याच्या मागे एक महिला हवालदार आमचे फोटो घेत होती. दिनकर ला फटका जोरदार बसला होता त्याला उभं रहायला वेळ लागला.
"साहेब काय झालं आम्ही नुसतेच बसलो होतो काही नव्हतो करत" तो विणवू लागला.
"मॅडम ने मोबाईल मध्ये सगळं रेकॉर्ड केलं आहे तू काय करत होता आणि काय करत नव्हता ते समजलं. चला आता चौकीत चला.
"नको नको साहेब आम्ही नवरा बायको आहोत हे बघा हीच मंगळसूत्र पण आहे गळ्यात" दिनकर तोंडाला येईल ते बोलत होता आणि मी ही त्याला साथ देत गळ्यातील मंगळसूत्र त्यांना दाखवू लागली.
"नवरा बायको आहेत तर घर काय विकल का इथे कशाला आय घालायला आले" तो ऐकणारा नव्हता.
"साहेब साहेब घरी सासू सासरे आहेत, एकांत नाही म्हणून आम्ही इथे आलो थोडावेळ साठी आता निघतोच आहोत घरी आम्हाला जाऊद्या." या वेळेला मी प्रयत्न करून बघितला.
"बर आय कार्ड दाखवा तुमची" त्याने दरटावलं.
"कसली आयकार्ड साहेब" मी घाबरले
"अहो आधार कार्ड, पण कार्ड कम्पनी च कार्ड काहीतरी असेलच ना सुशिक्षित आहात बघू आयकार्ड म्हणजे कळेल तुम्ही नवरा बायको आहेत की कोण ते" तो अजून खेकसला.
मी थरथर कापू लागले ते बघून लेडी कॉन्स्टेबल बोलली. "ओ राणे तुम्ही बी काय त्या रांडे वर विश्वास ठेवताय, श्रीमंत घरातली, सुशिक्षित बाई आणि हा तिचा छावा, सरळ सरळ दिसतंय उचला त्यांना नेऊ चौकी वर साहेब बघतील काय करायचं ते"
"ऐकलं का रे फुकनीच्या चला बसा जीप मध्ये" हवालदार बोलला.
"साहेब इथेच मिटवा ना काय ते कशाला चौकी हवी" मला वाटलं की दिनकर मुद्द्याच बोलला.
पण तसं नव्हतं. त्याने एक जोरदार दिनकर च्या कानशिलात लागवून दिली. "जी काय सेटिंग करायची ती चौकी वर, भडवा समजतो का रे मला." दिनकर च्या डोक्यावर काजवे चमकले असावेत. एव्हाना आजूबाजूला गर्दी जमायला लागली होती. जास्त गर्दीत इज्जत जाण्या आधी इथून निघायला हवं. दोघांनी विचार केला. आणि मी तोंडाला पदर गुंडाळून कॉन्स्टेबल च्या बरोबर चालू लागली. पूर्ण गार्डन मधून आमची वरात निघाली आणि रस्त्यावर येऊन जीप मध्ये संपली.
चौकी एकदम शांत होती. आम्ही तिघे आत शिरलो. "काय रे राणे कुठे आहेस एवढा वेळ साहेब वाट बघत आहेत कधी पासून". तिथला कॉन्स्टेबल बोलला. "अरे सध्या व्हॅलेंटाईन डे चा रोग पसरलाय ना, हे बघ रोगी पकडून आणले आहेत." राणे ने टोपी टेबल वर टाकत उत्तर दिलं. "हे तर विवाहित दिसत आहेत, काय शिंदे कुठे भेटले हे जोडपं?" त्याने परत लेडी हवालदार ला विचारलं. "होय विवाहितच आहेत, पण एकमेकाचे नवरा बायको नाहीत" शिंदे बाई हसत हसत बोलल्या. आणि त्याना आपल्या मोबाईल मधले फोटो दाखवू लागल्या तो पर्यंत राणे आत साहेबांकडे गेले.
