Wolfheart, Lydia Fight For Life (Zomer 2015)

De Conrector

'Lydia!' Meneer Koi keek me afkeurend aan. 'niet met boeken gooien alsjeblieft.' 'Maar...' 'Lydia, dit is al de derde keer deze week. Ik weet echt niet waar jij last van hebt en ik hoef je uitleg niet eens te horen. Ik hoop voor jou dat de conrector wel tijd en moeite heeft om naar je uitleg te luidteren. D'r uit.' 

Ik wist dat ik het best gewoon de klas uit kon lopen. Dat zou de minste moeite kosten. Maar waarom zou ik? Ach, het zou toch weinig verschil maken, hooguit een tik meer of minder. Ik stond op en liep naar de deuropening. Het werd zo stil dat ik mijn eigen hartslag bijna kon horen kloppen. Stilte voor de storm zeker. Toen ik het handvat vastpakte om de deur te openen zag ik dat een paar bekende gezichten hun hoofd afwendden. Alsof ze niet wilden denken aan wat mij te wachten stond.

Ik slofte naar de kamer waar de conrector zat. Veel dacht ik niet na over hoe de conrector me zou straffen. Ik was diep in gedachte verzonken over wat me te wachten stond als ik het de alfa's vertelde. Niet dat de conrector niks voorstelde, maar dat was toch anders. Ik klopte op de ijzeren deur. Het geluid van mijn geklop galmde door de lege schoolgang.

Het kamertje waarin de conrector zat zou de gemiddelde leerling een hoop angst inboezemen. Alles bij de conrector was van ijzer behalve de stenen muren, maar dat was dan ook het enige. Er zaten geen ramen in het kamertje. Alsof het een gevangenis was waar je onwelwillende leerlingen zou opsluiten.

'Binnen' klonk een zware stem. Er kroop een rilling over mijn rug, was dit wel de juiste keuze? Wellicht was het slimmer om dit voorval gewoon te verzwijgen. 

Ondanks mijn afweging opende ik de deur. De conrector liep naar me toe. 'Zozo, Lydia? Jij bent wel erg hardleers.' De conrector deed de deur op slot met een klein sleuteltje dat hij vervolgens in zijn broekzak stopte. Nog even en ik zpu haast geloven dat het nu echt om een gevangenis gaat.

'Koi heeft me al ge-sms't. ik weet het hele verhaal al. Hoe vaak ga jij nog met onze dure boeken gooien, Lydia?' Ik keek naar de grond en mompelde wat. 'Wat zei je?' De conrector keek me ijzig aan. 'Ik zal niet meer met boeken gooien.' 'Dat is je geraden. Om dat even kracht bij te zetten zal ik je een nare herinnering bezorgen. Dan zal je vervolgens wel twee keer nadenken voordat je begint met boeken te gooien. Denk je dat we dat hier appreciëren? Ik denk dat een paar harde tikken op jouw vingers wel zullen helpen.' Ik was even bang dat de conrector de angst in mijn ogen zou zien. De conrector draaide zich om en zocht in zijn bureaulaatje. Hij haalde een ijzeren liniaal tevoorschijn. 

