THROUGH THE WIND AND THE RAIN

CHAPTER 087 - In Danger

"SA TINGIN ko ay kailangan na natin siyang dalhin sa ospital, Connie," suhestiyon ni Selena nang lumabas ito sa guest room na okupado ni Rome sa bahay ng mga ito. Inisara muna ni Selena ang pinto at hinarap si Connie na nag-aalala na rin. "Nilalagnat na naman siya, at wala tayong gamot na pwedeng ipainom sa kaniya."

Sinulyapan ni Connie ang oras sa relos. It was only 7PM. Napabuntonghininga ito. "Kanina ko pa sinasabi 'yan sa kaniya nang makipagkita siya sa amin ni Jiggy matapos lumayas sa bahay ng asawa. Ilang araw nang masama ang pakiramdam niya at kaninang umaga pa lang ay nilalagnat na siya. Pero ayaw niyang magpahatid sa ospital."

"We can't take risks, Connie. Buntis siya at maselan ang kondisyon niya." Napahalukipkip si Selena at bumuntonghininga rin. "Pregnant women are vulnerable; emotionally and physically. Kung pababayaan nating magpatuloy ito ay baka lalong sumama ang pakiramdam niya. Iuwi na natin siya sa asawa niya kung ayaw niyang pumunta sa ospital—"

"Just give us one night, Selena. Inaayos na ni Jiggy ang tutuluyan niyang condo unit sa Alabang. At umalis si Rome sa mansion dahil lalo siyang naghihirap doon. At the moment, susundin ko ang lahat ng gusto niya—para sa kapakanan niya. The more na kokontrahin natin siya ay baka lalong sumama ang loob niya. Sabi mo nga, pregnant women are emotionally fragile."

Muling napabuntonghininga si Selena. "I have nothing against Rome staying here, kahit hanggang sa manganak siya ay dito siya, walang problema. Nag-aalala lang ako dahil sa kalagayan niya. How far is she now?"

"Seven months." Napahilamos ng mukha si Connie; tila roon lang din pumasok sa isip na delikado ang lagay ng kapatid lalo't nasa last trimester na ito. "You know what, Selena? Sa tingin ko ay tama ka. Mapanganib kung hahayaan pa natin siyang hindi magamot—we don't know what's happening. Baka hindi na simpleng lagnat 'to. Tatawagan ko sina Mama at Papa para ipaalam sa kanila na dadalhin natin si Rome sa ospital."

Saktong nailabas ni Connie ang cellphone at akma nang ida-dial ang numero ng ina nang bigla iyong tumunog. The number was unfamiliar and unregistered. Thinking it was one of her student's parents, she answered the call.

"Good evening—"

"Connie."

Bumangon ang inis sa dibdib ni Connie. Hindi na nito kailangang itanong kung sino ang nasa kabilang linya. "What do you need, Mr. Montemayor—"

"Alam kong magkasama kayo ngayon ni Rome. Please tell me the address, susunduin ko ang asawa ko."

"Hindi niya gustong makausap ka sa ngayon. Maybe give her a couple of days, hayaan mo muna siyang magpalamig—"

"I have already spoken to your parents. Narito ako ngayon sa bahay ninyo, and they have given me permission to speak with Rome. Please put her on the phone."

"No, Cayson. Mariing ibinilin sa akin ni Rome na h'wag ipagsabi kahit kanino, lalo na sa iyo, ang kinaroroonan niya."

"Connie, please. I know what you're thinking and I understand if you hate me. But please let me talk to my wife."

The gentleness in Cayson's voice stunned her. Pero bumalik sa isip ni Connie ang mga ginawa nito sa kapatid, lalo ang pakiki-apid nito kay Precilla, dahilan upang muli itong umalma.

"Pinal na ang desisyon ni Rome. Kung anuman ang pagmamanipulang ginawa mo sa mga magulang namin kaya sila bumigay sa'yo ay hindi mo magagawa sa akin, Cayson. I've seen how Rome suffered because of you—"

"Connie, listen." Humugot nang malalim na paghinga si Cayson bago nagpatuloy. "I know I've done things that hurt Rome in the first few months of our marriage. Pero maniwala ka sa hindi, I have stopped womanizing since Rome and I came back from Bali. It was the time I started to develop feelings for your sister—"