"आयला भारी आहे की, काय ना शिंदे हिच्या नवऱ्याचा उठत नसेल म्हणून आली असेल बिचारी ह्याला भेटायला, तुम्ही त्यांना अस आणायला नको हवं होतं" तो परत हसत हसत लेडी हवालदार ला बोलला. हे सगळं ऐकून आणि बघून डोकं भिरभिरायला लागलं होतं. मनातल्या मनात स्वतःला शिव्या घालत मी नाईलाजने तिथे उभी होते. तितक्यात साहेब आणि राणे दोघे बाहेर आले. "हे बघा साहेब हेच ते दोघे. सार्वजनिक ठिकाणी अश्लील चाळे करत होते" राणे आपल्या साहेबांना आमची ओळख करून देत होते. "च्या मायला यांच्या, जे काय करायचं ते घरी नाहीतर चांगल्या हॉटेल मध्ये जाऊन करायचं ना, गार्डन मध्ये कशाला आई घालता आपली, तुम्हाला माहीत आहे का आजूबाजूच्या लोकांनी गेले पाच दिवसात पंधरा कंपलेंट केल्या आहेत. तुम्ही तर सुशिक्षित दिसता, तरी तुम्हाला सोडता येणार नाही आता, प्रकरण आमच्या हातात नाही" साहेबांचं बोलणं ऐकून माझ्या पायाखालची जमीनच हादरली.
" साहेब आम्ही पाया पडतो तुम्ही सांगाल ते करतो पण प्लिज आम्हाला सोडा, आम्ही चांगल्या कम्पनी मध्ये कामाला आहोत, घरदार आहे फॅमिली आहे, एक छोटयाशा चुकी मुले आयुष्य बरबाद होईल साहेब प्लिज आम्हाला सोडा". मी विनवणी करू लागले. "ह्या सगळ्याचा विचार आधी करायला हवा होता मॅडम आता काय उपयोग नाही, तुमच्यावर कारवाई नाहीं केली तर उद्या मोर्चा येईल चौकी वर. आधीच वातावरण तापलं आहे, राणे, शिंदे, पवार तुम्हाला आज डबल शिफ्ट करावी लागणार आहे. रामनगर मध्ये लवजीहाद ची केस झालीय. मी सगळी टीम तिकडे वळवली आहे, मी ही तिथेच जातोय तुम्ही तिघे रात्रभर चौकी सांभाळा. साहेब ऑर्डर देऊन निघून गेले. आणि माझ्या डोळ्या समोरून काजवे चमकायला लागले.
"च्या आयला या व्हॅलेंटाईन डे च्या, दरवर्षी काही न काही लफडं होत आणि आम्हाला कामाला लावतात. काय हो राणे आज लवकर जायचं होतं घरी तर साहेब डबल ड्युटी लावून गेले आता नवरा कावेल त्याला कोण समजवणार?, शिंदे आपलं रडणं गाऊ लागली. म्हणूंन बोललो होतो शिंदे तुला कीं पोलिसवाला नवरा कर आपली दुखणी कोणाला समजणार नाहीत, ऑन तुला तो अकाउंटंट आवडला" पवार तिची समजूत काढत होते. काय चालले आहे समजत नव्हतं आमच्याकडे थुंकून बघत पण नव्हते फक्त पकडून आणलं होतं. "हो म्हणजे नवरा पण ड्युटी वर मी पण ड्युटी वर हनिमून चौकी मध्ये आणि बाळंतपण कोठडी मध्ये असच ना" शिंदे ने जोक मारला आणि सगळे हसू लागले. मला मात्र रडू येत होतं. मनात भयंकर भीती निर्माण झाली होती. मी पुन्हा त्यांना विनवणी करू लागले, "प्लिज मला जाऊदे घरी नवरा घरी यायची वेळ झालीय". हे ऐकून ते तिघे अजून हसू लागले."भेंचोद याच्या बरोबर चोडून घेताना नवऱ्याची आठवण नाही येत का" पवार वाट्टेल ते बोलत होता. "हे बघा बाई, साहेब काय सांगून गेले ऐकलंत ना, आम्ही तुम्हाला सोडू शकत नाही, हा एक मदत करू शकतो आम्ही तुम्हाला या लॉक अप मध्ये रात्रभर एकत्र ठेऊ शकतो मग तुम्हाला काय तो व्हॅलेंटाईन डे साजरा करायचा तो करा, काय राणे बरोबर ना" शिंदे पण आगाऊ गिरी करत होती.
