https://open.spotify.com/track/2r5XS1YoCgYq4uHvHxbVxz?si=llmhTRhKSciR-dQ6d0aNBw
okurken, it's snowing like it's end of the world dinlemenizi öneririm.
sadece, içimde kalanları aktarmak istediğim için böyle bir şey deniyorum. iyi okumalarınız olsun. yorumlarınızı beklerim.
taekook gibi görünmese de bu hikayedeki ayçiçeği jungkook, ay ise taehyung görevini üstleniyor. güneş ise, buna sizler karar vereceksiniz.
🎣
ve ayçiçeğinin güneşi söndü.
artık çekirdeklerini veremeyecek,
güneşin verdiği ısı ve ışıkla bir daha doğamayacak.
ayçiçeği, zifiri karanlıkta yok oldu.
ancak ayçiçeği bencildi, sadece kendisini düşünürdü.
tüm hayatının güneşin ısısı ve parlaklığının olduğunu düşünürken onu her gün sulayan çiftçiyi görmedi.
suyun serinliğini, duruluğunu; çiftçinin özenli olmasını, iyi kalpli olmasını aldırmayıp kendini güneşe göstermek için çabaladı.
en sonunda ise kendisi için doğduğunu düşündüğü güneş, ayçiçeğinin bencilliği yüzünden ayçiçeği için ısısını ve ışığını ondan mahrum bıraktı.
🎣
ve ayçiçeğinin ay'ı parlıyor.
sadece geceleri değil, gündüzleri de kaybolan güneş'i yüzünden başını kaldıramayan ayçiçeğinin yanında en başından beri ay'ı vardı.
sabahları görünmese bile, az olan ısısı ve ışığıyla ayçiçeğini aydınlatmaya çalışıyordu.
bilmiyordu ki işe yaramak için ay kendinden sürekli ödün veriyordu. kendisini unutup, ayçiçeğinin yararına bir şeyler yapmak istiyordu.
yılın farklı günlerinde bazen dolunay bazen hilal da olsa hep daha fazla ışık yaymak için kendini zorluyordu.
tabikide o sırada bencil olan ayçiçeği, bunların farkında değildi.
o en başından beri sadece kendi hissettiklerini düşünüyordu.
sadece güneş'e adamıştı kendisini. ne etrafındaki çiftçi ne de onun için yorgun düşen ay'ın farkındaydı.
karanlık bir günde bir karar verdi. önceden vermesi gereken ama geciktiği bir karardı.
bu gece açılaçaktı. ay'a doğru yapraklarını açacaktı.
canını yakacaktı.
hiç olmadığı kadar.
ilk defa güneş dışında birine küçük tohumlarını yetişmesi için ay'a sunacaktı.
o sırada onca zamandır bekleyen ay, endişeliydi.
istemiyordu, ayçiçeği'ne bir şey olmasını.
güneş'in artık göstermediği ışığının ve sıcaklığının ayçiçeği'ne zarar vermesini istemiyordu.
hazırda bekliyordu, açmıştı her bir zerresini çiçeği'ne.
ayçiçeği ise toprağa tutturduğu köklerinden teker teker özür diledi.
niçin?
yetersiz miydi onlara karşı? yoksa güneş'in yapması gereken şeyi o mu yapıyordu?
derin bir nefes çekti içine, güneş'i unutacak kadar.
sakince esen rüzgarı hissetti yapraklarında.
hazırdı.
sonsuza kadar eğik kalacağını düşündüğü başını hafiçe havaya kaldırdı.
ve biraz daha.
"korkma."
"ben varım, benimde senim."
hissetti.
uzun zamandır unuttuğu hissiyatı.
hissetti. daha kuvvetlisini.
daha da açtı yapraklarını, ay da daha parlaktı bu gece, çiçeği için.
hiç yaymadığı kadar yaydı ışığını, yumuşaklığını.
kendine çekecek, sarılacak gücü yoktu belki de ama ay da karşısında ona teslim olan çiçek gibi tüm içtenliğiyle çabalıyordu.
ayçiçeği artık bencil değil miydi ki?
hayır, hâla bencil olan bu bitki ay'ın tüm gücünü sömürmüştü. ancak ay,
bu halinden çok memnundu.
"bana da güvenmemeliydin, sadece kendine güvenmeliydin çiçeğim."
"özür dilerim."
"kendinden özür dile, kendi güneş'ini yaratmadığın için. bencil olan asıl ona, güneşe, dayatmamalıydın kendini."
ayçiçeği, biraz çekti içine toprağında sakladığı saf suyunu.
kapandı yavaşça yaprakları, sonsuza kadar.
ay bunun için hayatını harcadı belki de.
ancak ayçiçeği, kendi içinde kaybolmaya karar verdi.
yine içinde hatırlayacaktı güneşli günleri, içinde anacaktı.
fakat ay, vazgeçmeyecekti.
onun için her gece ortaya çıkacak ve aydınlatacaktı.
bu hikayede kazanan ise güneş'ti.
ortadan yok olduğundan beri sanki bir çiçeğin yapraklarında sönmemiş gibi, diğerlerini aydınlatmaya çalışıyordu.
the end.
unutmayacak olduğum güneş'ime. saudade.
🌙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
helianthus' | kooktaeoneshot
Short Story"bu hikayede kazanan ise güneş'ti. ortadan yok olduğundan beri sanki bir çiçeğin yapraklarında sönmemiş gibi, diğerlerini aydınlatmaya çalışıyordu."
