Çok üzücü... Ne hissettiğinden emin olmadan duruma ayak uydurmaya çalışmak, bunun için çabalamak... Ne yaparsan yap sonunda bir şeye varamayacağının bilinciyle nefes almaya devam etmek... Hep daha iyisi için uğraşmak... Sürekli karşılaştırılmak, karışlaştırmak... Sıkılmak ve yanıp, bitip, tükenmek... Son parçasına kadar.
Yaşanan her şeyin içinden çıkarabilsem kendimi, kurtarsam bu çukurdan; belki o zaman rahatlar, bir hayatım olduğunun farkına varabilirim. Gülmeye çalışmak, ikna edememek, ikna etme çabası içine girmek bile ne kadar gereksiz ve anlamsız.
Güvenmeden yaşamaya çalıştığın insanlara güvendiğini hissettirmeye çalışmak kadar acizce yaşadıklarım.
Bu duruma nasıl geldim? Neden bu durumdan kendimi atamıyorum, kaçıp uzaklaşamıyorum? Bunu yapmaya cesaretim mi yok, yoksa bu hisleri yaşamak beni tatmin mi ediyor?