"पवार यांची नावे वैगरे सगळे डिटेल घ्या बघू" राणे ने पवार ला सांगितलं. आम्ही नको नको करत असताना देखील पवार ने आमची नावे फोन नंबर वैगरे डिटेल रजिस्टर मध्ये लिहून घेतले. "चांगल्या कम्पनी मधली माणसे तुम्ही कशाला अशी कृत्य करता?, मजाच मरायची असेल तर जायचं एखाद्या चांगल्या हॉटेल मध्ये" पवार समजुतगिरी ची भाषा बोलायला लागला. "साहेब खरच आम्हाला काही चुकीचं करायचं नव्हतं आम्ही पहिल्यांदाच असे बाहेर भेटलो फक्त" दिनकर अजूनही रडवेल्या भाषेत बोलत होता. "विडिओ मध्ये तर एकमेकांच्या तोंडात तोंड घालून बसलेली दिसताय दोघेही नुसते भेटायला आलेली माणस अस करतात का? " पवार ची उलट तपासणी सुरू झाली.
भीती मुळे बराच वेळ दुर्लक्षित केलेली एक गोष्ट आता मला जाणवू लागली होती ती म्हणजे पवार आणि राणे दोघेही मला बराच वेळ पासून वेगळ्याच नजरेने बघू लागले होते. माझे सगळे डिटेल मिळाल्याने मी एक सुशिक्षित वर्किंग वूमन आहे कोणी बाजारू बाई नाही हे तर त्यांना समजलं होत पण तरीही ते मला माझ्या सौंदर्याला न्याहाळत होते हे नक्की. निदान आजची रात्र इथेच जाणार या बाबतीत आम्हा दोघांना आता खात्री पटली होती. व्हॅलेंटाईन डे आणि माझ्या शरीराची भूक मला डायरेक्ट पोलीस स्टेशन ला आणेल अस मला स्वप्नात देखील वाटलं नव्हतं. मनात नवऱ्याला काय सांगायचं हा विचार चालू असतानाच मोबाईल ची रिंग वाजली. आमचे मोबाईल साहेबांच्या टेबल वर होते. पवार ने नाव वाचून मला सांगितलं विवेक चा फोन आहे. हो माझे मिस्टर आहेत प्लिज मला बोलू द्या त्यांच्याशी मी पुन्हा विनंती केली. पवार ने फोन माझ्या हातात दिला आणि स्पीकर वर फोन ठेवायला सांगितलं.
मी - हॅलो,
विवेक- अग जानू कुठे आहेस मी आज तुझ्यासाठी लवकर आलो घरी पण तूच नाहीस.
मी- ऐक ना विवेक, माझी मैत्रीण आहे ना सुजाता तिची आई खूप सिरीयस आहे आणि तिच्या बरोबर हॉस्पिटल मध्ये रहायला कोणी नाही ना म्हणून मी आज रात्र इथेच राहते प्लिज.
विवेक- पण आग तू का, आज आपलं सिलिब्रेशन करायचं ठरलं आहे ना, कोणत्या हॉस्पिटल मध्ये आहेस तू?
मी - अरे तिला माझी गरज आहे आपण नंतर करूया ना सिलेंब्रेशन.
विवेक- बर कोणतं हॉस्पिटल ते तरी सांग.
मी - हॅलो हॅलो मला आवाज नाही येत विवेक हॅलो बॅटरी संपली वाटत
अस बोलून मी फोन कट केला आणि डायरेक्ट स्विच ऑफ केला.
"आयशपथ राणे बाई खूपच चालू वाटतेय, काय गंडवल बघ आपल्या समोर त्या चुत्या ला" पवार आश्चर्य चकित झाला होता. खरतर हे सगळं मला कस आणि का सुचलं समजत नाही. परिस्थितीच शिकवते सगळं.
"बोललो ना पवार तिच्या चिकण्या चेहऱ्यावर नको जाऊ, एक नंबर चिनाल आहे ही, गार्डन मध्ये बघितलं ना, आम्ही थोडं अजून थांबलो असतो तर तिथंच याला चढवून घेतलं असत हिने, मस्त आडोशाला बसून चिकटली होती" राणे ने माहिती पुरवली. माझ्या बद्दल गेले दोन तीन तास हे पोलीस लोक खूप घाण घाण अश्लील भाषा वापरत होते पण मी काहीच करू शकत नव्हते. माझी मजबुरी होती. माझं खोट बोलणं ऐकून दिनकर ने देखील लगेच फोन घरी केला आणि कोणी तरी मेल आहे अशी थाप मारली. आमच्या या थापा या पोलिसांनी हसण्यावर का नेल्या मला समजलं नाही. सहसा त्यानी खर खर आमच्या घरच्यांना सांगायला हवं होतं पण तसं झालं नाही.
