waarom jij?

De ontvoering

Waar ben ik? Waarom zit ik hier? Wat doe ik hier? Wat willen ze van me? Wat gaan ze met me doen? Wie zit hier achter? Wat uur zou het zijn? Waarom ik? Allerlei vragen spookte door mijn hoofd, maar slechts 1 kwam steeds terug en bleef hangen. Waarom ik, waarom niemand anders. Ik ben toch niet zo speciaal en ik heb al zeker geen vijanden. 'boem', ik hoorde een deur dichtgaan, het was zeer ver weg, maar toch begon de angst door mijn lijf te stromen. Ik weet niet waarom, maar ik voelde het gewoon, ik voelde dat er iets ergs zou gebeuren. Ik spitste mijn oren om te horen of er iemand aankwam. Tot mijn verbazing was het stil, zelfs zo stil dat als je een speld zou laten vallen, je het wel degelijk zou horen vallen. Maar toch was er iets engs aan deze stilte, iets heel ergs. Wat er zo erg aan zou zijn weet ik nog niet, nog niet, dacht ik. Ik begon het warm te krijgen, mijn bloed ging sneller stromen en de eerste zweetdruppel gleed over mijn voorhoofd, naar mijn wang en juist op het moment dat die druppel in mijn nek viel. Ging de deur recht voor mij in een ruk open. Ik hoorde zachte voetstappen naar mij toe komen, steeds dichter en dichter bij mij. Ik zag niet wat op mij afkwam, mijn gehoor was nu mijn enigste wapen. Het eerste wat ik dacht was dat ik zou moeten beginnen te krijsen en roepen. Maar ik was helemaal verstijft van de angst. Ik hoorde de voetstappen stoppen. Mijn hart begon sneller en sneller te kloppen, ik kon niet meer nadenken. Het enige waarmee ik zat was angst, pure angst over wat er nog zou komen. De voetstappen gingen verder en ik hoorde ze nu heel dicht bij mij. En nu voelde ik zacht geadem in mijn nek. Er stond iemand achter mijn stoel waarop ik vastgebonden was. Opeens greep hij met zijn handen mijn beide armen vast. Ik voelde trillingen door heel mijn lijf gaan. Alsof het nog niet erg genoeg was zag ik nu ook een schemering van een vrouw in de deur staan. Ze verdween in de kamer. En de persoon die me vasthield kneep nu noch harder in mijn armen. Het deed geen pijn, ik voelde het wel, maar het deed geen pijn. Ik denk dat het kwam omdat de angst van het onwetende veel meer pijn deed, dan dat hij me zo vasthield. 'PATS', en een fel licht net boven mijn stoel verlichte heel de kamer. Nu zag ik alles, ik zag een vrouw op me afstappen. Ze had handschoenen aan en een blad papier met een pen in haar hand. Ze kwam langzaam naar me toe gewandeld en stopte recht voor mij. Vervolgens boog ze zich naar voren om oogcontact met mij te zoeken. Haar lippen gingen zachtjes van elkaar, haar tong begon te bewegen en in de diepe stilte hoorde ik de klanken die zij creëerde. 'Je hebt de keuze, meewerken of van deze aarde vertrekken' zei ze. Ik stond verstomd, want op dit moment moest ik een zeer belangrijke keuze maken die mijn leven voor altijd zou veranderen.