kız minik ellerini daha çok bastırdı kulaklarına,içerdeki sesleri duymamak için kendi kendine sokakda duyduğu şarkıları mırıldanıyordu ama nafile, annesinin bağırış sesleri kesilmek yerine gittikçe artıyordu ve babası annesini susturmak yerine daha da çok bağırıyor, raftaki porselen tabakları tek tek yemek masasının üstüne bazen de yere atıp paramparça olmasını sağlıyordu.
Kardeşi üst komşunun kızıyla oynamaya çıkmıştı ve büyük ihtimalle sesleri duyup gelmemişti.
Küçük kız yavaşça saklandığı dolabın içinden çıktı ve bir anlık cesaretle asla seslerin kesilmediği mutfağa doğru adımlamaya başladı, yavaşça kapı pervazından baktı küçük, annesi elindeki sandalyeyi babasına doğru fırlatınca geri çekildiği için arkasındaki buzdolabına çarpıp paramparça oldu sandalye, aynı küçük kızın duyguları gibi...
En sonunda annesi babasına"SİKTİR GİT EVDEN! "diye bağırınca babası hareketlendi, tam kapıdan çıkarken saklanmaya çalışan kızını gördü "sende ayak altında dolaşmaktan bıkmadın, hepiniz ananıza çekmişsiniz. DEFOL YAT ZIBAR!" babasının bağırmasıyla yerinde zıplayan küçük kız yavaşça"tamam"dedi.
Ardından kapı bütün binayı inletecek şekilde kızın suratına kapandı. O sırada annesi hala ağlamaya devam ediyor asla susmadan aynı şeyleri tekrar ediyordu.
"Senin olduğun yerde daha fazla durmayacağım"
Merhabalaar.Bu kurgu benim ilk kurgum tabikide yazım yanlışı veya size mantıksız gelen şeyler olabilir .Sizin fikirleriniz benim için önemli bu yüzden bana yorumlarda belirtirseniz çok memnun olurum :)