बोलता बोलता त्यांनी आपापले डबे काढले व आम्हाला देखील जेवणाची ऑफर केली. पण तिथं जेवण शक्यच नव्हतं. भूक कधीच मेली होती. वासना ही मेली होती. केस झाली पुढे काय बदनामी टाळू शकत नाही. हे सगळं कसं निभावून न्यायचं. वेळ अगदी हळू हळू सरकत होता. त्यांचं जेवण आटपून तिघेही रिलॅक्स बसले होते. लोकअप मध्ये कोणी ही नव्हतं. आम्हाला देखील लोकअप मध्ये टाकणे त्यांना योग्य वाटत नसावं म्हणून बाजूच्या बाकड्या वर बसवून ठेवलं.
14 फेब. व्हॅलेंटाईन डे.
रात्र हळू हळू सरत होती. बारा वाजून गेले. "काय वाटत पवार आता कोणी यायचं नाही"  राणे बोलत होता. "हो ना या असल्या लोकांमुळे आपल्याला डबल ड्युटी करावी लागत आहे नाहीतर मी पण माझ्या नवऱ्या बरोबर व्हॅलेंटाईन डे साजरा करत बसले असते." शिंदे ने मध्येच तोंड घातलं. मी आता थोडी स्टेबल होत होते. आपल्याला नवऱ्या बरोबर बोलू दिल म्हणजे हे पोलीस आपल्याला थोडंफार मदत करू शकतात अशी आशा मला वाटत होती. आजची रात्र तर इथेच जाणार यात शंका नव्हती पण उद्या सकाळी तरी त्यानी हे प्रकरण इथेच मिटवून बाहेर बोभाटा टाळला पाहिजे. विशेष म्हणजे सगळ्यात मोठा अस्त्र म्हणजे पैसे घायला या लोकांनी सपशेल नाकारलं होत त्यामुळे मला या गोष्टीची भीती वाटत होती. पण आता वातावरण थोडं बदलत चाललं होतं.
"काय हो मॅडम हा चोमु इतका मस्त ठोकतो का की तुम्हाला नवरा सोडून याच्या बरोबर व्हॅलेंटाईन साजरा करावासा वाटला?" राणे ने माझी उलट तपासणी सुरू केली. मी समजले की याना आता रात्रभर टाईमपास साठी हाच विषय लागणार. म्हणून मी ही खाली मान घालून बसले. "काय विचारताय राणे तुम्ही? तुम्ही बघितलं नाही का गार्डन मध्ये किती पेटली होती ते, अहो अशा बायकांचं एकाने भागत नाही. म्हणून त्या बाहेर असल्या चोमु पुरुषांना धरतात. आणि मला तर वाटत इथे आता तुम्ही दोघे पण मिळून हिच्यावर चढलात ना तरी हिला कमीच पडेल."  शिंदे बाई ला न शोभणार्या भाषेत माझ्याबद्दल घाण घाण बोलत होती. तिला डबल ड्युटी लागल्याची आणि नवऱ्या पासून दूर असल्याची भडास ती काढत असावी. यावर ते दोघे मोठ्याने हसले. पण माझ्या डोक्यात लगेच एक किडा वळवळला.
इथून बाहेर पडायचा हा एक मार्ग तर नाही. दिनकर पेक्षा ह्या दोघांपैकी एखादा कोणी मिळाला तर....
इथुन अजिबात बोभाटा होता बाहेर पडण्यासाठी ह्यापैकी एकालाच पटवल आणि त्याला शरीर सुखाची ऑफर दिली तर...कस करायचं, काय करायचं सुचत नव्हतं. टेन्शन इतकं जास्त होत की डोकं बधिर झालं होतं. शिंदे च्या बोलण्या वर पवार आणि राणे दोघेही मनसोक्त हसले. "काय राणे TRY करायचं का?" पवार ने राणेकडे बघून डोळा मारला. हे सगळं ऐकून माझ्या अंगावर शहारे येत होते. मी चोरट्या नजरेने दिनकर कडे बघितलं तो मान खाली घालुन शांत बसला होता. "माझी काहीच हरकत नाही पवार हिलाच विचार घेणार का" राणे ने देखील सँमती दिली. तीघांच्या बोलण्याचा विषय आता फक्त मीच होते.