'Hup Lydia, laat je vingers eens zien.' Ik twijfelde. 'Nu!' De conrector keek mij verontwaardigd aan. Ik haalde mijn handen uit m'n zakken en legde ze op zijn bureau. De conrector glimlachte, hij vond het gewoon leuk... Het liniaal ging omhoog, klaar om mij een mep te verkopen, hij kwam met een enorme vaart tegen mijn vingers aan, ik liet niks zien, geen spoortje pijn. Ik focuste me op iets heel anders, als je je niet focust op pijn zal je het ook niet voelen. Het liniaal viel op de grond nadat het mij raakte. De conrector bukte om het weer op te pakken. Daar maakte ik natuurlijk misbruik van. Ik duwde de conrector om en graaide de sleutel uit zijn zak. Ik maakte de deur open. Mijn donkerblauwe ogen keken in de felgroene ogen van de conrector. e conrector kwam overeind en rende op Cameron af, ik greep Cameron bij zijn arm en ging voor hem staan, Cameron keek angstig om zich heen, ik liet hem los en hij rende weg. het viel me nu pas op dat de pauze bel waarschijnlijk was gegaan. Er stonden tig leerlingen te kijken hoe ik klappen kreeg met het ijzeren lineaal. Ik herkende een paar buurmeisjes. Ik maakte heel veel adrenaline aan, ik zat in een gevecht met de conrector. Wat dacht ik in vredesnaam? Dat ik hier gewoon vanaf zou kunnen komen? Ik duwde de conrector weer op de grond en vloog op de deur af. Eenmaal uit het ijzeren hok bedacht ik me wat ik had gedaan. Ik rende de school uit. Ik wist waar het bos was. Een paar mijl verderop. En ik had een goede conditie. De Leaders kregen het toch wel te horen. Ik kon het Teardrop maar beter vertellen voordat een van de Leaders er achter kwamen. Ik haatte Teardrop deels, maar ik kon haar niet helemaal haten. Haar vriendelijke, rustige en begripvolle karakter was zo fijn, maar wat was ze soms ook meedogenloos en wreed. Maar ze deed me alleen pijn als het moest, nooit voor de lol. De andere Leaders, daar moet ik al helemaal niks van hebben. 'hey Lydia' het geluid kwam uit de struiken. Ik had al een paar mijl gelopen en was in het bos. Ik keek verbaast naar de struiken. 'ik ben het maar' ik zag een grijze wolf uit de struiken komen. Als je het over de duivel hebt kom je de duivel in hoogsteigen persoon tegen. Het was Teardrop. Ik veranderde naar mijn wolvengedaante. Teardrop kon ook in een mens veranderen, maar ik had wel behoefte naar mijn wolf. 'hi' mijn haat verdween als sneeuw voor de zon. Ik kon Teardrop gewoon niet haten. Ze was veel te vriendelijk om te haten. Ze was zo kalm, zo vertrouwd en het gevoel dat ik bij haar kreeg was zo geruststellend. Ik vertelde haar wat er gebeurd was. Het zou alleen maar erger worden als ik het achterhield. Als Teardrop er achter kwam zou ik veel harder worden gestraft. Haar bruine ogen keken me aan. 'Lydia, je weet dat ik je nu moet sanctioneren...' 'liever door jou dan door de rest, doe me een plezier en doe het snel' ik verwachte dat Teardrop me sowieso een preek ging geven. Teardrop keek me aan 'je weet dat ik je geen pijn wil doen, en toch word je liever gesanctioneerd door mij?' 'de andere Leaders doen mij nog veel meer pijn, ik heb liever dat jij het doet'. Ik deed mijn ogen dicht, ik haatte Teardrop nog steeds een beetje, ze deed me zo veel pijn, simpelweg omdat ze me niet eens wilde straffen, maar ik was dankbaar dat ze op z'n minst begrip voor me had. Ze was nog steeds heel kalm en vriendelijk, dat stelde me toch een beetje gerust. Ik ging op de grond liggen met mijn rug naar haar toe. Ik hoorde het gezwiep van een zweep al, een bullwhip zo te horen. Ze was waarschijnlijk in haar mensengedaante. 'Teardrop? Wat ik ook zeg... Ga gewoon door... ik ben je later vast dankbaar'. Ik hield mijn ogen nog steeds stijf dichtgeknepen. Het zwiepen van de bullwhip werd erger. Ik focuste me en realiseerde me dat ik me focuste op het geluid en de pijn, ik kon nergens anders op focussen. Ik mocht me niet focussen op de pijn. Ik focuste me zo erg op het geluid van de bullwhip dat ik de pijn al voelde, terwijl Teardrop me nog niet eens had geslagen. Teardrop zou me nooit zomaar pijn doen. Ik voelde een stekende pijn in mijn rug, het geluid van de klap van de bullwhip was ook niet bepaalt zacht te noemen. Ik wist dat mijn rug ging bloedden. De plek brandde als een gek. 'Teardrop! Stop! Niet zo hard!'. Teardrop sloeg er geen acht op. De Bullwhip kwam nog een keer met een harde pets op mijn rug. Ik vocht tegen tranen. 'Teardrop nee! Het doet zo verschrikkelijk veel pijn! Stop alstublieft!' mijn houding tegenover Teardrop was veranderd. Ik sprak haar nu met meer respect aan om van de sanctie af te komen. Ik kromp in elkaar toen ik de derde zweepslag voelde. Mijn rug brandde, ik snikte zacht. 'Teardrop? Alstublieft Teardrop?' maar Teardrop gaf weer geen gehoor aan mijn smeekbede. Ik vergat Teardrop. Ik voelde alleen nog maar pijn. Veel pijn. Heel veel pijn. De tranen stroomden over mijn wangen, het zachte gesnik ging over in hard huilen en krijsen. Ik bleek naar mijn mensengedaante te zijn veranderd zonder dat ik het doorhad. Mijn ogen hield ik nog steeds dicht. Ik wilde Teardrop's gezicht niet zien. Er stroomde bloed over mijn rug, de wonden prikten. En weer knalde de bullwhip kei, maar dan ook echt keihard op mijn rug. Ik krijste van de pijn. Teardrop had medelijden, dat voelde ik. Ze bleef maar doorgaan. Er kwam geen einde aan de zweepslagen! Ik beet op m'n lip en zei tegen mezelf dat ik sterk moest blijven! Maar het deed zo veel pijn. Ik kon me nergens anders op concentreren... Teardrop sloeg me nog zes keer. Ik bleef maar krijsen, schreeuwen, huilen en vragen of ze alstublieft wat zachter kon doen. Maar geen enkele keer lette ze op mijn gejammer. Er was niks meer van mijn rug over. Het zwiepen van de bullwhip hield op. Teardrop sloeg vele malen harder dan de conrector. Ik merkte dat de bullwhip weer opgerold werd, mijn rug ontspande zich, wat erg veel pijn bleek te doen. Het geluid van een bullwhip zou ik nooit vergeten. Ik deed mijn ogen open en stond voorzichtig op, er schoten pijnscheuten door mijn rug. Ik had last van de wonden. Ik keek in Teardrop's ogen en zag niks anders dan ijzige kalmte. Haar blik werd al iets zachter. Ik liep naar haar toe 'sorry Teardrop....' Teardrop keek me vol medelijden aan. 'als andere leaders het deden was het sowieso veel pijnlijker voor mij geweest, je slaat trouwens behoorlijk hard' 'ben je boos omdat ik niet stopte?'vroeg Teardrop. 'nee, dat... Dat ben ik niet. Ik ben... Opgelucht dat jij het deed, en niet een andere Leader' 'je zei zelf dat ik gewoon door moest slaan' 'weet ik... Dat had ik beter niet kunnen zeggen' Teardrop's Bruine ogen keken niet meer zo ijzig. 'zal ik je naar huis brengen?' 'uhm... Nou. Ik heb liever niet dat mijn pleegouders hiervan weten.' 'er is vast al gebeld Lydia, ik kan je pleegouders uitleggen wat er is gebeurd en dat ik je al gestraft heb. Dan word je thuis niet meer gestraft, hoop ik. '