Siyam Karan'ın hayatı harabe oldu, harabe edildi.
Siyam sevmeyi unuttu, görmeyi unuttu, anlamayı unuttu. Siyam Karan'ın mutluluğu elinden alındı.
İntikamın Lekesi onu kolları arasına aldı. Ayaz Beşir Siyam'ın lekelerini temizlemeye, yaralarını sarm...
Üç yıl sonra tekrar aynı rüyadan uyandım. Titreyerek, ağlayarak ve nefes almayı unutmuş şekilde yataktan hızlıca doğruldum. Ellerimle gözlerimi ovuşturup vücudumdaki titremeyi durdurmaya çalıştım. Rüyama babam denen o karaktersiz adam girmişti. Eski yaşlarımı tek tek öldürmüş yüzüme bakıyordu. Yemin ederim ki, o şerefsizi bir gün öldüreceğim. Çok az kaldı.
Rüyamı unutmaya çalışarak yastığın altından telefonumu çıkarıp elime aldım. Saat 03.17'yi gösteriyordu. Kızların uyuduğunu düşünerek telefonumu aldığım gibi odadan çıktım ve ne yapacağımı bilmeden oturma odamıza ilerlemeye başladım. Oturma odasının ışığı yanmıyordu, kapı kapalıydı. Kapıyı yavaşça açtım ve odaya baktığımda büyük camın önünde oturan Aden'i gördüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bu odanın gece halini düşünün ^3)
Aden kafasını yavaşça bana çevirdi.
''Siyam? Neden uyumadın?''
''Hiç, uyku tutmadı sadece. Sen ne zaman uyandın?''
Deyip karşısına oturdum ben de.
''Siyam.'' dedi garipser ses tonuyla.
''Efendim?''
Aden yüzümü iyice inceledikten sonra kaşlarını çattı.
''Sen ağladın mı?''
''Yok, ağlamadım. Ne alaka?''
Beni nadiren ağlarken görürdü insanlar. Çok fazla ağlamazdım da zaten. Aden ise gözlerimin kızarmasından anlamış olmalı.
