Kaderimin Oyunu

27. Bölüm - Beklenmedik Misafir

Deniz'in paragrafı bitirmesinin ardından Harun tıpkı yirmi yedi yıl öncesinde olduğu gibi şiire devam etti. Ve sonunda Deniz'in gözleriyle buluştu gözleri. Elif'in gözleriyle buluştuğu gibi. O an kalbinden bir sızı geldi geçti. Çok tanıdık bir yalnızlığın acısı yokladı kalbini. Onun kalbini dağlardan dağlara vuran bir acı. Ama belli etmedi bunu. Deniz, Harun'un şiiri bitirmesiyle sayfayı çevirmişti ki bir fotoğraf çıktı önüne.

Yarısından kesilmiş bir fotoğraftı bu. Donatılmış bir masanın önünde oturan adam yan tarafta birşeye bakıyordu. Deniz merakla fotoğrafı eline aldı. Parmakları fotoğrafın dokusunda gezinirken zihni yine birşeyleri getiriyordu çok eskilerden. Aklına gelen şey annesiydi. Bu fotoğrafın devamında annesi olduğunu bilmeden..

Deniz resmi inceledikten sonra nazikçe kitabın arasına geri koydu. Onu Harun beye uzattı. "Sağol Deniz.." dedi kitabı alırken. Onun fotoğrafını incelemesini dikkatle izlemişti. Gözlerini fotoğrafa kilitleyişini, narin parmaklarının fotoğrafta gezinişini ve hikayenin bir bölümünü okurken ses tonunun nasıl değiştiğini... Hepsini izleme fırsatı bulmuştu. Tanıdık bir simadan izler arar gibiydi gözleri. Deniz kocaman gülümseyerek "Rica ederim." Dedi.

Birkaç dakika da olsa dışarıdaki kaosu unutmuştu. Odadan çıkar çıkmaz koridordaki sesler kulağına geldi. "Daha fazla burada kalamam abla!" Diye bağırıyordu Hale. Deniz yavaşça sesin geldiği yöne doğru ilerlemeye başladı. Ama kalbi inanılmaz hızlıydı. Gaye kardeşini omuzlarından tutarak sarstı. "Saçmalama Hale. Ne demek burada kalamam? Kalacaksın. Herkese inat kalacaksın. Duydun mu beni?" Dedi o da bağırarak. Deniz bu sözün ardından daha fazla ilerlemedi. Önündeki merdivenlerde aşağıya inmeye başladı. Ama hâlâ yukarıdan sesleri geliyordu.

Aşağıya indiğinde Memduh bey ve çocukları bahçeye çıkmışlardı. Yağız bir köşede Selma'ya birşeyler anlatıyor, Ateş'le Dilan da onları dinliyordu. Toprak mutfak kısmından elinde bir bardak suyla çıkarak dışarı doğru ilerledi. Deniz'i görünce gülümsedi. Sanki aylardır bu anı hayal ediyormuş gibi onun dikkatle merdivenlerden işini seyretti. "Noldu?" Dedi Deniz gülümseyerek. Toprak başını eğip "Bir şey yok " dedi. Sonra elindeki suyu bahçeye çıkardı.

Deniz gençlerin yanına gelip nefes aldı. "İyi misiniz?" Dedi çekinerek. Ateş'le Dilan'dan ses çıkmamıştı. Selma gülümseyerek "İyiyiz." Dedi. Deniz de onun ardından gülümsedi. Yağız rahatlayarak Selma'ya baktı.  "Ne yapacağız şimdi?" Dedi Ateş. Bunu söylerken Dilan'a bakmıştı. Selma ile Deniz de Dilan'a bakmaya başlamıştı. "Biz gitsek iyi olur." Dedi Dilan. Sesindeki yorgunluk akşamın hararetinden kalmaydı. Her şey çok hızlı olduğundan yaşadıklarının farkına varamamışlardı. "Peki siz bilirsiniz." Dedi Ateş.

Kızlar bahçeye çıkarak evdekilere hayırlı akşamlar dilediler ve Ateş'in çoktan çalıştırdığı arabaya bindiler. Yol boyunca neredeyse hiç birşey konuşmadılar. Eve vardıklarında kızlar arabadan indi. Dilan ineceği sırada Ateş kolunu tutmuştu. "Sen dursana iki dakika.." dedi gülerek. Kızlar da gülümseyerek önce Dilan'a sonra da Ateş'e baktılar. Dilan utanarak arabadan inen kızlara baktı. " Birazdan geliyorum." Dedi çekinerek. Kızlar hı hı diyerek uzaklaştılar. Dilan bir anda   Ateş'e dönerek "Kızların yanında deme şöyle şeyler utandırma beni." Dedi.

Şaşkın ama utangaç bir ifadeye bürünmüştü suratı . Ateş ise munzurca gülümseyerek Dilan'ın kızarmış yüzüne baktı.  "Ne var bunda utanacak? Nişanlı değil miyiz biz?" Dedi. Bunu yaparken ona biraz daha yaklaşmıştı. Dilan kendisine yaklaşan Ateş'ten kaçarak doğruldu. "Yoo değiliz. Yüzük taktın diye de ne eşim oldun ne de nişanlım!" Dedi sinirlenerek. Ateş'e hiç bakmıyor karşı yola bakıyordu. Eğer Ateş'in o an kendisine nasıl baktığını görseydi bir kere daha aşık olurdu. Ateş kocaman gülümseyerek doğruldu. "Bir dakika ne dedin sen?" Dedi anlamayarak. İstemsizce gözlerini kısmıştı. Dilan'ı profilden süzmeye başladı. Dilan Ateş'in sorduğu soruya anlam veremedi. "Nişanlı değiliz dedim." Dedi anlamayarak.