Unseen (Dutch/Nederlands)

- 3 -

- 3 -

"Nou, is dit niet geweldig, Luna? Het regent weer. Wat moet ik aan doen?" vraag ik hardop als ik naar mijn kledingkast loop. Luna miauwt naar mij voordat ze zich omdraait en zich oprolt tot een bolletje aan het einde van mijn bed, haar staart om haar heen gewikkeld. "Ja, ik begrijp dat mode jou niet zoveel uitmaakt, maar je moet me helpen of ik zie er hetzelfde als altijd uit."

Ik zet mijn handen op mijn heupen en kijk naar de inhoud. Het is allemaal gekreukeld en ziet er ouderwets uit. Als ik iets draag van wat hier hangt, weet ik zeker dat iemand me van de trap duwt. Een student van de mode opleiding zou naar het E-gebouw rennen en zeggen dat hij het deed voor de wereld, en ik zou het ermee eens zijn.

Ik moet aan mam vragen of we weer gaan winkelen want ik heb echt dringend nieuwe kleren nodig, maar ze luistert niet en ik denk dat gezien onze situatie het handig is om zoiets te vragen, ik overleef het wel met mijn kleren.

"Hetzelfde dan maar weer," mompel ik terwijl ik de deur sluit en zucht. "Ik zie je later, Luna. Slaap lekker!" zeg ik tegen haar, voordat ik naar beneden ren geef ik haar nog een kus op haar voorhoofd. "Doei, mam. Fijne dag," roep ik als ik de deur uitloop zonder het ontvangen van een antwoord; niet dat ik er op een wachtte.

Ik neem de tijd op weg naar school, de regen vind ik niet erg. Ik ben nooit echt een paraplu meisje geweest. Ik vind ze eerder vervelend dan dat ze helpen en het is alsof ze alleen maar je schouders en haar beschermen van de regen, want de rest van je lichaam wordt doorweekt. Ik zie het punt niet.

Zelfs al doe ik er langer over dan normaal, ik ben alsnog de eerste die bij pottenbakken en ik leidt mezelf af door naar de mensen buiten het lokaal te kijken. Het klaslokaal wordt steeds drukker zonder dat ik het door heb. Als ik me omdraai zie ik een vermakelijke situatie waardoor ik moet lachen.

"Het lijkt erop dat ik niet de enige ben die genegeerd wordt," mompel ik. Met mijn armen over elkaar heen kijk ik hoe Roxi en Adeline maar blijven praten tegen James, in een wedstrijd om te kijken wie als eerst een reactie van hem krijgt.

Dat is niet het beste deel, ver van dat. De twee beste vriendinnen zien vechten om een jongen is niet het leukste, het is dat James ze negeert net zoals hij mij negeerde, hij reageert niet eens als de meiden hem vraag na vraag stellen. Het moet erger zijn dan toen ik dat deed, want nu zijn het twee meisjes.

Ik grinnik als ik zie dat de twee meiden geërgerd raken. Gefrustreerd dat James niet reageert, hij blijft maar in zijn schrift kijken. Is hij bezig met de oudere projecten? Ik denk het. Hm, zo hij heeft de projecten al gehad. Veel succes, vriend, je hebt zat om bij te komen.

"We kunnen je daarmee helpen," zegt Roxi op een gegeven moment, met haar vinger wijzend naar één van de brieven. "Je moet je vast gestrest voelen met al dat werk, maar dat is oké. Ik ben er erg goed in en ik heb geen probleem met jou helpen."

Ik doe alsof ik mijn wijsvinger in mijn keel stop en maak kokhals geluiden. Het is niet alleen haar vreemde zin, het is de manier waarop ze het zegt die het eng maakt.

James gaat gewoon door naar de volgende pagina en Roxi moet haar vinger weg halen. Hij reageert niet, hij blijft door werken en ik zie hoe Roxi geschrokken kijkt terwijl Adeline lacht. Roxi kijkt boos naar haar beste vriendin en ik denk dat er over vijf seconden een gevecht is. Dan komt Lauren, onze pottenbak lerares, binnen en ga ik naar mijn gewoonlijke plek net als Roxi en Adeline.

Deze keer zit ik naast James maar ik besluit om hem niet te irriteren met vragen. Het is al duidelijk dat hij niet gaat reageren en ik denk dat hij al genoeg van Roxi en Adeline heeft gehad. Ik heb medelijden met hem, de twee knapste meisjes in onze klas over hem aan het vechten. Ik denk niet eens dat ze hem echt zien. Waarschijnlijk zien ze alleen maar hun fantasieën en negeren ze hoe hij echt is.