"Powiedz mi... prawdę..." (Miraculous Gabenath)

Rozdział VIII

Na gali obowiązywała pewna istotna zasada: wszyscy goście mieli być ubrani elegancko. To się tyczyło nie tylko najbardziej wpływowych osób w Paryżu, ale i ich dzieci oraz osoby towarzyszące, w tym pomocników, asystentów, sekretarek itp.
Gotowy Gabriel czekał przy drzwiach wraz z synem. Mężczyzna miał na sobie biały garnitur, z czarnymi dodatkami tj. krawat, okulary, buty. Przy kurtce przypięty miał duży czerwony kwiat - różę. Po chwili czekania na schodach pojawiła się Nathalie. Gabrielowi z wrażenia telefon wypadł z ręki (dobrze, że się nie potłukł). Nathalie ubrana była w czarną długą suknię i miała na sobie czerwone dodatki - bransoletkę, naszyjnik i buty na wysokim obcasie. Do ubioru bardzo pasowało jej czerwone pasemko, które tak jak reszta włosów opadało na jej ramiona. Na głowie miała ogromny kapelusz z czerwoną różą. Zamiast okularów nosiła soczewki. Miała zrobiony mocny czarny makijaż i krwistoczerwone usta. Kiedy Gabriel na nią patrzył aż miał ochotę namiętnie ją pocałować.
-Wow, Nathalie - rzekł zaskoczony pozytywnie Adrien - Wyglądasz...
-Doskonale. - dokończył za niego ojciec, nieświadomy tego, że powiedział to na głos.
-Dziękuję. - odparła.
Kiedy mieli już wychodzić - Gabriel odzyskał racjonalne myślenie. Kiedy Adrien wychodził w kierunku samochodu, a Nathalie ruszyła za nim, projektant złapał ją nagle za rękę i pociągnął do siebie.
-Wzięłaś sobie jakieś tabletki na wszelki wypadek? - spytał poważnym tonem.
-Tak.
-I jeszcze jedna chyba najważniejsza sprawa: jeśli coś będzie nie tak, to natychmiast mi to zgłaszasz. - mówił dalej tym samym tonem, kładąc dłoń na jej policzku. Ona dotknęła swoją dłonią jego i odparła:
-Dobrze.
-I nieźle wykombinowałaś z tym kapeluszem. - mężczyzna puścił do niej oczko.

Gala składała się z trzech etapów: pierwszą było przedstawienie wszystkich gości, drugą był poczęstunek, a trzecią mowa dziękczynna burmistrza. Cała uroczystość miała trwać nie dłużej niż cztery godziny. Zaczęło się zwyczajnie: Adrien udał się do Kagami i Chloe, Gabriel rozmawiał z bardzo "interesującym" towarzystwem, a Nathalie zwyczajnie się nudziło. Projektant co jakiś czas na nią spoglądał. Jeden z jego rozmówców zauważył, że mężczyzna ciągle spogląda w tamtą stronę, więc sam postanowił się odwrócić, by sprawdzić co jest tam takiego ciekawego.
-To Pana nowa sympatia? - spytał nagle prosto z mostu. Gabriel się zaczerwienił i zaczął wszystkiemu zaprzeczać.
-Słucham?! Nie, nie... to tylko moja asystentka.
-Przyznaję, bardzo ładna. - mówił mężczyzna kręcąc przy tym wąsa. - Jakbym ja taką miał to już od dawna robił bym wszystko, żeby ją zdobyć. - Gabriel nie wiedział co ma na to odpowiedzieć. - A wie Pan może czy ma kogoś czy singielka?
-Myślę, że to chyba nie gra zbyt dużej różnicy. - zaczął projektant jednak nim się spostrzegł jego rozmówca stał już przy Nathalie. Gabriel czym prędzej ruszył w ich stronę. Nie ruszał się tak szybko nawet gdy widział miracula.
-Witam, piękną panią. Czy mogę nalać Pani coś do picia?
-Nie, dziękuję. Poradzę sobie.
-Ależ nalegam. - mężczyzna zbliżył się drastycznie do asystentki Gabriela. Nathalie już chciała się odezwać, ale nie chciała być niegrzeczna. W końcu od jej zachowania zależała opinia Gabriela. Jednak Gabriel chyba, aż tak bardzo się tym nie przejmował, bo gdy tylko zobaczył swojego rozmówcę zbliżającego się do jego asystentki, postanowił interweniować.
-Dobrze wystarczy. - powiedział poirytowany odpychając gościa na lewo.
-Zanim stąd odejdę, chciałbym o coś spytać. - to mówiąc znów przybliżył się do kobiety. - Ma może Pani kogoś? Czy może jest Pani chętna na mały romans... ze mną...
-Powiedzmy, że moje serce należy do innego mężczyzny... - odparła nalewając sobie picia.
-Rozumiem. W każdym bądź razie życzę miłego popołudnia. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. - odrzekł i zniknął w tłumie. Gabriel połowicznie poczuł ulgę, z powodu zniknięcia tamtego jegomościa. Z drugiej zaś strony narodziły się w nim nowe wątpliwości. Co Nathalie miała na myśli? Czy powiedziała tak, by odstraszyć natrętnego mężczyznę, czy może jednak rzeczywiście było coś na rzeczy i była w kimś zakochana? Kim był ten tajemniczy ktoś? Czy to możliwe, że mógł być nim sam Gabriel? A co jeśli tak naprawdę Nathalie kochała kogoś innego? Te myśli kłębiły się w umyśle projektanta do samego wieczora. Jednak nie miał zbyt wiele czasu, by się nad nimi zastanawiać, ponieważ czekały na niego nowe wyzwania.