Zagubiona w głębi rozpaczy

To był błąd

-O BOŻE!- Krzyknęłam.
Rozejrzałam się. Spojrzałam w lewo, w prawo i zauważyłam apteczki. Podeszłam w ich stronę, a w środku znalazłam plastry, i potrzebne rzeczy do opatrzenia się.

Gdy już się opatrzyłam pobiegłam po blaty, lampki, i jakieś jedzenie. Chciałam zrobić sobie kolejną bazę, ale nie zdążyłam bo nagle rozejrzałam się po okolicy, i zauważyłam zmierzającego w moją stronę pracownika
-O nie...- Pomyślałam
-Hej! Wszystko dobrze? Co się stało?- Usłyszałam
-Tak!.. Może ktoś przyszedł..- Pomyślałam.
Spojrzałam przed siebie i zauważyłam.. Pracownika który patrzy się na mnie, to był ten sam pracownik co mnie gonił w nocy..
-Proszę zostaw mnie!- Krzyknęłam

-Chwila! Hej! Dziewczyno!!- Krzyczał aż jego głos był dalej, dalej, dalej i dalej aż w końcu go nie słyszałam.
Bałam się tego pracownika, po pierwsze bo mnie gonił w nocy, a po drugie, nawrzeszczał na mnie wcześniej że nie da się tu zgubić.
Nagle zauważyłam cień zmierzający w moją stronę gdy byłam schowana za regałami z pościelami.
-Może ta? Ładnie będzie pasować do pokoju.-
-Nie wiem, może ta?-
-ooo ale śliczna!-
-boże..... Tylko nie to.... Zaraz ktoś mnie zobaczy!- Pomyślałam.
-Jeszcze sobie pomyślą że jestem jakaś dziwna.-
Dobra, będę zachowywać się jak zwykła dziewczyna. Ale chwila... Czy to...Ludzie?.. Wstałam i moim oczom ukazała się para. Tak! to byli ludzie!
-Boże w końcu jakaś żywa dusza!-
O nie.... Idzie pracownik... Dobra idę do nich.
-Przepraszam! Zgubiłam się czy...- Ale nikt nie odpowiadał.
-Ej Alex słyszysz coś?-
-Nie, nic nie słyszę. O co chodzi?-
-Nie ważne....-
nikt mnie nie słyszy...
-Przepraszam!- No nie wierzę.. Jeszcze tego brakowało.. Super... Czy ja nie istnieję? Czy to sen? Błagam.. Chcę, żeby to był sen...

-Hej! Szukałem Cię!-
-Kim jesteś?..- Zapytałam przerażona. -Nazywam się Mason Smith. Jestem pracownikiem Ikea. Sklepu, w którym aktualnie się znajdujemy. Widzę cię codziennie. Coś się stało?- Uśmiechnął się pod nosem przerażającym uśmiechem.