"I miss you Charisse! Can you hear me there in Heaven? I miss you! I love you, still!" napasigaw ako doon habang nakaupo ako sa bench sa park na lagi naming inuupuan ni Charisse. Charisse is my girlfriend. 2 years na kaming mag'on, pero biglaan niya kong iniwan.
August 22 2010, she died on a car accident on our way home to Manila. I was the one who's driving, natutulog lang siya doon sa tabi ko, but then biglang may sumalubong na truck samin. The truck driver was already in jail. We were on our way home to Manila dahil galing kami sa Subic. There, we celebrated our 2nd anniversary.
"Sana ako nalang! Sana ako nalang!" I shouted, hindi ko pa tanggap na wala na si Charisse, kahit alam kong kasama niya si God doon sa Heaven. Wala na akong pakialam kung tingin man sakin ng mga students sa University ay baliw. I just want to let Charisse know.
"Bro, are you alright?" tanong sakin ng isa kong bestfriend na si Lewis habang tinapik niya yung shoulder ko.
"Bro, kahit naman sabihin kong I'm feeling fine, wala ring magbabago. Sana, ako nalang kasi. Sana ako nalang." Tinabihan naman ako ni Lewis sa bench.
"Walang ganunan. Kung time mo kasi, time mo na talaga. I know, she's happy and contented being with our Father's arms. And I'm so sure, na binabantayan ka lang niya." tama naman si Lewis, mahirap lang talaga tanggapin para sakin. Lalo na't ako pa yung nakakita ng last breath niya.
Ayos naman kami ng family ni Charisse kahit ako yung nag'dri'drive that time. Alam kasi nila na hindi ko kasalanan. They donated the heart of Charisse sa isang bank; buhay pa man kasi si Charisse, gusto niya talaga makatulong sa mga in need. She's such a lovely, amiable, caring, sweet and thoughtful lady. She always wanted to make her loved ones happy.
"Oo bro, that's life. Pilit kong tinatanggap, pero hindi ko pa talaga kaya as of now. She's so nice, she's so nice." Paulit ulit kong nasabi at nag'sink in sa isip ko si Charisse.
"Bro, kung andito lang si Charisse, sasabihin niya sayo, LIFE MUST GO ON AND BE HAPPY. It has been already 2 weeks after her burial." 2 weeks had passed unknowingly, habang wala siya, parang ang bilis ng oras ko dahil puro siya yung nasa isip ko.
"I'm trying Lewis. I'm trying."
"Tara na. Ma'lelate na tayo." Tinapik niya ko sa shoulder at tumayo na kaming dalawa.
Pumunta na kaming dalawa sa room, at doon ko nakita ang dalawa ko pang bestfriends na sila Nico at Justin. Friends kami dahil family friends ang mga magulang namin. Napasa samin ang pagbabarkadahan ng mga parents namin. Buti nalang, andito yung mga kaibigan kong pilit akong pinapasaya at dinadamayan ako ng sobra.
"Rajj!" Tinawag ako ng pinsan ni Charisse; she's from another course. Kaming apat kasi, we're taking Architecture just like our father's. Lumapit na sakin si Pia (Charisse' cousin) "Sabi ni tita, nakita daw nila yan sa room ni Cha. We guess, it's for you." Inabot sakin ni Pia yung isang own-designed envelope na may lamang parang CD. Kinuha ko yung CD sa loob ng envelope at nakalagay doon, "OUR LOVE STORY, BABE." Bigla akong napa'ngiti sa nakita ko, at bigla ring tumulo nanaman yung luha ko. Hindi ko alam kung san pa nahuhugot ng mata ko yung mga luha ko sa sobrang iyak ko everyday.
"Siguro, ibibigay niya sayo yan pagka'dating niyo ng Manila." hindi na ko naka'imik pa at patuloy ko lang tinitignan ang CD.
"Sorry, if ngayon lang namin naibigay. Nung Sunday lang kasi nakita ni Tita yan sa room ni Charisse eh." I nodded
"Okay lang. Salamat." nginitian ko si Pia at siya rin ngumiti sa akin.
"Osige, punta na ko sa room ko. Bye guys!" Nag'wave siya saming apat at umalis na nga siya.
