Ch //One-shot// Ruskey

🇹🇷🇷🇺 (Omegaverse)

Türkiye(1.79) ♂️(Omega)
Rusya(1.98) ♂️(Baskın Alfa)

Güneşin uykusundan yeni uyanmasına rağmen onunla beraber oturan biri tarafından bitmek bilmeyen bildirim yağmuruna tutulmuştum. Kafamı kaldırıp gelen mesajlara bakamayacak kadar uykuya muhtaç ve bithap düşmüş haldeydim. Dün gece İtalya ile anlaşarak bize ait olan Nato belgelerini tamamladık. İtalya ile bu işi yapmak zevkliydi. Genelde sıkıntıdan kağıtları bir kenara bırakırdım. Ama İtalyan dostum ile muhabbet ederken sıkılmaya vaktim olmuyordu. Gün yenilenince tüm belgeleri bitirmiştik. Vedalaştıktan sonra üzerimi bile değiştirmeden kendimi koltuğa atıp uyuyakalmıştım.
Şimdi nereye bıraktığımı hatırlamadığım ve susmak bilmeyen bir telefon yüzünden uykumdan feragat ediyordum.

Doğrulduğum gibi gözlerim sehbanın üzerindeki telefona ilişti. Ekranda görülebilir şekilde Japon yazıyordu. Sabahın bu saatlerinde arayacak kadar önemli olan şeyi merak etmiyor değildim. Aramayı açtığım gibi kız çığlık attı.

-Açmana çok sevindim Türkiye! Gerçekten yardımına ihtiyacım var.

Kulağım çınlasada sorunun ne olduğunu sordum.

-Biliyorsun yakın zamanda bir kafe açacağım. Ve bunun için Maid üyeleri ile anlaşma yapmıştım. Ama hepsi zehirlenmiş! Ve açılış bu gün! Lütfen bunu herkesten isteyemem. Bizler yakın dostuz değilmi lütfen bana yardım et.

Derin nefes verip kafasındaki planı sordum. Anlaşılan smokin giyip insanlara garsonluk yapacaktım. Bu işlerden de zerre anlamam. Yinede dost kara günde belli olmayacaksa bu sözün ne anlamı vardı.

-Pekala yardım edeceğim. Hazırlanıp orada olurum.

Japonya teşekkürlerini sunduktan sonra konuşmaya devam etti.

-Senin dışında biri daha olacak. İkinizinde kıyafetleri hazır. Kısa bir etkinlik tablom var. Geldiğinde göstereceğim.

Konuşmanın sonuna kadar odama çıkıp hazırlandım. Ardından askılıktan araba anahtarını alıp evden çıktım.

(Ülkeler Hollanda kadar bir bölgede yaşıyorlar. O yüzden ulaşım o kadar zor deil. Kendi ülkelerine ve başka ülkelerede geçiş yapabiliyorlar)

Kafenin önüne geldiğimde sokak lambaları yeni yeni sönmeye başlamıştı. Arabadan inip kapıya geldiğimde Japonya'ya bağıran bir Yunanistan beklemiyordum.

-Bunu asla yapmam Japonya!

-Çok çok özür dilerim Yunanistan ama lütfen başka seçeneğim yok.

Kapıyı açıp içeri girdiğimde üstteki zil çaldı. Japonya beni gördüğünde yanıma gelip koluma girdi. Yüzündeki kocaman gülümsemeyle konuşmaya başladı.

-Bizde seni bekliyorduk Türkiye. Sanada açıklayayım.

Tedirgin olmuş bir ifadeyle Yunan'a baktım. Gözlerinde adeta "s*çtık" der gibi bir ifade vardı.

-Bunları giyeceksiniz :3

Hizmetçi kıyafeti giyeceğimle ilgili içimde derin şüpheler vardı. Ama bunu bana yapmayacağını düşünüyordum. Hiddetle Japona'a döndüm.

-JAPON?! BU NE A*K?! Ben bunu giymem. Smokin felan yokmu?

-Bende aynısını sordum ama açılış etkinliği böyleymiş.

Yunanistan söylenerek kollarını birleştirmişti.

Japon sürekli özür dilemesine rağmen yardım istemeye devam ediyordu. En sonunda gözleri bile dolmuştu. İkimizde birbirimize baktık.