KUĞU GÖLÜ BALESİ

KÜÇÜK CİVCİV

Bölüm Şarkı Önerileri ;

Aşkın Nur yengi : Yalancı Bahar

Yalın : Keyfi Yolunda Aşkı Sonunda
Aydilge : Yine ben Aşık Oldum 
Tuğkan : Küçük civcivim

____________________________________________________

Bu gün yapacağım şey biraz cesaret gerektiriyordu ama zamanı da gelmişti. Dün Abimle yüzleşince üzerimden kalkan yük eminim bu gün de kalkacaktı. 

Kursta bu gün ki provaları bitirdikten sonra, Duru'yu Leyla'ya emanet ettim. Daha önceden çağırdığım taksiye binip adresi söylediğimde heyecanım artmaya başlamıştı. Aslında kısa süren yol bana geçmek bilmedi. Sonunda evin önüne gelmeden sokağın başında indim arabadan. O an fark ettim ki uzun zamandır gelmiyordum buraya ve özlemiştim. köşede halı silkeleyen Saniye teyze beni görünce elinde ki işi bırakıp ellerini beline koydu ve,

-Oh Güneş hanım nerelerdesiniz böyle? Diye sordu. Mahcupça gülümseyerek,

-Merhaba Saniye teyze. Dedim. 

Sonra ki bir kaç dakika Saniye teyze ve bir kaç meraklı ablanın etrafımı sarıp beni soru yağmuruna tutması ile geçti. Oradan nasıl sıyrıldığım ise koca bir muammaydı. Çünkü kadınların beni bırakmaya niyeti yok gibiydi. Nihayetinde koşarak bizim evin bahçesine girmeyi başardım. Teyzelerin yüzünden fazla yoruluş bir şekilde zille bastım. Bir kaç saniye sonra kapıyı annem açtı. beni karşısında görünce ilk başta afalladı. Sonra ise ağlamaya başladı. Ama ben onun ağlamasına kıyamıyordum ki. İçeri bir adım atıp kapıyı kapattım ve anneme sıkıca sarıldım. 

-Sana asla kızamam. Ve hiç bir şey seni  annem  olmaktan uzaklaştıramaz. Dedim güven vermeye çalışarak. Annem görmediğim iki üç hafta da o kadar kilo vermiş ve süzülmüştü ki bu durumunda benim büyük bir payımın olduğunu bilmek üzüyordu.

Annemden hiç bir şekilde uzaklaşmayarak onu Salona doğru ilerlettim. Belli ki babam evde değildi henüz. Annemi koltuğa oturttuktan sonra bende dizinin dibine oturdum. Ellerini sıkıca tutup,

-O kadar çok şey var ki anne anlatacağım... Dedim ve sıkıntı yüklü derin bir nefes aldım. Nereden başlamalıydım?

Belki saatlerce orada oturup anneme son yaşadıklarımı anlattım. Soner ve ailesi de dahil. Öz ailemi bulduğumu öğrendiğinde biraz yüzü düşse de bozuntuya vermemeye çalıştı. Asıl büyük tepkisi Yusuf'un eski karısı yani ikizim Duru ve benim benzerliğim yüzünden yaşadıklarımı hissettiklerimi duyunca ortaya çıktı. Belki de ben annemi sakinleştirmeseydim orada gidip Yusuf'un üzerine atlayacaktı. Ama "biz aştık onları aramız çok iyi" deyince biraz sakinleşti. Bunları böyle sürekli anlatmak ya da ne biliyim düşünmek falan bir süre sonra gerçeklere alışmama neden oluyordu. Mesela artık ilk günler kadar canımı yakmamaya başlamıştı. Ama bunun iyi mi yoksa kötü mü olduğundan emin olamıyordum. 

Annemle diz dize el ele geçirdiğimiz saatlerin sonunda kapı çaldı babam gelmiş olmalıydı. Kapıyı ben açmak istedim. Böylece babama sürpriz yapmış olacaktım. Öyle de yaptım. Babam  beni karşısında görünce gözleri dolsa da ağlamadı. O güçlü durup hiç bir şey söylemeden beni kendisine çekip sarıldı. Çünkü beni en çok babam tanırdı. Kapıyı açtığımda ona attığım bakışların anlamını en iyi babam anlardı. O kadar özlemiştim ki onları hiç bir güç bizi ayıramayacakmış gibi sıkıca sarıldım. 

Akşama kadar birlikte hasret giderdik. Ve benim geri dönme zamanım geldiğinde annem suratını asıp,

-Bu gün burada kalamaz mısın? Diye sordu.