Newt
Ik loop de zaal binnen en het eerste wat me op valt is een roodharige meisje. Het vorige feest was ze er ook maar nooit heb ik echt met haar gepraat. Weer is ze met een meisje van ongeveer zes jaar oud. Ze zijn schattig samen maar het doet me pijn om hun zo gelukkig te zien. Want ik weet dat dat Rue had kunnen zijn. Dat Rue daar had kunnen staan met ons kindje. Maar ze is dood. En toch ondanks de pijn in mijn hart loop ik voor eerst naar het tweetal toe. Ik zie iets van pijn in de ogen van het meisje als ik dichterbij kom maar zodra ze naar mij om kijkt lichten haar ogen op. Ik herken haar gezicht maar ik geloof het niet.
'Newt...' ze zet het meisje op de grond neer en binnen twee stappen staat ze voor me.
'Dit is niet echt. Ik ben aan het dromen,' ze schudt haar hoofd en lacht.
'Nee... Ik ben het. Ik ben het echt. Het was zo raar maar men ik ben echt blij dat ik je weer zie,' zegt ze met een glimlach en ik zie de sprankeling die ik altijd bij Rue heb gezien als we samen waren. Ik ga met mijn hand door haar rode haar heen en ik zie het meisje klieren van blijdschap. Ze komt aangerend en slaat haar armen om het roodharige meisje heen.
'Wat is gebeurd? Hoe... Ik dacht dat je dood was,' stamel ik terwijl de ginger het blond harige meisje oppakt. Ze glimlacht even maar ik zie pijn haar ogen tekenen.
'Het is een lang en echt vrij verwarrend verhaal. Maar als je het wil kan ik het je vertellen. Maar dan het liefst wel op mijn kamer want Anita moet echt naar bed,' ik glimlach, knik en haal even mijn hand door de haren van de blondine. Ze lijkt op mij nog iets wat voor mij bevestigd dat dit roodharige meisje mijn Rue is. En dan is Anita dus ons dochtertje. 'Kan je haar misschien even dragen?' Ik lach en pak Anita van Rue over.
'Ik heb me in tijden niet zo gelukkig gevoeld,' fluister ik haar toe als we samen de lift nemen naar haar appartement. Anita is op mijn arm in slaap gevallen en ik kijk even naar haar om als er een flits door de lift gaat. 'Maakte je nou een foto?' Ze glimlacht.
'Ik heb dan wel geen foto's van jou met haar als baby dan kan ik nu nog wel foto's van je maken,' glimlacht ze en stopt het fototoestel in het tasje wat rond haar middel hangt.
'Dus waar is je kamer?' ze glimlacht, pakt mijn hand vast en trekt me mee de lift uit naar haar kamer. De kamer is netjes opgeruimd en al snel maakt Rue één van de deuren open. Ik loop naar binnen en leg het blond harige meisje op het bed neer wat in de kamer staat.
'Ga maar alvast ik kom er zo aan,' ik knik met een glimlach en verlaat de kamer weer. Met mijn ogen scan ik de kamer. Het is een appartement net als dat van Thomas, Minho, Gally, Frypan en mij. Al is deze vele malen kleiner en leven Rue en Anita hier alleen. Een groot foto canvas hangt boven de televisie maar vanaf hier kan ik niet zien wat voor een foto het is dus besluit ik dichterbij te lopen. Rue' rode haar maak ik al snel op tussen de bomen op de foto en al snel herken ik het als de laatste keer dat ik Rue zag in de Maze. Levend dan. De foto is van de zijkant genomen. Rue was jonger maar ze ziet er nog precies hetzelfde uit. Daar naast hangt een foto met daarom heen een witlijstje. Een blondharig meisje dat veel van Rue weg heeft staat op de foto. 'Raar hé? Om weg te komen van Wicked heb ik mijn haar blond geverfd zodat ze me niet zouden herkennen. Blijkbaar als je dood ging in de Maze haalde Wicked je uit je cilinder. Je krijgt medicatie en je wonden worden verzorgd. Maar dat is alleen maar zodat ze je later terug kunnen sturen naar een andere groep zonder enig besef van wat er gebeurd is. Ze hadden me bijna teruggestuurd maar ik ontkwam. Ik stak de Scorch in mijn eentje over en toen ik hier aan kwam wilde ik je zo graag weer zien. Maar het ging niet. Ik was uitgedroogd en hoogzwanger. Sinds die dag zes en een half jaar geleden wilde ik al naar je toe. Ik heb Thomas altijd gevraagd of hij je mee naar beneden kon krijgen als er weer een feest was. Maar altijd kwam hij de volgende keer weer zonder jou naar beneden. Behalve de laatste twee keren. Jammer alleen dat ik de eerste keer weer naar boven moest om Anita in te stoppen. Ze lijkt veel op jou weet je. Nieuwsgierig, eigenwijs, ondeugend maar ook betrouwbaar en bezorgd.' Ik sla mijn arm om haar schouders heen en trek Rue dicht tegen me aan. Ze is iets kleiner dan mij maar weer even slank als dat ze vroeger was voordat ze zwanger werd. Ik kijk van het roodharige meisje naar het blondharige meisje op de foto. Haar rode haar is mooi en het maakt haar uniek maar als ik eerlijk ben vind ik haar blonde haren net iets mooier bij haar staan. Vooral omdat haar parelwitte huid wat minder bleek lijkt. Al is dat parelwitte er onder tussen wel af. Ze heeft een gezonde licht gebruinde huid en eigenlijk staat het haar prachtig. Haar zeegroene ogen spreken haar gevoelens uit terwijl ik weet dat zij dat nooit heeft kunnen doen. Ze is nooit goed geweest met haar gevoelens uitspreken maar dat was niet erg omdat haar ogen het voor haar doen.
