AHLAKSIZ HAYATLAR

•SEVİYOR SANMIŞTIM!YANILMIŞIM•

SU
kapısının dibinde hüngür hüngür ağlamak pek işe yaramamıştı.zavallı göstermek dışında!ayağa kalkıp gözyaşlarımı sildim.sevdiğiniz insanın değiştiğini görmek kadar zor olan birşey varmı?bana benim için ölebiliceğini söyleyen adam bir yabancı gibiydi şimdi.yabancı bile daha yakındı oysa!herşey allak bullak,herşey uzak şimdi.ne yapmalıyım?arkamı dönüp gidiyim ve onu unutuyimmi?yada burada kalıp benden biraz daha nefret etmesini sağlayayım?seviyordu beni ya!allah kahretsin ölüyordu benim için!ateş o,yapmaz seviyor beni dedim.ama en çok ihtiyacım olduğu anda bana sırt çevirdi.

"Lanet olsun!!"

Bir yağmur eksikti.sırılsıklam olana kadar yürüdüm.miydem o kadar bulanıyorduki.tek hatırladığım yol kenarında yere düşüp gözlerimi yummadan önce bir kez daha lanet ettiğimdi.

1 SAAT SONRA [HASTANE]

gözlerimi araladım.başı yüzüme eğik bir çocuk gördüm.telaşla itekleyip kalktım.

"Sen kimsin?"

"Sakin ol.bayıldın ve seni hastaneye getirdim."

"Ne diye ağzmın içine giriyorsun!"

"Sen minnet duyman gerekirken birde cazgırlık yapıyorsun küçük hanım.ben doktorum!"

"Aman altı sene okuyunca doktormu olunuyormuş hemen!ayrıca gerekirse minnet duymasınıda bilirim ben!"

"İyi.ozaman bana iki kere minnet borcun var."

"Ne diye ikiymiş?"

"Karnındaki miniği ben kurtardım."

O an başımdan aşşağı kaynar sular dökülmüştü.başımı tutup tekrar oturdum.

"Ne d-d-edin sen?"

"Hamilesin."

"Na-s-

"Nasıl hamile olduğunumu anlatmamı istiyorsun?"

Yüzüne baktım.aklım başımda değildi ama bana laf sokan bu genç doktorun beni sinir etmeye çalıştığını farketmiştim.ukala! Ama fazla etkileyici bir doktor olduğunu inkâr edemem.benim bildiğim doktorlar ton ton amcalardan ibaretti.böylesine hiç denk gelmemiştim.yolunu kaybedip podyuma diye hastaneye gelmiş olabilirmiydiki?neyse.ne saçmalıyorum ben! Be-ben hamileyim!

"Bir yanlışlık olmasın?"

"Hayır.beş haftalık hamilesin."

"Olamaz!"

"Bak oluru,olmazı beni ilgilendirmez.ben görevimi yaptım.şimdide eşini arayıp seni almasını söyleyeceğim."

"Ne?olmaz!hayır! Be- ben evli değilim."

Yüzüme birkaç saniye şaşkınca baktı.kolunu benden kurtarıp vücudunu bana doğru çevirdi.

"O hâlde sevgilini aramalıyız değilmi?"

"Hayır.lütfen kimseyi arama."

"İşlemleri yapmamız gerek.seni tek nasıl yollarım?"

"Bak çağırabileceğim kimse yok.kendim gidebilirim!"

Siyah gözlerini benimkilere sabitleyip tısladı.onun ne düşündüğünü tahmin edebiliyordum fakat kimseyi çağıramazdım.lidyayı bile!eğer öğrenirse ilk iş ateşe haber verirlerdi ve ben buna hazır değildim.

"Lütfen bırak beni gideyim."

"Başıma bela oldun ufaklık!"

Arkasını döndüğünde tekrar kolunu tuttum.