Het leven met borderline

Van borderline naar adhd

Het leek allemaal zo gepast, ik voelde mij zo opgelucht na de eerste stempel, alleen ergens, ergens diep, zat het toch niet goed.

Mijn toenmalige vriend,  hij had een ex met extreme borderline, herkende mij hierin totaal niet. Maar tja, het boeide mij niet echt wat hij vond. Ik accepteerde het maar, ik hield toch niet zo van die psychologische gesprekken. Wat boeide mij dat nou, je mag me of je mag me niet.

Op mijn 19e heb ik een relatie gekregen met mijn huidige vriend, inmiddels alweer 4 jaar later ben ik nog steeds samen met hem. Hebben we een huis gekocht vorig jaar en zitten wij in een verbouwing.
Het is een extreem zware verbouwing. Naast het werk gaan wij 's avonds dus ook nog door, en zijn wij dus letterlijk 7 dagen in de week aan het werk van 7 tot 21. Ik zit op mijn hoogte punt en kan het allemaal niet meer.

Ik blijk een extreem tekort te hebben aan vitamine b12 waar ik injecties voor krijg iedere 3 dagen. Hierbij krijg je last van beginverergingen. Natuurlijk moet ik dit weer in extreme vorm hebben waardoor ik momenteel thuis zit. De 3e keer in de verbouwing. Ook al 2 operaties achter de rug...

Ik voel mij schuldig tegenover mijn vriend, heel erg schuldig. Hij heeft het ook zwaar, maar ik kan gewoon niet meer.

Ik ben tijdens al deze zooi naar een psycholoog gegaan, wat een ellende.
Over het leven gepraat, meneer wou geen test doen, aangezien ik te slim ben voor adhd (wtf). Uiteindelijk toch maar een test gedaan en jawor. Een stempeltje, borderline vond hij ook niet bij mij passen, ja ik heb mijn woede uitbarstingen, maar ik ben niet manipulerend? Ik weet het allemaal niet meer.

Blijkbaar past adhd beter, zijn we ons erin gaan verdiepen en ja, dit past beter, maar hoe zit het met de stille mij? Ik zeg bijna niets, ja dat komt dus omdat ik altijd de mond heb laten snoeren, er kwam toch niks zinnigs uit.

Ik kan niet mijzelf zijn, ik weet niet wie ik ben, ik wil gewoon van alles kunnen ontsnappen, ik wil alleen zijn, gewoon even alleen zijn.

Gister ben ik alleen in ons huis bezig geweest, muziek op en stopcontacten aansluiten. Wat voelde dit goed.

Maar ja dan komt het breekpunt. De paniekaanvallen, het gejank, alles komt eruit, en daar ben ik, niemand weet ervan, want ja ik ben een mietje die het niet durft te tonen. Behalve die ene keer bij mijn ex, waar alles eruit kwam, bij diegene waar ik mij blijkbaar wel veilig voelde, behalve dat hij mij een week later had gedumpt omdat we 2 uur uit elkaar woonde en ik mijn rijbewijs nog niet had.

Ik kan gewoon niet over mijn gevoelens praten.

Na het klussen ben ik in de Mazda mx5 nc een rondje wezen rijden tijdens zonsondergang, dakje eraf en gas op de lolly.

Het leven is niet zo lelijk, misschien moet ik overal wat positiever in staan en niet zo negatief zijn, misschien als ik positiever ben wordt het wat mooier?