The acquaintance. (V.K -Greek)

Κεφαλαιο 1.

"Ξύπνα Εύα! Θα αργήσεις για το σχολείο." φώναξε η θεία μου η Μαρία. Τέλεια σκέφτηκα.. Ειλικρινά έχω βαρεθεί το σχολείο. Κάθε μέρα το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι στο θρανίο μου και να ζωγραφίσω.. Ούτε προσέχω ούτε τίποτα.. Ποιος ο λόγος να πηγαίνω; Όλη μέρα εκεί δεν κάνω τίποτα. Δεν έχω ουτε καν μια φίλη να μιλαω. Εντάξει για αυτό ίσως να φταίω λίγο και εγώ.. Δεν είμαι και το πιο κοινωνικο άτομο άλλωστε. Μιλάω όμως αρκετά συχνά με την καθηγήτρια των εικαστικών μου αν αυτό πιάνεται για φιλία. Κάτι είναι και αυτό.. Καθόμαστε ώρες και συζητάμε για τα σκιτσα που ζωγραφίζω προσπαθώντας να βρούμε μια άκρη. Κάθε μέρα όλη μέρα κάθομαι και ζωγραφίζω ένα πρόσωπο.. Μια μορφή ενός αγοριού. Ειλικρινά αυτό το πρόσωπο νιώθω σαν να το έχω δει πολλές φορές όμως πραγματικά δεν νομίζω πως το γνωρίζω.. "Ρε Εύα ακόμα κοιμάσαι; Έλεος. Πριν 10 λεπτά σου μίλησα. Θα αργήσεις" ξανά φώναξε η θεία μου. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να σηκωθώ και να ντύνω.. Αποφασίζω τελικά να βάλω μαύρα all star , ένα μαύρο φούτερ και ένα μαύρο τζιν και να ξεκινήσω για το σχολείο. Η μέρα μου στο σχολείο κυλάει βαρετά όπως πάντα άλλωστε. Τουλάχιστον το μόνο που με χαροποιεί είναι πως την τελευταία ώρα έχουμε εικαστικά.. Είμαστε ακόμα στην 5η ώρα και βαριέμαι αφάνταστα. Έχουμε αρχαία. Πραγματικά αυτή η καθηγήτρια δεν χονευεται με τίποτα. Περίεργος καπως γρήγορα περνάει η υπόλοιπη 5η ώρα και η 6η ώρα τελικά και φτάνουμε στην ώρα των εικαστικών. Έχω ήδη ξεκινήσει να ζωγραφίζω χωρίς σταματημό.. Δεν κάνω και τίποτα άλλωστε. Το μυαλό μου κάθε φορά που ζωγραφίζω δεν σκέφτεται και πολύ.. Το χέρι μου παει από μόνο του.. Με το που βλέπω τα χέρια μου να σχηματίζουν πάνω στο χαρτί τα μαλλιά του καταλαβαίνω αμέσως πως πρόκειται να ζωγραφίσω πάλι εκείνο το αγόρι.. Μα τι μου συμβαίνει τέλος πάντων; Μήπως τον έχω δει στον ύπνο μου;.. Μα.. Αποκλείεται, νιώθω σαν να τον ξέρω..ειλικρινά. "Ντριννννννννν" ο ήχος του κουδουνιου με βγάζει από τις σκέψεις μου.. Μα καλά ποτέ πέρασε η ώρα;..'όσο εσύ σκεφτοσουν για το ποιο μπορεί να είναι αυτό το ανύπαρκτο αγόρι στην ζωγραφιά σου η ώρα περνούσε ξέρεις ;)' μου υπενθύμισε το υποσηνιδιτο μου.. "Οοοοοο σταματά πια έλεος." Φώναξα και ένα κορίτσι μπροστά μου στον διάδρομο γύρισε να με κοιταξει.. "Εμμ συγνώμη.. Δεν..
Δεν μιλούσα σε εσένα.." Είπα.. Εκείνη άρχισε να γελάει γυρνώντας στην κολλητή της.. Έπειτα κάτι της ψυθίρισε στο αυτί. Δεν θα ασχοληθώ σκέφτηκα και ξεκίνησα να πηγαίνω στο σπίτι μου. Μόλις έφτασα συνηδιτοποιησα πως έχω ακόμα μόνο μια ώρα κενή και μετά φροντιστήριο. Μπήκα λίγο στο Facebook και χάζεψα.. Μετά έφαγα λίγο.. Ντύθηκα και έφυγα για το μάθημα. Η ώρα στο φροντιστήριο κύλησε γρήγορα ζωγραφίζοντας ένα ακόμα σκίτσο εκείνου.. Ξεκίνησα να περπατάω για το σπίτι οσπου άκουσα κάτι σφυρίγματα από πίσω μου.. Γύρισα και είδα μια συμμορία 5 αγοριών.. Άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα αλλά επιτάχυναν και εκείνοι.. Έτσι αποφάσισα να αλλάξω δρόμο. Ξανά κοίταξα πίσω μου και ευτυχώς είχαν φύγει. Δεν έχω ξανά έρθει ποτέ από αυτό το δρόμο σκέφτηκα.. Καθώς προχωρούσα το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα τσούρμο από κορίτσια.. Νόμιζα πως έχει γίνει κάποιο ατύχημα και πλησίασα λίγο περισσότερο για να δω τι γίνεται.. Σε μακρινή απόσταση ακόμα διέκρινα ένα γνώριμο πρόσωπο.. Αρκετά γνώριμο.

Λοιποοοοον...
Είναι το πρώτο ιματζιν που γράφω για αυτό θέλω να δείξετε επιείκεια όσες το διαβάσετε. Κάντε μου σχόλια και πείτε μου την γνώμη σας.. 💕 αν παει καλά θα ανεβάσω κιαλο σύντομα. Φιλάκια.