Mrok. Nadzieja. Światło.

Rozdział 2

-Ile tym razem przyniosłeś?- zapytał hrabia.
-Tyle...- wyciągnąłem przed siebie rękę z monetami.
-To za mało.- wycedził hrabia przez zaciśnięte zęby.

Wiedziałem co teraz nastąpi. Kara. Nie ma sensu stawiać oporu, bo będzie jeszcze gorzej. Zacząłem rozpinać guziki koszuli i po chwili odsłoniłem swoje i tak już pobliźnione i pocharatane plecy. Heh, nawet nie zdążyły się jeszcze do końca zagoić, po ostatnim razie. Trudno. Rozwiązałem opatrunki i odwróciłem się do hrabiego plecami. Ten, z nieskrywaną przyjemnością wciął do ręki bicz.

Uderzenie.

Ból.

Krew.

-I OBY, TO BYŁ OSTATNI RAZ!- wydarł się hrabia.

Kolejne uderzenie.

Więcej bólu.

Więcej krwi...

-JA CIĘ, KURWA UTRZYMUJĘ, A TY DZIWOLĄGU,NAWET NIE POTRAFISZ SIĘ ODWDZIĘCZYĆ! JESTEŚ BEZUŻYTECZNYM ŚMIECIEM!

Jeszcze pare uderzeń.

Mnóstwo bólu.

I jeszcze więcej krwi.

*****

Wreszcie koniec. Po tym jak hrabia, się na mnie wyładował, dał mi wreszcie spokój. Zmyłem własną krew z posadzki. A teraz idę do swojego pokoju. Jestem zmęczony...czuję w całych plecach palący ból...mam ochotę się położyć, i już nigdy nie wstać...A tak jest prawie codziennie. Jeszcze trzy lata. Trzy pieprzone lat, aż skończę te cholerne 18 lat, i będę mógł się wyrwać spod władzy tego strasznego człowieka. Czasami, myślę że nie dożyję. Z każdą karą, jest mi coraz trudniej się poruszać. Rany nie mają czasu się zagoić.
Ale nikt mi nie pomoże. Mieszkańcy wioski, nic nie widzą. Hrabia, specjalnie bije mnie po plecach, które są na co dzień zasłonięte koszulą. Ludzie, znają mnie jako Will'a, trochę dziwnego, elfiego dzieciaka, który umie dużo zrobić i zawsze się uśmiecha. Jednak nie wiedzą że pod tą maską, skrywa się ból...i nie chcą wiedzieć...
Kiedy dowlokłem się wreszcie do swojego pokoju, padłem na łóżko wycieńczony...

Przy odrobinie szczęścia, już się jutro nie obudzę.

-----------------------------------

Następny rozdzialik.
Akurat miałam wenę, to napisałam.
Jest trochę brutalny, ale mam nadzieję że się podobał.

Miłego dnia/nocy
(⁠ﾉ⁠◕⁠ヮ⁠◕⁠)⁠ﾉ⁠*⁠.⁠✧