Ben hepinizin vazgeçişi ,yok oluşu,terk edişiyim,ya bugününüz ya yarınınızım bilmiyorum ama tek bildiğim gerçek elbet birgün hepiniz bana yaşattıklarınız için pişman olacaksınız.
Bundan 3 yıl önce soğuk bir kış gecesi kendimi, hayatımı kaybedeşim olmuştu,zaten ölüydüm... Beni farketmediniz bişi demedim gelip geçer dedim unuttum . Peki ya beni neden görmediniz ,duymadınız ,kabullenmediniz,ben buydum beni severler dedim kabullenirler dedim ama iyice dipe çöktüm, unutuldum, vazgeçildim en önemliside sevilmedim.
Merak etmeyin ben; beni sevmediniz kadar sizi sevdim...💔
Hayatım tek anlamla boktu,o girdi çözer dedim beni iyileştirir dedim olmadı oda hepiniz herbiriniz gibi gitti , üzülmedim, geçer gider dedim yine ve yeniden affettim.
Unuturum dedim atlatırım dedim 3 yılın ardından atlatamadığımı, unutamadığımı farkettim.
Hayatıma giren , çıkan çok kişi oldu ama hepsinin tek bir amacı vardı gülüşümüsoldurmak...
Ve asıl kötü yanı neydi biliyor musunuz evet başardılar yada başardınız gülüşümü yok ettiniz.
Sevdim onca şeye rağmen, kaybettim onun yüzünden. Ne yapsam yargılandım. Güldüm, "düzgün gül" dediler. Ağladım, "her boka ağlıyorsun" dediler. Ben acı çektim, bunlar kimin umurunda ki? Beni yine yargıladılar. Mutlu olmak için onların yanına gittim, gülen yüzümü soldurdular. Ne yapsam olmadı, hep eleştiri, hep yargı, hep vicdansızlık... Normalde kırılmayan kalbim onların tek dediğiyle kırılmaya başladı. Bıktım yaşamaktan, bıktım acı çekmekten, bıktım yargılanmaktan. Oysaki benim kimseye zararım yoktu. Yoksa var mıydı? Eğer gerçekten beni istemiyorlarsa uzaklaşabilirim, dünyadan göç edebilirim. Arkamdan diyecekler ki "kaltağa bak hemen intihar etti" bu sözleri arkamdan duyacağıma ölmem daha iyi diyorum. insanlarla bir sorunum yok ama gerçekten beni kimse sevmiyor. Elime sigara alıp yavaş yavaş intihar etmek varken neden insanların beni eleştirmelerini ya da yargılamalarını dinleyim ki?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben size; İnsanların dış görünüşlerini değil de yaralarını sevin, kırılan kalplerini sevin, ıslak kirpiklerini sevin.Aciyan kanatan ağlatan o minicik veya kendilerine kocaman yaralarını sevin."dedim Siz naptınız beni koca bir hiçliğe gömdünüz.
Benden vazgeçtiniz sen şusun sen busun dediniz yargıladınız ,ihanet ettiniz , sırtımdan bıçakladınız, Evet enayiyim evet aptalım evet sevdiklerimin kılına zarar gelse dünyayı yakardım bu yüzden unuttum .Dediğiniz , umursamadınız o cümlelerin yarama ,kalbime ne kadar dokunduğunu farkettinizmi ,hissettiniz mi ? Hiç sanmıyorum. Neyse kendim hakkımda konuşmayı bı kenara bırakıyorum çünkü çokda önemli değilim.