राणे माझ्या जवळ आला.थोडं खाली वाकला " काय बाई आम्हाला पण देणार का?" माझ्या डोळ्यात डोळे घालत मला तो बोलला. माझी नजर आपोआप खाली झुकली आणि शरीर थोडस मागे गेलं. विचार अगोदरच पक्का केला होता. माझ्याकडे आता हेच अस्त्र होत. माझी इज्जत देऊनच इज्जत वाचवू शकत होते. पण दोघांपैकी कोणाला निवडायचं. ते त्यांनाच ठरऊदे. मी काही सेकंद वेळ घेऊन त्याला अगदी हलक्या आवाजात उत्तर दिलं. "सर तुम्ही जर आमची इथून सुटका करणार असाल तर तुम्ही सांगाल ते करायला मी तयार आहे" माझे हे उदगार ऐकताच राणे सरळ उभा राहिला. "शिंदे तुम्ही बरोबर बोललात. ही तर खरोखर चिनाल निघाली. काय पवार घ्यायची का हिला" राणे आता सिरीयस झाला होता. "ओ राणे कशाला मजाक करताय, ड्युटी वर आहात विसरलात का?" शिंदे मॅडम ने त्यांना आठवण करून दिली.
"आता कोण येणार आहे इथे शिंदे बाई, दीड वाजत आलाय, दरवाजा बंद करून घेऊ आणि करूया व्हॅलेंटाईन डे साजरा, तशीही थ्रीसम ची फँटसी आहेच या राणे ची" पवार ने राणे ला साथ दिली पण माझे धाबे दणाणले. काय प्लॅनिंग करत आहेत हे लोक. इथेच चौकी वर ते ही दोघे एकत्र. नुसत्या विचाराने मला घाम फुटला. "जाऊदे ना पवार कशाला खेचताय बाई ची सकाळी केस करू आणि सोडून देऊ" शिंदे च्या बोलण्याने मी अजून बुचकळ्यात पडले. "कशाला केस करायची, शिंदे ते जे कंप्लॅन्ट करायला आले होते ते काय आता परत येणार आहेत का? आणि आलेच तर त्यांना सांगू आम्ही रेड टाकली कोणी नाही सापडली" पवार हट्टाला पेटला. "आणि साहेबाना काय सांगणार?" शिंदेंची योग्य शंका. " त्यांना समजवून सांगू की बाई चांगल्या घराण्यातली होती उगाचच लफडं नको म्हणून दिली सोडून, साहेब तेव्हडे तरी ऐकतच आपलं जा ते cc कॅमेरे बंद करा". आता राणे ने साथ दिली.
म्हणजे माझी इथून सुटका यांच्या हातात आहे तर, काय करू? डोक्यात खूप विचार चालू होते. सुटका होणे तर गरजेचं होतं नाहीतर आयुष्याची वाट लागणार होती. इथे काही मांडवली झाली तर चार भिंती च्या आत आणि 4 लोकांच्या मध्येच सगळं मिटवता येईल. मनाचा निर्धार पक्का केला. इथून सुटका करण्यासाठी जे करावं लागेल ते करायचं.
त्या दरम्यान त्यांचं आजून काही बोलणं झालं पण मी विचारात मग्न होते. "मी करते दरवाजा बंद पण उद्या काही झालं तर मी तुमच्यात सहभागी नाही हा आधीच सांगते" शिंदे ने खरंच जाऊन दरवाजा आणि कॅमेरा बंद केला. इथे माझी धडधड वाढू लागली. "चला बाई लोकअप मध्ये जा" राणेने मला आज्ञा केली. मी थबकली. "काय ग भवाने ऐकलं नाहीस का काय सांगितलं राणे ने"  पवार गरजला. तशी मी उभी राहिली. पर्स बाजूला ठेवली एकदा दिनकर कडे बघितलं. तो माझ्याकडे आशेने बघत होता. माझ्या ह्या वर्तनाने त्याचीही सुटका होणार होती. मी हळू हळू आत गेले. " साडी वैगरे सोडून बाजूला ठेवा, नाहीतर चुरगळेल" पवार कमरेचा पट्टा काढत बोलला.