"Lütfen durun!"
"Lütfen, ben size hiç bir şey yapmadım"
Karnıma aldığım son darbe ile göz yaşlarım daha fazla dayanamayarak gözlerimden aktı.
"Tanrım, lütfen bana yardım et."
Son gücümle, hiç bir suçum olmadığını ispatlamak istercesine bağırdım.
"Böyle olmayı istemezdim, bu benim elimde değildi bu-bunu neden anlamak istemiyorsunuz?"
Buğulu gözlerimle her şeyi başlatan esmer ve yeşil gözlü çocuğa baktım. O sırada eliyle, beni öldürmek istercesine vuran insanlara durması için bir işaret verdi. İğrenç bir gülümsemeden sonra bana tiksinerek baktı ve gitti. Ardından da o koca kalabalık yani egolu bir o kadar da sevgili arkadaşlarım (!) aralarında gülüşerek beni bütün acizliğimle bıraktı.
Nefes nefese kalarak gözlerimi açtım. Ah Tanrım! Geçen onca zamandan sonra bu rüya da neydi böyle?
Merdivenlerden inerken yüzünü unuttuğum çocuğu düşündüm. Hala nefret ettiğim bir o kadar da teşekkür borçlu olduğum çocuğu düşündüm. Tekrar tekrar ve tekrar. Hatırlayabildim mi? Tabiki hayır. Mutfağa gidip suyumu içerken hatta tekrar odama dönerken bile ümitsizce tek düşündüğüm buydu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sahte
Randomİnsanların ön yargılarından bıkmış genç kız kendi benliğinden çıkıp sahte kimliğe bürünürse ne olur? Peki ya, bu sahte kimlik ortaya çıkarsa? Her şeyin altı üstüne gelirse? Yada... Bulunması zor olan mutluluğu yakalarsa? "Sahi, bizim hikayemizin son...
