MELODİ

17.Bölüm

Herkese merhaba! Yine uzun bir ara oldu. Ancak bu bölüm içime sinerek yazmam gereken bir bölümdü. En önemli bölümlerden biri.

Normalde bölüm başlarına şarkı yazmıyorum ama bu bölüme özel şarkı koyacağım.

Bu şarkı Arel için. 💙
Family Line~ Conan Gray

Keyifli okumalar dilerim...

—-

"Merhaba küçük kardeşim. Uzun zamandır bu anı bekliyorum. Artık gerçeklerin açığa çıkma vakti geldi. Senin uğruna seninle birlikte."

Pek küfür eden biri değildim. Ancak şu anki şok halimi sadece bir küfürle anlatabilirdim. Koca bir siktir çekerek.

Beynimin durduğunu hissettiğim cümlelerden sonra nefes almayı bile bırakmıştım birkaç saniyeliğine. Ortamda büyük bir sessizlik vardı ama benim kafamın içi uğulduyordu. Konuşamadım. Konuşmak istedim. Ancak sadece karşımdaki bu genç adama bakıyordum.

Birinin fısıltıyla bir şeyler söylediğini duydum. Ancak kimin söylediğini algılayamadım. "Arel? Gerçek mi bu?"

Genç adam gözlerini konuşan kişiye çevirdiğinde sonunda bende hareket edebilmiştim. Konuşan Funda teyzeydi. Herkesin yüzünde büyük bir dehşet vardı.

Sanem teyze ise sanırım benden sonraki en şok olmuş kişiydi. Öne doğru sarsakça bir adım attı. "Aman Allah'ım! Arel? Sen misin gerçekten?"

Hâlâ konuşamıyor bir eylemde bulunamıyordum.

Genç adam Sanem teyzeye alay dolu bir bakış attı. Sanem teyze ise dolan gözleriyle bir adım daha atmak istemişti ama karşısındaki anında elini kaldırdı. Genç adamın mavi gözleri buz kesmişti. "Sakın!"dedi bir anda sert sesiyle. "Bana yaklaşmaya kalkma."

Sanem teyze hâlâ algılayamıyor gibiydi. O konuşamayınca bu sefer konuşan Deniz amca oldu. "Arel? Gerçekten sen misin?"

Beynim bir anda bu yaşadıklarımıza anlam vermiş olacak ki bir şeyi fark ettim. Bu adam bana kardeşim demişti. Oğuz bana bir abim olduğundan bahsetmişti ama bu? Bu doğru muydu ki? Karşımdaki bu buz gibi bakan mavi gözlerin sahibi benim abim miydi?

Arel ismindeki genç adam, Deniz amcaya tiksinen bir bakış attı. Sonra sıkılmış gibi gözlerini ondan çekti.

"Maalesef gerçeğim. Sayenizde olmak istemediğim her şeyim." Sonra sesi daha gür bir şekilde kullanarak konuşmaya başladı. "Buraya özlem gidermeye gelmedim. Kardeşimi alıp gitmeden önce ortaya çıkması gereken şeyler vardı. İhanetler vardı."

O konuştuğunda Deniz amca tekrar konuştu. "Arel. Oğlum-" Ancak Arel anında artan bir öfkeyle "Sakın!"diyerek onu da susturdu.

"Ne kardeşinden bahsediyorsun sen?"
Aklımdan geçen soru dudaklarımdan döküldüğünde gözleri anında beni buldu. Tiksintiyle ya da öfkeyle bakmıyordu bana. Mavi gözlerinde çözemediğim şeyler vardı.

"Her şeyi anlatacağım. Bu gece bu yüzden toplandık. Bir grup çakma ajanın, aile adı altında ikimizin hayatını nasıl mahvettiklerini herkes öğrenecek."

"Ajan mı?" Yine birileri konuşuyordu ama ben yine algılayamıyordum.

Gözlerimi ondan alamadım. Bu sefer ben ona doğru bir adım attım ama beni durdurmadı. Yutkundum. "Oğuz'un bahsettiği... abim sen misin gerçekten?"

Yüzünden silik bir tebessüm geçti ama bu çok kısaydı. "Sana abilik yapmama izin verilmese de evet. Ben senin abinim."

Şaşkın şaşkın ona bakarken ortamda birinin bağırışı duyuldu. Bu kişi Meriç abiydi. "Ne saçmalıyorsunuz ya siz? Benim kuzenim Arel öldü. Bu adamı ne diye çıkardınız karşımıza? Anne ne oluyor burada?"