Wolfheart, Lydia Fight For Life (Zomer 2015)

Vergadering

Ik keek naar de maan. Het was een volle maan. Vandaag zouden alle wrolfen weer bij elkaar komen in een bos. Ik was al 6 uur op weg naar dat bos en had al 150 km afgelegd. Ik was er bijna. Dat wist ik niet alleen omdat ik het bos herkende, maar ook omdat ik het rook en hoorde. Ik hoorde gekraak achter me en keek om. Een wrolf kwam naast me lopen. We waren allebei in wolvengedaante. Ik kende de jonge wrolf niet. Hij leek me vriendelijk. Maar goed, je weet nooit of hij ook daadwerkelijk vriendelijk was. Wie weet was hij heel wreed, en deed hij alles om anderen pijn te doen. Jaja, eerst vrienden maken en ze daarna pijn doen. Het leek me sterk dat hij dat zou doen. Maar het zou kunnen. Hij bewoog zijn oren naar achteren en deed zijn staart omlaag. Ik keek hem aan. Hij was pikzwart en had felblauwe ogen. Hij ging nog dichterbij lopen. Ik gromde zachtjes; niet zo dichtbij. Hij nam weer wat afstand. Hij was een beetje raar, maar ook wel grappig. Hij glimlachte continu. 'hi.' Zijn stem was nog een echte jongensstem. Hij was dus wel heel erg jong. 'hoe oud ben je?' 'in wolvenjaren of in mensenjaren?' 'in mensenjaren.' '10' antwoorde de jongen. 'Hoe heet je?' 'Giano, hoe heet jij?' 'Lydia' we waren ondertussen erg dichtbij de plek waar de vergadering was. Je hoorde veel gepraat... maar ik hoorde ook andere dingen, ik werd bloednerveus. Een bullwhip! Ik hoorde een bullwhip! Giano keek me aan. 'rustig maar, er is niks om bang voor te zijn. Een paar Alfa's zijn alleen maar aan het warmdraaien. Weet je nog van de voorgaande jaren? De Leaders organiseren, de Alfa's leiden het in goede banen. De Alfa's zijn dan ook de baas in roedels. Maar jonkies zoals wij hebben nog geen roedel. Maar pas op hoor, als de Alfa's iets niet willen word je gewoon geslagen hoor. Ze slaan de Leaders niet, dan krijgen ze zelf problemen. Maar ze zijn niet bang om ons te slaan.' Ik luisterde aandachtig naar Giano, mijn angst nam af. Er zou vast niets gebeuren. De Alfa's zouden mij vast niet slaan als ik niks raars deed. Ik hoorde een hard gejank! het was geen wrolf. Dit klonk anders. Dit klonk niet goed! dit klonk als een dier dat veel pijn had. Ik hoorde mensen schreeuwen. 'Brandmerk dat beest gewoon!''Dat rotdier verdient het!''Moet dat opdondertje hier maar niet rondlopen!' Ik keek Giano geschrokken aan en rende op het geluid af. er stond een hele groep om het boze beest heen. Ik duwde er een paar opzij en rende op het geluid af. Het was een tijger, vastgebonden met stalen kettingen. de poten waren aan elkaar gebonden, het dier was totaal weerloos. Op een paar meter afstand waren wat Leaders in het vuur aan het prikken, eentje hield er ijzer in. IJzer aan een lange stok. Het ijzer werd langzaamaan rood. De wrolven om me heen juichten. Ik vond het wel zielig voor de tijger. Het dier lag weerloos op de grond. Klaar om gebrandmerkt te worden! waarom werd dat beestje gebrandmerkt? Ik veranderde naar mijn mensengedaante 'Hey, waar zijn jullie mee bezig?!' Schreeuwde ik. Er liep een Alfa naar me toe. 'Ga hier maar niet staan, en ga al helemaal niet schreeuwen.' 'Wat is er mis met de tijger?' 'Het is een halfbloed, de moeder was een wrolf, de vader een tijger, en dit is dus een tijger die in een mens kan veranderen.' 'Ja en? Dan hoeft hij toch geen brandmerk?!' Ik keek de Alfa aan alsof hij gek was. En dat tolereerde de Alfa niet. Hij haalde vliegensvlug uit met zijn harde zweep. Dit was eigenlijk een rare tak. Maar dat boeide me al niet meer. Ik voelde een steek van pijn door mijn dij heen schieten. Ja, daar werd ik vrij agressief van ja! Ik veranderde vliegensvlug in mijn wolvengedaante en greep naar de arm van de Alfa. Ik beet hem! Ik proefde bloed! De Alfa schudde me van zich af en beet me in mijn nekvel. Zijn scherpe tanden boorden zich dwars door mijn huid heen. Ik grauwde. Wie was er nou wreed? Ik niet! Het was de Alfa! Ik draaide me razendsnel om en ontblootte mijn tanden. In plaats van mijn staart onderdanig laag te houden hield ik hem dominant omhoog, mijn oren stonden naar voren. Alfa's zouden mijn dominante houding niet waarderen. Maar dat maakte mij niks uit! Drie Leaders hielden Teardrop in de houtsgreep. Sinds wanneer lag een andere leader in de houtsgreep! 