'Je moet naar bed. En je haar weer blond verven. Het staat je geweldig en daarbij denk ik niet dat rood echt je natuurlijke kleur is. In ieder geval niet deze kleur rood,' glimlach ik haar toe en til haar op de bruidsmanier op om vervolgens een random kamer in te lopen.
'Dan is het maar goed dat deze verf semipermanent is en ik van naturen een blondine ben denk ik,' ik glimlach naar het meisje en leg haar neer op het bed wat in de kamer staat. 'Dan moet je eigenlijk nu de douch in en je haar gaan wassen,' ze lacht en kruipt van het bed af. Ik zie dat ze het kast opent terwijl ik op het tweepersoonsbed ga liggen.
'Ik ga dan maar even douchen denk ik. Als je in slaap valt is het niet erg,' ze kruist haar armen over haar borst heen en drukt haar kleren dicht tegen haar borst aan als ze vervolgens de kamer verlaat. 'Oh en trouwens als je iets wilt drinken staat dat in de koelkast. Je mag alles pakken wat je wilt.' Ik knik met een glimlach als ze vervolgens weer weg loopt naar de badkamer. Mijn telefoon gaat af en ik neem gelijk op als ik zie dat het Thomas is.
'Gast waar ben je? De gehele zaal is leeg en we zien je nergens,' barst Tommy gelijk los.
'Ik ben bij een meisje. Rue om precies te zijn,' ik hoor een zucht aan de andere kant.
'Sorry dat ik het moet zeggen Newt maar Ita is dood,' zegt Tommy zuchtend.
'Wacht even,' ik sta op van het bed en loop naar de badkamer waar ik eerst op de deur klop. Ze opent de deur waar ze half achter blijft staan. 'Thomas gelooft me niet.'
'Give me the phone,' ik lach en geef haar mijn telefoon als ze vervolgens de deur weer dicht trekt. Ik hoor haar praten maar loop toch weg naar de keuken. 'Newt! Thomas wilt je spreken.' Ik lach zachtjes en loop weer terug naar badkamer. 'En nu, ga ik douchen.'
'Succes,' ik loop weer weg en zet de telefoon weer aan mijn oor. 'Wat is er Thomas?'
'Gast ik zei toch dat je jaren eerder al naar het feest had moeten gaan. Al wist ik niet dat ik toen heel de tijd met Ita aan het praten was. Maar hoe voel je je? Nu je haar eindelijk terug hebt?' hij lacht nog altijd aan de andere kant van de telefoon.
'Het... Het is fantastisch en wie had er trouwens gedacht dat Rue van naturen blond zou zijn,' ze komt de kamer in gelopen en ik zie dat de handdoek als een soort tulband rond haar hoofd is gebonden. Ze loopt langs me naar de keuken en komt niet veel later terug met twee glazen drinken. Ze gaat naast me zitten op de bank en trekt haar benen op.
'Ga jij nou maar terug naar je vriendinnetje. Ik spreek je morgen wel weer,' ik glimlach zeg Tommy gedag en draai me vervolgens om naar Rue. Met mijn hand haal ik de knoop uit de handdoek die ik vervolgens van haar hoofd af haal. Haar natte haren vallen sluik langs haar gezicht maar zelfs nu het nat is zie ik dat ze ongeveer dezelfde kleur haar heeft als Anita.
'Het staat je prachtig. Maar kom op ik vlecht je haar in en daarna ga je slapen want je bent echt moe. Ik zie het in je ogen,' ze knikt met een glimlach op haar gezicht en staat op.
'Ik ga even mijn borstel halen,' ze loopt weg de badkamer weer in en komt niet veel later terug met een föhn, kam en borstel. 'Misschien zou je het daarna even kunnen föhnen. Anita is een vaste slaapster dus zal ze niet wakker worden.' Ik knik met een glimlach en pak de spullen van haar aan. Een elastiekje is rond haar pols gebonden voordat ze zich omdraait en ik met een borstel haar haar begin te borstelen. Ik doe haar haar en zo'n twintig minuten later liggen we samen in haar tweepersoonsbed. Ze ligt tussen mijn armen in en ik kan nog altijd mijn glimlach niet van mijn gezicht af krijgen. Rue' vochtige blonde haar ligt in de vlecht over haar schouder heen. Ze is in slaap gevallen. Zo'n half uur geleden al.
