Bazı intiharlarda insanlar ilaç almaz, bileklerini kesmez veya kendini asmaz. Bazı intiharlarda insanlar umutlarını öldürür. İnançlarını asar.
Benim inançlarım her zaman asılık kalmıştı. Annemin bir gün beni anlayacağını düşünmüştüm hep. Karşılıklı ona herşeyi anlatabileceğimi. Beraber anne kız gibi eğlenebileceğimizi. Sadece inanmıştım.
Şuan annem yoğun bakımdaydı. Ve onunla camdan karşılıklı konuşuyordum.
İntihar etmişti ancak ölememişti. Onun da hayalleri mi vardı acaba Ahsen?
Ağlayamıyordum. İçimde ağlamıyordu. Tek umudum annemin yaşayıp benimle 10 dakikada olsa konuşmasıydı.
3 gündür hastanede annemin yanındaydık. Alışveriş yaparken ani bir haberle buraya gelmiştik.
Teyzemler kendinden geçmişti. Ceren ve Duru yoktu. Tahsin'de yoktu.
Bana baktı Ecem teyzem. İğrenerek baktı. Bana Duru gibi baktı.
"Bir şeyler ye artık Ahsen. Seni de kaybedemeyiz." dedi Alaf. Sadece kafa salladım. Doğru düzgün yemek yiyebilen biri değildim ki annem orada yatarken ben hiçbir şey yiyemezdim.
"Dediğin defteri getirdim." diyerek daldığım yerden kendime getirdi Metin. Elinden defteri ve kalemi aldım. Yere oturdum.
"Sevgili günlük,
Annem intihar etmiş biliyor musun? Evet evet bizimle vakit geçiremeden olmuş bu. Ve şaşıracaksın ben kaçtım o evden. Sana anlatamadım belki ama şu şeyler bitsin sana herşeyi anlatacağım. Bu arada mutluyum sakın beni düşünme. Sadece bu aralar kitap okumuyorum. Belki o yüzdendir başıma gelen şeyler. "
Defteri kapattım. Hiçbir zaman bir günlüğüm olmamıştı ama defterlerim benim hep günlüğüm olmuştu.
Taha ve Kaya yemem için bir şeyler getirmişlerdi.
Kimseden çıt çıkmıyordu. Ancak herkes aynı şeyi konuşuyordu.
Artık Veronica değil Ahsen ölmek istiyor. Çünkü benim canımı babamdan çok annem yaktı. Bazı gerçeklerle şuan yüzleşiyorum belki ama babam bana şiddet ederken annem sadece baktı.
Ayağa kalktım ve Metinlerin yanına gittim.
"Gidelim mi?" diye sordum. Kafasını salladı ve hep birlikte çıktık.
Ayakta duracak halim kalmamıştı. Annemi affetmek istemiyordum. Ama zaten çoktan affetmiştik.
"Gitmeye emin misin?" diye sordu Kaya. Kafamı salladım.
"Daha da kalamam canım yanıyor." dedim.
"Yanmasın canın, gel götüreyim ben seni. Nereye istersen gideriz. Sen iste yeter. Ama canın yanmasın." dedi Metin. Gülümsedim. Yerdim onu. Ay ne oluyor Ahsen. Kendine gel. Sus iç sesim sus.
"Tamam en aşık sensin Metin anladık." dedi Taha. Gülümsemem arttı.
"Arkadaşlar yapmayın hiç sevgilisi olmayanlarda var. diye yakındı Alaf.
"Nasıl hiç mi olmadı?" diye sordum. Çok şaşırdım çünkü yakışıklı çocuktu.
"Kendine bile oturtturamadığı bazı şeyleri var." dedi Kaya. Taha, Alaf'ın yanına gitti ve sırtını ovaladı.
"Ben gayım." dedi Alaf. Bir saniye, ne? Oha. Şaşırdım.
Koşarak Alaf'a sarıldım. "Tam destekcinim." dedim. O da bana sarıldı. "Teşekkür ederim. Bak ısırırım şimdi seni." dedi.
"Öhöm öhöm." diye sahte öksürük sesi Metin'e aitti.
"Kıskandı sanırım ama tam anlayamadım." dedi Alaf kulağıma.
"O zaman sen Ahsen'i götür. Biz burada kalalım bir haber gelişirse arar söyleriz." dedi Kaya.
"Tamam, gel hadi Ahsen götüreyim seni." dedi Metin.
Arabaya bindik. Her yer annem kokuyordu. Daraldığımı hissettim. Metin anlamış olmalıydı arabayı durdurdu ve hemen beni indirdi.
Dağın başındaydık ama çok güzeldi her yer.
"Kendini rahat bırakır mısın?" dedi Metin.
Bir anda yere çöktüm ve ağlamaya başladım. Çığlıklar atarak ağlıyordum.
"Sana dokunamıyorum, bakamazken. Nasıl beni bu kadar aşık ettin kendine?" diye sordu. O da ağlıyordu.
"Sen neden ağlıyorsun?" diyr sordum çocuk gibi.
"Sana zaafım var." dedi. Bu seferde gülerek ağlamaya başladım. Duygularım bile şaşırdı.
"Şimdi eve gidelim sen bir güzel dinlen sonra istersen geliriz buraya." dedi. Kafamı salladım.
Eve geldik ve Metin duş alacağını söyleyip gitti. Bende uyumak için odaya çıktım.
"Ahsen uyan hadi gitmemiz lazım." diyerek uyandırdı Metin. Aniden kalktım ve: "Tahsin mi geldi?" diye sordum.
"Hayır güzelim o artık gelemez. Annen uyanmış. Seni sormuş." dedi. Yataktan hızlıca kalktım.
"Sakin ol güzel bebeğim. O iyi. Sende iyi ol." dedi Metin. Ya aşık oldum Ahsen. Söyle yapmasın şöyle şeyler.
Arabaya bindik ve hızlıca hastaneye geldik. Koşarak annemin olduğu odaya gittim. Beni görünce teyzemler kafasını çevirdi. Kayalar ise yanlarına doğru çağırdı.
"Annem nerede?" diye sordum.
"Tuvalete kadar gitti. Gezmek istemiş." dedi Taha.
Odaya doktorlarla birlikte annemde geldi.
"Ahsen Nur Şaheser?" diye sordu doktor. Karnıma bir şeyler batmaya başladı. Bu isim benim canımı yakıyordu.
"Evet?" diye cevapladım.
"Burayı imzalaman lazım." dedi hemşire. Dediği yerleri imzaladım.
Annemi yatağa yatırdılar.
"Ahsen.." diye fısıldadı. Yanına gittim.
"Neden yaptın kendine?" diye sordum. Gülümsedi.
"Gittin ya sen benden kızım. Dayanmaya çalıştım dayanamamışım. Tahsin de yurt dışına çıktı haberi bile yoktur şimdi-" derken bir anda kapı açıldı.
"Tahsin" dedi Ecem teyzem ve devamında ise "Sevdem" diye devam etti.
❤️🔥
Aayyyy selaaaammm.. Kısa oldu ama uzun gibi hissediyorum.
Vwe buraya da bir açıklama atacağım sanırım ama pek emin değilim.
Görüşmek üzereeee.
Allah'a emanetsiniz
