Mistakes that demigods make Boek 1

Moet je niet slapen?

Alexis POV

Nadat ik alles had uitgelegt, en waar ik had gezeten. Toen ik vertelde dat ik hun de hele tijd in de gaten hield. Dat Piper's toverspraak niet bij mij werkte. Dat Connor en Travis me bijna hebben gezien. Dat ik weer uit de boom viel. Een paar Ares kinderen kwamen naar me toe en wouden praten. Ze vertelden me feiten over kamp. Ze vertelden over een 'creep' die hier op kamp zit. Nico di Angelo, zoon van Hades. Hij droeg zwarte kleren met een doodshoofd shirt. Hij was 'gevaarlijk'. Hij is geboren in de tweede wereldoorlog maar zat in het latino café of zo iets. Daar ging de tijd langzamer, veel langzamer. Als ik zie moet ik wegrennen zeiden ze. Wat een onzin. Ze zijn bang voor hem, omdat hij een zoon van Hades is. Om zijn goede kleding smaak.

Het was tijd om te gaan slapen. Ik zei weltrusten tegen Percy en ging in bed liggen. Even later keek ik om naar Percy en zag hem slapen. Hij kwijlde in zijn slaap net zoals Annabeth me vertelt had. Ik grinnikte maar stopte snel, hopend dat hij niet wakker was geworden. Ik sloot mijn ogen, maar even later gingen ze weer open. Ik kon niet slapen. Ik stapte uit bed en kleedde me aan. Ik liep naar het strand. Ik zag een schim en liep erop af. "Hey." Ik zag de jongen schrikken en omdraaien. Hij leek voor een seconde verbaast, maar veranderde snel in het emotieloze gezicht. "Moet je niet slapen?" Vroeg hij. Ik deed mijn best om niet te lachen voor zijn onbeschofdheid. "Dat kon ik ook aan jou vragen." "Maar ik zei het eerst." "Ugh... euhm. Ik kon niet slapen." Hij trok een wenkbrauw vragend op. "Nachtmerries." Dit leek hem nog maar meer te verwarren. "En nu jij." Zei ik nonchalant. "Wat?" "Waarom ben jij hier zo laat?" "Ik ben hier bijna altijd." Toen pas zag ik de kleren. Precies zoals ze Nico di Angelo hadden beschreven. "Jij bent Nico di Angelo, of niet soms?" "Hoe weet je mijn naam?" "De Ares kids vertelde me over een 'creep' genaamd Nico." Hij moest glimlachen. "Allemaal onzin. Je hebt gewoon een goede kleding smaak." "Goede kleding smaak?" "Ja, kom op man. Zwart is het nieuwe rose." "Ik dacht toch echt de Aphrodite kinderen zeggen 'rose is het nieuwe zwart'." "Ik zeg het zo. Ik ga nooit rose dragen. Over mijn lijk." "Alexis Redford was je naam toch? De zwaard gooister." Ik moest lachen bij die bijnaam. "Ja, dat moet ik zijn." "Wat voor een nachtmerries had ze?" Vroeg hij zichzelf af. Ik kuchte ongemakkelijk en ging naast hem zitten. "Heb ik dat nou hardop gezegd?" "Yup." "Weet je, meestal zijn mensen bang voor me." Lachte hij. Ik lachte mee. "Wil je weten waarover mijn nachtmerries gaan?"

------time skip------

"En dat is waarom ik nachtmerries heb." Ik knipperde mijn tranen weg, zodat ze niet over mijn wangen stromen. Ik had er dus echt geen zin in om zwak te lijken. Ik ontweek Nico's blik. "Wow..." was het enige dat hij zei. Ik keek op en keek hem recht in zijn ogen aan. Toen deed ik wat ik nooit verwacht had. Ik knuffelde hem. Ik zoekte steun bij hem. Het duurde een paar seconde totdat hij mij terug knuffelde. Ik had een vriend, dat wist ik zeker. Toen moest ik denken aan die droom. Dé droom. Waarom? Waarom? Het duurde even voordat ik hem los liet en ging naast hem zitten. "Sorry." Zei ik. Hij rolde met zijn ogen

Ik glimlachte en keek naar het water. "Waarom ben jij hier bijna altijd? En wat is de geschiedenis van jou? Je lijkt er best ongelukkig over. Je hoeft het natuurlijk niet te vertellen als je dat niet wil. Maar onthoud, ik ben te vertrouwen." Hij slikte. "Je hoeft het niet te vertellen hè." "Weet ik. Maar ik wil het je vertellen." Ik knikte. En liet zien dat ik het begreep en dat hij mocht beginnen. "Mijn moeder overleefd toen ik jong was." "Tijdens de tweede wereldoorlog." Hij keek me verbaast aan. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Mijn zus overleed toen ze met wat anderen op weg naar Atlas waren." Een van die 'anderen' was Percy. Dat weet ik zeker. "Waarom waren ze op weg naar Atlas." "Om Annab-beth en Artemis te redden." "Je wou Annabitch zeggen of niet soms?" Lachte ik. Hij knikte, en grijnsde. "Waarom?" En hij ging weet naar emotieloos. Hij keek weg. Ik keek hem met gespleten ogen aan. Toen hij realiseerde dat ik hem aanstaarde.