„Laurette, wróć"

Prolog

— Co ty zrobiłaś?! — krzyknął mężczyzna o czarnych jak noc włosach. Jego piękne jak morze, niebieskie oczy teraz zatapiały się w łzach rozpaczy.

— To wszystko dla ciebie, Verdell. Teraz możemy być razem, od kiedy ta wstrętna suka jest martwa — splunęłam na nieruchomą dziewczynę leżącą pod moimi stopami.

Jej złote włosy były teraz matowe od brudu, a czerwone oczy pozbawione tego ohydnego blasku, którym zawsze obdarzała Verdella. Czułam chłód w sercu, ale jednocześnie euforię. W końcu pozbyłam się ostatniej osoby, na mojej krwawej drodze.

— Verdell — mój głos się załamywał.

— Laurette... Ty... Ty... Jak mogłaś to zrobić — rzucił mi pełne desperacji spojrzenie.

Jego wargi drżały, a twarz była blada jak trup. Zanim się obejrzałam, mój ukochany podniósł na mnie swój miecz. Nie zdążyłam poczuć bólu.

Zanim obraz całkowicie mi się rozpłynął, widziałam ten pełen cierpienia i nienawiści wzrok.

Wzrok kogoś, kto kiedykolwiek poruszył moje lodowate serce.