son...( BNHA X Op kız okuyucu)

bio ve doğum

(Başlamadan önce birkaç uyarı: bu hikaye "uyuşturucu, taciz, yüksek ölçüde şiddet, manipülasyon, tecavüz ve pek çok bu tür şey içermektedir." Eğer bu tür şeyler sizi rahatsız ediyorlarsa lütfen okumayın.)

Ben (Y/n)...ama herkes bana "lilly" der. Güzel bir isim olduğundan.
Şuan 12 yaşımdayım...Ve ölmek istiyorum.
Doğduğum günden beri ailem için bir köle oldum. Beni dövdüler, azarladılar, işkence ettiler ve beni 6 yaşımdan beri çalıştırıyorlar...
Hayatım tam bir işkence. Hayattaki tek amacım ailem için para getirmek. Bir teşekkür bile almıyorum.
Şuan odamdayım...en azından buna oda bile diyebilirseniz.
Bu oda resmen bir zindan gibi. Duvarlar simsiyah ve hiçbir şey yok. Yatak veya ayna yok, cam yok...

"LILLY! CABUK BURAYA GEL!"

Babamın öfkeyle bağırdığını duydum.
Ne yaptığımı bilmiyorum...ama umarım kötü birsey değildir.
Hızla odamdan çıktım ve yukarı oturma odasına gittim.
Odaya girdiğimde annem, babam ve başka bir kadın ile karşılaştım.

"Otur şuraya."
Emretti babam.
Onu dinledim ve diğer kadının yanına oturdum.
Kadın bana dikkatle baktı.
Ayaklarıma,ellerime,yüzüme ve...hayır bu olamaz...

"Bu kız daha çok genç."

Dedi kadın sakince.

"En az 18 yaşında olmalı. Yoksa benim başım belaya girer."

...
Belli bir süre sessizlik oldu.

"Öyleyse onu size 18 olduğunda veririz. Bu nasıl?"

Dedi annem...lütfen hayır.
Kadın elini çenesine koydu. Tıpkı düşünürmüş gibi.

"Hmm...eğer o zamanda böyle güzel olursa onu alırım."

Dedi kadın bir gülümsemeyle.
Babam yavaşça kafasını salladı. Annem ise hafifçe gülerek kafasını salladı.
Bundan sonra kadın kalktı ve evden çıktı...annem ve babam bana Öfke ile baktı.

"Seni düzgünce satamıyoruz bile...ne kadar zahmet verici..."

Dedi babam Öfkeyle.
Annem yavaşça yerinden kalktı ve beni kollarımdan tuttu.

"Odana git ve geleceğin hakkında düşün. Kendini güzelleştir, biraz uyku al ve sonra ise yemekleri hazırla...hadi!"

Bağırdı annem.
Korku ile koşarak odama gittim.
Yere yorganlarimin arasına girdim ve ağlamaya başladım.

Neden beni kimse kurtarmıyor? Kahramanlar her zaman birilerini kurtarıyor. O zaman neden ben hala buradayım...umarım o kadın geri gelmez...

Bu düşünceler ile yavaşça uykuya daldım. Vücudum çok yorgun...ben çok yorgunum. Sadece biraz...uykuya ihtiyacım var...

....
...
..
.

"Bu nasıl bir sihir böyle...ben böyle güzellik görmedim!"

Diye bağırdı kadın...
Yıllar geçti...tam 18 e girdiğim an o kadını yine çağırdılar.
...

"Pekala...fiyatı söyleyin."

...
..
.

Neden...Hala bunu yapıyorum?
Neden sadece ölmüyorum?
Neden hala birisinin beni kurtaracağını düşünüyorum...?

Yıllar geçti.
Şuan 24 yaşındayım.
Beni sattıkları o kadın aslında bir..."zevk evi" işletiyormus. Eğer anladıysan tabiki.
Onca yıldan beri vücudumu sayısız sayıda kişiye verdim...bazıları kahramanlardı.
Onlardan yardım istedim ama...beni görmezden geldiler.

Onca yıl çalıştım. Vücudumu tanımadığım insanlara verdim ve aldığım bütün paraya ne oldu?
Hepsi aileme gitti.
Onlardan kurtulmaya çalıştım ama onlar beni yakaladı...
Kırık kemiklerim hala sızlıyordur.
O yüzden vazgeçtim...
Ne umudum, ne sevgi, nede yaşama isteğim kaldı...