Chapter 62
မည်သည့်အလင်းရောင်မျှမရှိဘဲ မှောင်မိုက်နေသည့်ညပင်ဖြစ်သည်။
ယောက်ျားကြီးသည် သူ၏လက်ထဲတွင်ရှိနေသော အရာအားလုံးကိုပစ်ချကာ မိန်းမကြီးထိုင်နေသောပြတင်းပေါက်ရှိရာဘက်သို့သွားခဲ့သည်။ အခန်းသည် မည်သည့်အလင်းရောင်မှမရှိ၍ မှောင်မိုက်နေသည်။ လ၏အလင်းရောင်းပင်မရှိချေ။
“နောက်ကျသွားတာ တောင်းပန်ပါတယ်နော်”
ယောက်ျားကြီးသည် ဖယောင်းတိုင်ကိုထွန်းလိုက်သည်။ ဖယောင်းတိုင်ကို ညင်သာစွာထွန်းညှိလိုက်သည့်အခါတွင် ယောက်ျားကြီး၏မျက်နှာသည် ဖယောင်းတိုင်အလင်းရောင်နှင့်အတူ ပေါ်ထွက်လာသည်။ သူအိမ်ပြန်မလာသည်မှာ အချိန်နည်းနည်းကြာပြီဖြစ်၍ ယောက်ျားကြီး၏ပုံစံမှာမသပ်မရပ်ဖြင့် စိုးရိမ်တကြီးဖြစ်နေသည်။
“အဆင်ပြေရဲ့လား”
ယောက်ျားကြီးသည် ခန်းစီးပြတင်းပေါက်နားတွင် ထိုင်နေသော မိန်းမကြီးနားသို့သွား၍ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
“သူ့ကိုတွေ့လိုက်တယ်”
“ဘယ်သူ့ကိုပြောတာလဲ”
“ဆာစီးနီယာ”
မိန်းမကြီး၏စကားကြောင့် ရုတ်ချည်းတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။ အံ့ဩစရာကောင်းသည်မှာ ယောက်ျားကြီး၏မျက်နှာသည် ကျေနပ်အားရသလိုဖြစ်နေသည်။ သူသည် တစ်ခုခုပြောချင်သလိုပင် မျက်မှောင်ကိုကြုတ်ထားသော်လည်း မည်သည်မျှမပြောချေ။ ထိုယောက်ျားကြီး၏ဘေးနားတွင်ရှိနေသော မိန်းမကြီး၏မက်လုံးများသည်လည်း ကြောက်စရာကောင်းနေသည်။ အမုန်းတရားများဖြင့် လောင်ကျွမ်းနေသောထိုမျက်လုံးကို ယောက်ျားကြီးသည် ကြောက်နေသည်။
“သူကောင်းကောင်းနေနေရတဲ့ပုံပဲ”