'Teardrop, Lydia hoort toch bij jouw territorium? Daar moet je dan orde behouden, en als ze zo doen moet je ze hard sanctioneren. Dat doe jij sowieso niet zo veel he?!' Een Leader, Skyfall, greep naar haar bullwhip. Ik dacht aan Teardrop. Ik wilde Teardrop geen pijn doen. Niet Teardrop! Niet Teardrop! Alles behalve Teardrop. Nu zou Teardrop worden geslagen door mij. 'Teardrop, nee Teardrop' ik schreeuwde toen ik de bullwhip op Teardrop's rug zag neerkomen. Teardrop krimpte in elkaar. De Alfa waarmee ik vocht drukte me tegen de grond. Hij maakte handig gebruik van de situatie. 'Teardrop!!! Teardrop!!! Alstublieft, stop met Teardrop slaan!' Teardrop draaide zich met een ruk om. Haar blauw ogen waren leeg. Ik kon eraan zien dat ook zij, mijn lievelingsleader, pijn leed. Ze keek naar me. Ik begon de Alfa die op me lag ineens heel hard te meppen. Zijn greep verzwakte en ik wurmde me eruit. Ik hoorde een oorverdovende knal. Teardrop! Bullwhip! Ik rende naar Teardrop toe, Teardrop werd overeind gehouden door twee andere Leaders, maar anders was ze al lang ingezakt. Skyfall sloeg nu op z'n allerhardst, terwijl Teardrop mij nooit zo hard sloeg. Hoe konden de andere Leaders dit doen? Waarom waren ze zo wreed? Teardrop was niet zo, Teardrop was goed! En nu werd ze daarvoor gestraft? Door mij? Omdat ik voor die tijger op wilde komen. De bullwhip kwam weer omhoog. Ondertussen stond ik op twee meter afstand van Teardrop, ik was al zo dichtbij, de bullwhip suisde omlaag, net voordat hij Teardrop raakte sprong ik ervoor. De bullwhip knalde tegen mijn gezicht aan. Ik zag Giano in mijn ooghoek met de tijger rotzooien, niemand lette erop. Ik zag het wel, maar deed niks. Het ging gewoon te snel, het eene moment zat de tijger vast, het andere moment stond hij op 10 meter afstand het grote dier greep me bij mij arm. Hij deed hetzelfde met Giano en Teardrop. Hij sleurde ons mee, verder bos in. zijn tanden waren hard en scherp, maar hij deed voorzichtig, hij beet niet. Toen we een paar kilometer verder waren ging hij stilstaan en liet hij ons los. De tijger had geelgroene ogen. Waarom lette ik eigenlijk altijd op op oogkleur? Maakt niet uit. Ik dacht meteen weer aan Teardrop. Zou het nog pijn doen? Hoe was het voor haar geweest! Ze was nota bene vernederd! Ik keek naar Teardrop, maar Teardrop keek naar de droge grond. 'Teardrop ik...' 'Hou erover op!' 'Maar...' 'Wil jij ook slaag?' Ik hield mijn mond maar, ik begreep dat Teardrop chagrijnig was. Ik keek naar de tijger, 'hoe heet je?' Ik was de hele tijd sinds ik voor Teardrop was gesprongen in mensengedaante geweest. De Tijger veranderde ook naar haar mensengedaante. 'Ik heet Tiger.... Bedankt dat je het voor me opnam Lydia.' 'Hoe weet jij mijn naam?' Ik keek Tiger verbaast aan. 'die hebben de Leaders meerdere keren geroepen...' Ik bedankte Tiger. Tiger begon ook een gesprek met Giano. Alleen Teardrop hield zich erbuiten, wat ik nog steeds begreep, ze was niet veel geraakt, maar wel hard. Ineens voelde ik de pijn weer, mijn gezicht.... Er zat een grote rode streep op mijn gezicht! Ik zei tegen mezelf dat ik me niet mocht aanstellen, voor Teardrop was het toch veel erger?. Tiger vroeg of we niet beter naar een ander bos konden gaan. Giano moest terug naar huis. Ik en Teardrop ook. Maar dat was de andere kant op, Tiger ging met mij en Teardrop mee, ze werd altijd opgejaagd. Daarom gingen we naar Teardrop's bos. Zo heette het Bos in het territorium van Teardrop, waar ze orde moest houden. Er waren nog geen roedels omdat het zo dichtbij school, en mensen was. Maar het gebied was van Teardrop.