Genç; yavaşça doğruldu, bahçeye yöneldi. Kapının önündeki küçük kediyi alıp sevdi bir süre. Hava kararıyordu, soğuktu. Kediyi yuvasına bırakıp içeri girdi. Kitabını aldığı gibi her kitap okuduğunda oturduğu koltuğa yöneldi. Okumaya başladı. Beğendiği cümleleri not etti. Bir süre sonra kitabı bıraktı. Öylece uzanmaya başladı.
Uzanırken düşündü genç; çaresizliği düşündü, ümitsizliği düşündü. Ne yapacaktı? Acınası bir halde olduğunu düşünüyordu. Kendine acımak... Yapabileceği en kötü şeydi kendine acımak. Ama bunun önüne geçemiyordu. Çabalıyordu, zorlanıyordu.
Son bir sebep arıyordu genç. Yok olmak için. Biliyordu kolay değildi yok olmak. Ama içten içe yok olmak istiyordu. Berbat düşünceler belki de son bulacaktı.
Son sebebi sundu biri ona, sağolsun. O kişi en yakın dostuydu. Ona kızamıyordu. Kızamıyordu çünkü haklıydı. Karanlıkta dinlenmek daha iyidi belkide. Yanına gitmeyi de bir sebep olarak gördü.
Bu düşünceye sahip biri son sebebini arıyorsa. Bulması daha kolay olmaz mıydı? Ölümün eşiğine gelmiş haldeydi çünkü.
Genç çocuk da kararı vermiş sayılırdı.
