I raised him.70
ဆာစီးနီယာ သည် အားချန် နှင့်တွေ့ဆုံခဲ့သည်မှာ နှစ်ရက်ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ အားချန် ကို သူမ တတ်နိုင်သလောက် အစ်အောက်မေး ကြည့်ခဲ့သော်လည်း အချည်းနှီးပင်။ သူ့ကို အရိပ်အမြွက် လေးသာ မေးကြည့်လျှင်တောင် သူက လုံးလုံးရှောင်ပြီးဖြေသည်။ဒဲ့ဒိုးပြောလျှင်လည်း ဗြောင်ငြင်းနေတော့သည်။ထို့ကြောင့် သူမ ထွက်သွားမည့်ကိစ္စမှာ နှောင့်နှေး နေရသည်။အကြောင်းမှာ သူ့အတိတ်အကြောင်း ပြောရင်း နာကျင်နေသည့် ဘန် ၏မျက်နှာသည် သူမ စိတ်ထဲတွင် အမြဲပေါ်လာရသောကြောင့်ပင်။ထို့ကြောင့် သူမ,မထွက်သွားခင် တတ်နိုင်သလောက် ဘန့်အတွက် ကူညီချင်မိသည်။
“ကူညီနိုင်ရင် သိပ်ကောင်းမယ်…”
သူမနှင့်အတူ လမ်းလျှောက်နေသော ဗားန် သည် မှိုင်တွေနေသော ဆာစီးနီယာ ကိုကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"မမလေး ကူညီနိုင်လောက်ပါတယ်"
ဆာစီးနီယာ သည် ဗားန် ကို ပြုံးပြသော်လည်း ဗားန်မှာ စိတ်မသက်မသာ ခံစားနေရဆဲ ဖြစ်သည်။ သူမသည် ဆာစီးနီယာ ကို တစ်နည်းနည်းဖြင့် ကူညီချင်သော်လည်း ဘန် အကြောင်း ဘာမှမသိသောကြောင့် သူမ မကူညီနိုင်ပေ။
"အစ်မတို့ ဖာဘီယမ်းလမ်း ကိုသွားမလား"
"ဖာဘီယမ်း လမ်း"
ဗားန် မျက်လုံး ပြူးသွားသည်။
"ကော်ဖီဆိုင်မှာ တစ်ခုခု သွားစားရင် ဒီအကြောင်း ကောလဟလ တစ်ခုတော့ ကြားနိုင်မယ်ထင်တယ်"
ဘန် အကြောင်းကို ပထမဆုံးကြားခဲ့ရသည့် နေရာက ကော်ဖီဆိုင်မှာ ဖြစ်၍ နောက်ထပ်လည်း ကြားရမလားဟု သူမ မျှော်လင့်မိခြင်းပင်။
"ဟုတ်ကဲ့…မမလေး…ကောင်းမယ် ထင်တယ်"
ထို့နောက် သူမတို့ နှစ်ယောက်သည် မြို့စားမင်းပိုင်နက် ၏ ပင်မဝင်ပေါက်ဆီ လျှောက်လာကြသည်။
"ဆာစီးနီယာ"
တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမနာမည်ကို အနောက်မှ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ဆာစီးနီယာ သည် မရင်းနှီးသော အသံကြောင့် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
