The 100~ Płomień Komandorów

X. Niespodzianka przy treningu

Nastał typowo ponury poranek. Czarny deszcz wciąż padał, ale przez chmury powoli zaczynały przebijać się słabe promienie słoneczne. Raven stojąc przy oknie zaobserwowała "pięknie smutne" zjawisko. Ciemna tęcza. Składała się z kilku odcieni czerni, szarości oraz brązu. Gaia i Raven zaczęły zbierać się powoli na swoją poranną wartę, a Clarke ubrała buty, szarą bluzę z kapturem i jeansy. Blondynka poszła odprowadzić kawałek przyjaciółki, po czym otworzyła drzwii i wyszła na zewnątrz obserwować nowe zjawisko. Stała tam przez chwilę, a następnie przeszła się po zniszczonym obozie. Nachyliła się nad jeziorkiem i zanurzyła w wodzie palec.

- Woda skażona...- pomyślała, a chwilę później usłyszała ćwierkanie ptaka lecącego nad nią. Uniosła głowę do góry, a jej oczom ukazał się dziwny ptak. Miał cztery skrzydła i skrzywiony dziób. Wtedy zrozumiała, że to to nie mógł być tylko czarny deszcz. Blondynka po chwili chodzenia po obozie, weszła do kapsuły i wróciła do swojego pokoju. Ściągnęła buty, a następnie rzuciła się z impetem na łóżko myśląc nad rozwiązaniem problemu. Przewracała się z boku na bok, aż nagle drzwii otworzyły się. Zza nich weszła Costia. Bez słowa podeszła do przywódczyni i usiadła na jej łóżku- Costia...

- Wiem, że kochałaś Lexe i też powinnaś o tym wiedzieć- przerwała blondynce- Gdyby ktoś ważny dla mnie zginął to chciałabym...

- Zginęło dużo osób ważnych dla mnie- stwierdziła Clarke kiwając głową.

- Macie mnie za bezduszną i okropną, ale nie jestem taka. Wiem, że robisz sobie nadzieję, że może skoro komandor Kadir się uwolnił, to ona też- oznajmiła- Nadzieja Clarke Cię zabije- dodała podając małe pudełeczko blondynce- Umysł Lexy przepadł. Zabrałam to Raven- powiedziała, a Clarke w tym samym czasie otwierała zawartość. To co zobaczyła wstrząsnęło nią. Nie było w środku płomienia, a tylko proch i połamany kamyk na drobnej wielkości ziarenka. Clarke spojrzała na kamienny wzrok Costii- Nie chciały Ci o tym mówić. Pewnie dlatego, że nie chciały aby to zdekoncentrowało Cię od szukania rozwiązania. Ja jednak chciałabym wiedzieć.

- Skąd pomysł, że miałam nadzieję?- zapytała.

- Widziałam twój wzrok, gdy powiedzieli, że Kadir się uwolnił. Ukryli to przed Tobą- oznajmiła.

- Dlaczego?

- Wiedzieli, że będziesz cierpiała ale ja wiem, że ból to siła. Lexa też o tym wiedziała nim wylądowaliscie. Wzmocniła ją śmierć jej rodziców- odparła- Zginęli przez was- dodała, a na twarzy Clarke pojawiło się nie małe zdziwienie.

- Nie znałam ich- zaprzeczyła.

- Nie musiałaś. Przez wasze rakiety nie spłonęła tylko wioska. Byli tam ludzie... Byli tam rodzice Lexy. Znalazła ich i widząc jak cierpią, ulżyła im w bólu. Zabiła ich. Od tamtej pory była silna jak nigdy wcześniej.

- Dlaczego mam Ci wierzyć Costio?- zapytała Clarke poważnym tonem wstając z łóżka.

- Nie musisz. Jednak nie jestem wami... Ja nigdy nie kłamię. Prawda jest taka, że zabiliście jej rodziców, a ona związała się z powodem ich śmierci...

- Nie chciałam tego...- oznajmiła zaciskając zęby, a na widok zbierających się w oczach Clarke łez, uniosła brwii.

- Ste yuj*¹. Jeśli mamy wygrać, nie potrzebujemy beksy, a pani śmierci. Wanhedy. Niech ból Cię wzmocni Clarke, nie osłabi- odpowiedziała, a Clarke spojrzała się w jej nie wzruszone oczy.

- Nie uwierzę, że nie zabolało Cię to, że Lexa już całkowicie nie istnieje.

- Jak mówiłam. Ból przekładam na siłę- dodała wstając z łóżka i odwracając się w stronę drzwii wyjściowych.