A DANGEROUS MAFIA BOOK1&2

CHAPTER THIRTY FOUR

Images from my nightmares come back in full force – Blake is bleeding and dying.

“W–We have to get inside. NOW!” sigaw ko at kahit nahihirapan ay buong lakas ko siyang tinayo at napansin naman ako ng guard kaya tinulungan na niya ako na maihiga si Blake sa bed stretcher.

Habang mabilis na tinutulak namin ang stretcher ay parang nanlalabo na ang paningin ko, nahihilo na ako sa mga nangyayari.. naramdaman ko ang paghawak ni Blake sa kamay ko pero nakapikit ito at dumadaing pero pinisil pa din niya ang kamay ko na medyo nagpakalma sakin. He's fine, I know.. he will be fine!

Kinuha ko muna ang badge ko at mabilis ko siyang dinala sa ER triage. “I'm fine.” mahinang sabi nito pero pinagpapawisan na ito ng malala at sobrang dami na din talaga ang dugong nawawala sakaniya.

“Blake, you are NOT fine!” sigaw ko at pumikit siya at saka naman dumating si Veronica at agad itong lumapit saamin.

“What happened?” alalang tanong nito at napapikit ako dahil nanginginig na ako kanina pa. “B–Blake is bleeding.. ang dami ng nawawalang dugo sakaniya.. we need to help him.” nakikiusap kong sabi at napatango naman siya.

Tinulungan niya akong mailipat si Blake sa hospital bed saka ito nagmadali na kunin ang mga gagamitin namin habang ako ay inaasikaso ang sugat nito.

Itinaas ko ang damit niya at napakagat ako sa ibabang labi ko ng makita ang malaking hiwa sa tyan nito at kitang-kita ko pa ang malaking salamin na nanggaling sa kotse nong bumangga dito. Para namang may bumara sa lalamunan ko. “I– I need to remove all glass splinters and stitch this.” nanginginig kong sabi at nilingon naman ako ni Blake.

“Do what you need to do, I trust you, doc.” sabi nito saka ngumiti na kinalunok ko ng sunod-sunod.

At nong subukan ko na ngang alisin ang bubog sa sugat nito, nagsimula itong mas magdugo.. kita ko ang pag-pikit nito habang walang tigil ang pag-agos ng dugo nito at nagsimula na akong manginig. What's wrong with me? I have handled far more severe cases before. Tiningnan naman ako ni Blake at nagsimula itong magalala sa itsura ko.

“Your hand is shaking..” sabi nito at tumayo ako.

Umiling ng sunod-sunod. “I–I can't do this.” huminga siya ng malalim at sinubukan hawakan ang pisngi ko kahit na duguan ito.

“Remember the night we met, Isabella? You had to stitch my gunshot wound.” sabi nito na kinapikit ko.

“B–Blake..”

“What happened that night, darling? Nakalimutan mo naba?” nakangiti niyang sabi at umiling ako.

“How can I forget. You did it with no anesthetic, and you asked me to kiss you to distract you. That was so weird.” nakasimangot kong sabi at natawa naman siya.

“It was all part of my plan, darling. My planned work. I got stitched up, and I got the girl.” sabi nito saka niya hinawakan ang baywang ko para mapalapit sakaniya at naupo naman na ako sa tabi nito.

“Maybe you need a kiss to distract you.” nakangiti niyang sabi na kinairap ko pero hinila niya ako para mapalapit sakaniya at agad akong hinalikan. Blake's fingers caress my back, leaving a trail of sudden calm that settles in behind them. Hinaplos muna nito ang buhok ko at tumigil siya sandali para magsalita. “You got this, doc. I know I'm in the safest possible hands.” he's right, I got this.

I kiss Blake once more before trying the sutures again. With much more ease than I've expected, I expertly stitch the wound closed. Afterward, I clean up his wound and wrap it in gauze.

Veronica gathers up the supplies, “Thanks, Veronica.” sabi ni Blake kay Veronica at ngumiti lang ito at tiningnan naman ako at sinabing iiwan niya muna kami at nagnod lang ako.