'ချစ်ပါရစေတေ့ာကွယ်' ___ အခန်း ၉
ရန်ကုန်မြို့ရဲ့အထင်ကရနေရာမှန်သမျှ
လိုက်ပို့ရတာမို့ တစ်နေရာဝင် တစ်နေရာထွက်နဲ့တစ်အုပ်စုလုံးနားရတယ် မရှိပေ။
မိသားစုနှင့်အတူရှိရတာမို့ ပျော်နေရှာတဲ့ မမမျက်နှာလေးဟာလည်း နွမ်းပေမယ့် အပြုံးမပျက် ကိုယ်တေ့ာဘယ်ပင်ပန်းမလဲ မမအပြုံးလေးနဲ့လန်းဆန်းနေရတယ် မဟုတ်လား။
ကိုကို့ ခမျာလည်း မမအေးဆီက အမှတ်ပြည့်ရဖို့အရေးတစ်ချက်မှ မငြီးညူ သူတို့မိသားစု အတွက်ကိုယ်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်လုံး ဧည့်ဝတ်ကျေပေးရတာကိုက ကျေနပ်စရာပင်ဖြစ်နေတေ့ာသည်။
ကိုကိုဟာ စိတ်ထားနူးညံ့ပြီးသဘောကောင်းသူပါသွေးကစကားပြောတယ်ပဲဆိုစေဦးတေ့ာဖေ့ဖေ့ထက်ပိုရင်းနှီးမိတာဟာ ကိုကိုက ဖေဖေနှင့်မတူလို့ပဲဖြစ်မှာပါလို့ မြင့်မိုရ်တွေးမိသည်။
မမ အဖေကဆို သူ့သမီးကို ဂရုစိုက်လွန်းတာကြောင့်ကိုယ့်ကိုယ်ကြည့်တဲ့အကြည့်တွေမှာ ကျေးဇူးတင်တဲ့ အရိပ်တွေ တွေ့နေရ၏
ဘုရားစိန်ဖူးတော်ထိမေ့ာကြည့်ဖူးမျှော်
ရင်း နောင်တစ်ချိန်မှာလည်း
ယောက္ခမကြီး အခုလိုပဲကြည်ဖြူပါစေ ဘုရားလို့ သူ ဆုတောင်းလိုက်ပြီး
ကိုယ့်ဆုတောင်းကိုပြန် ရယ်မိသေး၏။
'အစစအရာရာအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သမီးလေး ဦး သမီးလေးကို ထပ်ပြီးလည်း စောင့်ရှောက်ပေးပါဦး'
ကျေးဇူးတင်စကားက ဒါပဲဖြစ်သော်လည်း သူ ကျေနပ်ပါသည် ဦးမျက်ဝန်းက ကျေးဇူးတင်မှုနဲ့ ငယ်လေးရဲ့ သူ့
မမအတွက် အားကိုးပြီးကြည့်တဲ့အကြည့်နဲ့တင်လုံလောက်ပြီဖြစ်သည်...စကားအပိုတွေမလိုအပ်တေ့ာပါ
'အဖေ လမ်းခရီးမှာ ဂရုစိုက်နော်
ကိုလတ် အဖေနဲ့ ငယ်လေးကို ဂရုစိုက်ဦး'
'အင်းပါ မမရဲ့ စိတ်ချပါ '
'စိတ်ချ သမီး စောသေးတယ် ကားကမထွက်သေးဘူးသမီးတို့ပြန်ကြ ပါ '
'ကားထွက်မှ ပြန်မှာ'
ပြန်ပါပြောကာမှ ငယ်လေးဘက်ကိုတိုးပြီး ဖက်ထားလိုက်သေးသည်...မြင်ကွင်းကရင်ထဲမှာ မချိစရာသူတို့မိသားစုကြလည်း ချစ်လျက်နဲ့ခွဲရတေ့ာသည်ကိုယ့်ကျတေ့ာလည်း
သူ ဒါတွေ မတွေးချင်ပါ။ ကိုယ်ကပဲ ခွဲထွက်နေခဲ့ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာမဟုတ်လား။
