Şimdi bir durun öncelikle yetimhanede neler olur naparlar hiç bilmiyorum biraz kafama göre yazdım yanlışım varsa şuraya yazın iyi okumalar 💞
(han) sanırım yemek vaktiydi aşçı ablanın yanındaki kadın buraya her geldiğinde bizi oraya götürüyorlardı
-kalkın yemeğinizi alın
Kaba tavrı her zaman aynıydı herkes çıktı ama ben yemek yemek istemiyordum istesemde yemeğimin tadını çıkaramıyordumki o grup hep bana bulaşıyordu zaten karnım ağrıyordu içerde tek kaldığımda görevli abla bana bakıp sordu;
-hey! sen neden hala burdasın?
-şey karnım ağrıyorda
-revire gitsene
-ö-önemli bişey değil
-keyfin bilir veled ama içerde kalamazsın yemek yemesen bile git bı masada otur topluca bı yerde bulunmak zorundasınız hem arkadaşlarında orada
Arkadaşlar? bana zorbalık yaptıklarını söylesem zaten umursamayacaklardır ayrıca onlar bunu duyarsa bu sefer beni öldürürler boşversene.
-peki abla ben gidiyorum o zaman?
-yürüsene bide söylüyormusun?
-özür dilerim, özür dilerim
Yemekhaneye geldiğimde yeonjun ve diğerleri bana sırıtıyordu
Hyunjin: lan veled neyin var korktunmu!
Cevap vermedim eğer verirsem beni bırakmıyacaklardı kafamı önüme eğerek herhangi bir masada tek başıma oturdum her zaman olduğu gibi...karnımın ağrısından biraz kıvranıyordum şu öğle arası derhal bitsede bende kurtulsam keşke daha beteri olamaz derken hyunjin yanında tepsi ile yanıma yaklaştı
-hey jisung
Yine cevap vermedim yüzüne bile bakmadım kafam önüme eğik öylece oturmaya devam ediyordum
Hyunjin: neden yemek puaha?yemiyorsun al bunu şu abla sana vermemi istedi yoksa getirmem
Jisung:hyunjin neden yemediğim seni ilgilendirmez ayrıca istemiyorum
Diyip cesaret göstermeye çalıştım keşke yapmasaydım bu hyunjinin hiç hoşuna gitmemiş gibiydi bütün tepsiyi tuttuğu gibi kafamdan aşağıya boşalttı ardından tepsiyi yere attı
Hyunjin:babası ve annesi hayatta olmasına rağmen yetimhaneye bırakılan bir çocuk için ağır konuşuyorsun ha?
Dediğinde kalbim parçalandı ağlamamak için kendimi zor tutuyordumki hyunjin saçlarımdan yakalayıp kafamı geri yasladı yüzüme yaklaşarak konuşmaya başladı
-verilen yemeğin reddeedilmesinin büyük bir kabalık olduğunu bilmiyormusun sen jisung?
Ağlamak üzereydim gözlerim dolmuştu bile bu yüzden direnmedim
Jisung: özür dilerim hyunjin bırak beni lütfen acıyor
Hyunjin: yeterince acıdığını düşünmüyorum biraz dahamı sıksam?
Kendimi daha fazla tutamadım küçük küçük ağlamaya başladım hyunjin gülerek kulağıma yaklaştı;
-şimdilik seni bırakıyorum görevli kadın geri geldi
Diyerek yanımdan uzaklaştı ağlayarak üzerimi ve yerleri temizledim çöpleri attıktan sonra tuvalete gidip saçlarımı ve t-shrtimi biraz ıslatıp üzerindeki lekeyi gidermeye çalıştım ama nafile çıkmıyordu odaya girip üzerimide değiştiremezdim beklemek zorundaydım
