THROUGH THE WIND AND THE RAIN

CHAPTER 027 - Demontemayor

It was Monday morning and Rome was not in the mood to get up from bed. Pero pinilit pa rin niya dahil hindi tamang basta na lang niyang abandonahin ang trabaho sa Montessori. 

Ayaw niyang tadtarin siya ng katanungan ng mga magulang kung bakit hindi siya papasok— hindi siya magaling magsinungaling— kaya pinilit niyang bumangon, maligo at mag-ayos ng sarili.

Kahapon lang niya ini-kwento kina Jiggy at Connie ang nangyari sa pagitan nila ni Cayson. At simula nang maka-uwi sila hanggang sa buong gabi ay tahimik lang ang ate niya at panay ang sulyap sa kaniya.

They had already made plans— tatawagan niya si Cayson para iparating dito ang kondisyon niya. Si Connie ay nakuha na ang number nito mula kay Dudz kagabi pa. Their cousin was wondering why they needed Cayson's number, at noong una ay ayaw nitong ibigay iyon. Subalit kalaunan ay nakombinsi rin ni Connie at sinabing may surprise party na ino-organisa ang mga guro para sa pag-upo nito bilang bagong Director ng MIC. It wasn't true— dahil sa susunod na taon pa ang pagre-retiro ni Mrs. Althea Montemayor. But they would be giving Cayson a surprise, nonetheless. And that surprise would surely rock his world.

Bitbit ang mga gamit ay dumiretso siya sa hapag kung saan naroon ang mga magulang kasama si Connie na nag-aalmusal. Huminga siya nang malalim saka pilit na ngumiti bago pumasok sa komedor.

Ang mama niya na naka-suot na ng uniporme nito ay nakatayo sa tabi ng papa niya at nagsasalin ng kape sa tasa. Ang papa niya na nakabihis na rin ay may hawak na diyaryo at nagbabasa ng balita, habang si Connie naman ay tahimik na kumakain. Alam niyang naramdaman ng kapatid ang presensya niya subalit hindi ito nag-angat ng tingin upang batiin siya.

"Have a seat, Rome," sabi ng mama niya nang makita siya. Nakahanda na ang plato at kubyertos sa tapat ng pwesto niya, tulad ng nakagawian, pati ang isang tasa ng mainit na tsokolate. Lumapit siya roon at naupo, ang mga gamit ay inilapag niya sa katabing upuan.

"Ilang araw na naming napapansin ang panghihina mo, may dinaramdam ka ba, Rosenda Marie?" tanong naman ng papa niya na sandali siyang pailalim na sinulyapan.

Pilit siyang ngumiti. "Kulang lang po ako sa tulog, Pa..." sagot niya saka sinulyapan si Connie na tahimik pa rin sa pagkain.

Nang maupo na ang mama niya sa tabi ni Connie ay doon pa lang siya nag-umpisang kumuha ng pagkain sa mesa. May nakita siyang sinangag na dati ay paborito niya, subalit ngayon ay hindi na. She actually hated seeing it on the table— ewan ba niya. And then, there were sunny-side-up eggs and fried pusit. Biglang nangasim ang sikmura niya. She liked the smell but she hated the sight.

Weird, she thought.

Naiintindihan niyang dala iyon ng paglilihi niya. Pero ang alam niya, kapag naglilihi ang babae, ay sa mga amoy sila sensitibo, hindi sa itsura ng bagay o pagkain.

Inignora niya ang sinangag at ulam, sa halip ay ang toasted bread ang kinuha niya na naroon din sa mesa saka ang bote ng strawberry jam. Pagbukas niya ng bote ay kaagad niyang nalanghap ang mangasim-ngasim na amoy ng jam at doon siya nag-laway. Kinuha niya ang kutsara, scooped a mouthful amount and shove it into her waiting, drooling mouth.

And oh, strawberry jam tasted like heaven. Masarap pa sa sex na naranasan niya!

Sukat sa naisip at natigilan siya. At sa mga sandali ring iyon ay saka niya napansin ang mga magulang at si Connie na naka-mata sa kaniya, parehong natigilan nang makita ang ginawa niya. Doon siya natauhan. Bigla siyang nawala sa sarili nang maamoy ang aroma ng strawberry jam. She acted like she was in a TV commercial and had forgotten about her family!

"Are you okay?" salubong ang mga kilay na tanong sa kaniya ng ama.

Ang mama naman niya ay pinaglipat-lipat ang tingin sa kaniya at sa bote ng jam na hawak niya. "Have you lost your manners, Rosenda? Ganyan ba ang tamang pagkain ng jam? You spread it on the bread, you don't eat it like a soup."