learn the rules.

rozdział 28.

         O tej porannej godzinie, kiedy słońce ledwo wschodziło na horyzoncie, poczułam motywację i podekscytowanie w sercu. Dziś miałam sprawdzić jak idzie remont gabinetu lekarskiego, a ja nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć, jakie postępy zostały poczynione.

Wyszłam z domu Ashtona z radosnym uśmiechem na twarzy, gotowa na kolejny dzień pełen nadziei. Spacerując w kierunku gabinetu, zauważyłam, że otaczająca mnie okolica zaczynała ożywać - ptaki śpiewały, a ulice były coraz bardziej ruchliwe. To był dzień, który miała być pełen pozytywnych zmian.

Jednak niespodziewanie poczułam dziwny cień, który zsunął się na mnie z tyłu. Zanim zdążyłam obrócić się, poczułam uderzenie i wszystko stało się mglistą plamą. Głosy wokół mnie stawały się coraz bardziej zanikające, a moje nogi nie chciały słuchać. Poczułam, jak ktoś mnie porwał, a świadomość zaczęła się ulatywać.

Kiedy wreszcie odzyskałam przytomność, znalazłam się w nieznanym miejscu, związaną i ogłuszoną. Panował tam mroczny, nieprzyjazny nastrój, a ja nie wiedziałam, co się dzieje. Moje serce waliło się jak oszalałe, a każdy oddech był trudny i bolesny.

Nagle usłyszałam przerażający głos, który oznajmił mi, że to on jest odpowiedzialny za to, co się stało. To był głos człowieka, którego miałam za sobą, a który teraz wydawał się być wrogiem.

Próbowałam zrozumieć, co się dzieje, ale panika wypełniała moją głowę. Nie miałam pojęcia, dlaczego mnie porwano, ani co zamierzano ze mną zrobić. Jedyną myślą, która mnie trzymała na nogach, była nadzieja, że Ashton mnie znajdzie.

Minuty, które przemijały, wydawały się godzinami, a każdy odgłos sprawiał, że moje serce biło jeszcze szybciej. Czekałam na zbawienie, na ocalenie od tego koszmaru. Wiedziałam, że Ashton nie da za wygraną, ale jednocześnie przerażało mnie, co mogło mu się stać, gdy zorientuje się, że mnie nie ma.

W końcu, po wielu godzinach, które w mojej głowie stały się wiecznością, usłyszałam kroki zbliżające się do miejsca, gdzie mnie przetrzymywano. Serce zaczęło mi walić jeszcze szybciej, a łzy cisnęły się do oczu. To musiał być Ashton. Nikt inny nie byłby w stanie mnie znaleźć tak szybko.

Nigdy tak bardzo w swoim życiu się nie pomyliłam..