Ne kadar zor demi kimsenin seni anlamaması, anlatsan bile dinlememeleri, gözlerinin içine baksanda seni görmemeleri, boğazını yırtarcasını bağırsan da duymamaları sanki ben yokum olmamışım hiç gelmemesim gibi yoruyor... Hemde öyle bir yoruyor ki artık elini bile kıpırdatacak halin kalmıyor gözlerin bayık bakıyor , dudakların lal oluyor karşılarında ölü gibi dursanda yine de eşya yerine konmuyoruz. Dün o kadar çok ağladım ki ağlarken şunu farkettim sesim hiç çıkmadı yani sessiz ağladığımı anladım bu o kadar koydu ki bide bu yüzden ağladım hiç bir şey istememiştim sadece bir gram huzur neden bu kadar üstüme geliyorlar ya neden her şeyi geçtim her şeyden bıktırdınız her şeyi yaptınız yaşarken ruhumu öldürdünüz yetmedi mi, bir tek bedenim kaldı almadığınız hoş oda yakındır ya. Tamam beni yere düşürdünüz yetmedi dibe soktunuz oda yetmedi bide tutup niye sürüklüyorsunuz. Ölmüşüm zaten bırak da en azından bedenim bana kalsın ama yinede sağ olun niye biliyor musunuz en azından hayatın gerçek yüzünü gösterdiniz, sizden nefret dahi etmiyorum ona bile layik değilsiniz...
