Απρόσμενος έρωτας ❤️

"Με'χεις Τρελάνει"

Είχε πάει δεκα το πρωί η Αθηνά ακόμα κοιμόταν. Ήταν τόσο χαρούμενη αλλά συγχρόνως και τόσο χαρούμενη. Όλη νύχτα έκαναν έρωτα ξανά και ξανά..
Και ο Μιχάλης ήταν αλλά μετα από μια τέτοια νύχτα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Είχε στην αγκαλιά του την γυναίκα που αγαπούσε. Την γυναίκα που δυο βδομάδες πριν με μια πρόταση του την έστειλε ισόβια στην κόλαση. Την γυναίκα που για χάρη της θα πρέπει έφτανε μέχρι το έγκλημα για να την προστατέψει.

Η ώρα είχε περάσει και από της διάφορες σκέψεις του Μιχάλη τον έβγαλε ο ήχος του κινητού του. Δεν το σήκωσε.
Σηκώθηκε προσεκτικά και κοίταζε την Αθηνά που κοιμόταν τόσο γαλήνια. Δεν ήθελε να την ξυπνήσει αλλά έπρεπε. Δεν ήθελε να φύγει σαν το κλέφτη.

Μ. Αθήνα μου, αγάπη μου ξυπνα.
Αθ. Τι έγινε;.
Μ.πρεπει να φύγω.
Αθ. Από τώρα; (σηκώθηκε από το κρεβάτι με το σεντόνι περασμένο γύρο της.)
Μ. Τι από τώρα παιδί μου; ξέρεις τι ώρα είναι;
Αθ.οχι έχω χάσει και την αίσθηση του χρόνου και του τόπου.
Μ. Χμμμ έτσι ες
Αθ. Ναι
Μ. Μάλιστα... Λοιπόν η ώρα είναι 11.
Αθ. Με δουλεύεις;
Μ. Όχι.(και της έδειξε το κινητό του)
Αθ. Και εσύ γιατί είσαι ακόμα εδώ;Δεν έπρεπε να είσαι στο γραφείο;
Μ. Κανονικά ναι. Αλλά με κουράσεις εχθές.Συν ότι δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από δίπλα σου.
Αθ. Μιχάλη σταματά. Ντρέπομαι.
Μ. Καλά κάνεις και ντρέπεσαι. Ούτε πέντε λεπτά δεν έχω κοιμηθεί κομμάτια θα πάω στο γραφείο.
Αθ. Γιατί δεν κοιμήθηκες παιδάκι μου; (και τύλιξε τα χέρια της γύρο από το λαιμό του)
Μ. Σε χάζευα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι σε κρατάω στην αγκαλιά μου..αλλά δεν με νοιάζει γιατί πέρασα μια από της ωραιότερες νύχτες της ζωής μου.
Αθ. Και εγώ πέρασα υπέροχα. Χρόνια είχα να κοιμηθώ χαμογελαστή.
Μ. Να σου πω.. Μην πεις αλλά γιατί μου φαίνεται θα συνεχίσουμε ότι κάναμε όλη νύχτα. Και εγώ πρέπει να φύγω. (και την κοίταξε με ένα πονηρό βλέμμα και την κόλλησε πάνω του)
Αθ. Εντάξει κύριε εισαγγελέα είστε ελεύθερος να φύγετε.
Μ. Α έτσι είσαι εσύ πρώτα καταστρέφεις τον άλλον και μετά τον διώχνεις;
Αθ. Σε έχω καταστρέψει;
Μ. Ναι.
Αθ. Γιατί το λες αυτος
Μ. Γιατί..θα σου εξηγήσω. Λοιπόν ήμουν εχθές με ένα συνάδελφο και συζητούσαμε για μια υπόθεση και εγώ νόμιζα ότι μου μίλαγε εσύ. Χαμογελούσα σαν βλακας θα με πέρασε για τρελό ο άνθρωπος.
Αθ. Έτσι εε; (η Αθηνά δεν άντεξε άλλο και έσκασε στα γέλια)
Μ. Μην γελάς γιατί δεν θα σου βγει σε καλό.
Αθ. Αυτό τώρα ήταν απειλή ή προειδοποίηση;
Μ. Προειδοποίηση για το τι θα γίνει το βράδυ αν συνεχίσεις να γελάς.
Αθ. Εντάξει. Σταματάω.
Μ. Λοιπόν φεύγω θα τα πούμε το βράδυ.
(ο Μιχάλης πήγε να φύγει αλλά το χέρι της Αθηνάς τον σταμάτησε.)
Μ. Τι έγινε;
Αθ. Να σου πω έτσι θα πας στο γραφείο;
Μ. Γιατί τι έχω;
Αθ. Τίποτα δεν έχεις. Εκτός από δύο ωραιότατα σημάδακια στον λαιμό. Που δεν τα λες και διακριτικά.
Μ. Όταν λέω εγώ ότι με έχεις καταστρέψει.... Τέλος πάντων θα βρω τρόπο να τα καλύψω.
Αθ. Ωραία.
Μ. Με τον ίδιο τρόπο θα καλύψω και τα δικά σου. (γέλασε και έφυγε)

Η Αθηνά ακούμπησε το χέρι της στο λαιμό της και αμέσως στο πρόσωπο της ζωγραφίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ντύθηκε και ξανά έπεσε για ύπνο.
Χαρούμενη.

Χωρίς να ξέρει τι  την περίμενε.......