Lost Memories Of Butterfly \\ Hyunlix

Belkide aptal aşıktım...

Yüzüme yediğim yumrukla geriye doğru sendeledim.

"Sana söylemiştim aptal! Sözünde durmazsan yumruğu yiyeceğini söylemiştim!"

"Sakin ol J-"

"Hayır! Onunla anlaşmıştık ve o bunu bozdu! Burada etkilenen ben olmadım. Onu ne kadar üzdüğünün farkında mısın? Belki ölmemişsindirde bir gün karşısına çıkarsın diye sana sağlıklı görünmek için yemek yedi o! Peki sen ne yaptın? Başkalarıyla mı fingirdeşt..-"

"JİSUNG! Sakin ol"

Jisung, histerik bir gülümsemeyle birkaç adım geri çekildi.

"İşte.. o bu durumda bile seni koruyor"

"Sana olayları bir daha anlatayım Jisung. Sen sakinleşince tekrar geliriz hmm?"

Minho onu götürürken, Felix gelip bana sarılmıştı. O ana kadar göz yaşlarımın aktığının bile farkında değildim. Sadece söyledikleri zihnimde yankılanıyordu.

Felixle virkaç gün mesajlaşmıştık. Yakın oldukları için 3Racha' dan Jisung'un ve o mor saçlı sevgilisinin onun evinde kaldığını söyledi. Hatta beni görmeyi çok istediğini de belirtmişti. E haliyle ben hayran olduğum insanlarla tanışmayı çok istiyordum. Ama sanırım onlarında beni sevdiği konusunda Felix yanıldı...

"O sadece seni uzun süre sonra birden görünce şaşırdı.. O kadar"

"Özür dilerim.."

"Hayır özür dileme. Elinde olan bir şey olmadığını biliyorum"

"Ben berbat biriyim..."

"Hayır değilsin. Lütfen üzülme. Jisun bir an kendini kaybett..-"

"Doğruları söylemedi mi?"

Sorumla afalladı. Bir süre cevap alamadım. Ama aslında bu net bir cevaptı.

"Ben hiçbir şey hak etmiyorum. Bana değer veren birini nasıl bırakabildim?"

"Saçmalama tabiki hak ediyorsun.."

Ondan ayrılıp kendimi birazcık uzaklaştırdım.

"Sana bir tavsiye, Felix. Sana değer vermeyen birine çok fazla değer vermemelisin. Özellikle de hak etmiyorsa. Belkide veni o aptal konaerde görmesen şuan göz yaşların akmazdı"

Arkamı dönüp kapıya doğru ilerledim.

"Hyunjin! Dur!"

İlerleyip kapıyı açtım. Ayakkabılarımı ayağıma geçirdim. Ben tam uzaklaşacakken, Felix kolumu yakaladı.

"Hyunjin..-"

"Felix, lütfen..."

"Bir daha seni bırakmak istemiyorum. Çok zor buldum, tamam mı? Seneler geçti Hyunjin! Böyle arkanı dönüp gidemezsin!"

"Özür dilerim..."

Tutuşundan kurtulup, apartmanda aşağı doğru hızla ilerlemeye başladım. Belkide var olmasam, en azından onun hayatını da zehir etmezdim.

Ne kadar yürüdüm, önümü gördüm mü, hangi yoldan gittim? Bilmiyorum. Birkaç kez sanırım araba çarpma ve düşme tehlikesi atlatarak bir şekilde kendimi evimin önünde bulmuştum.

Anahtarımı çıkartıp kapıyı açmaya çalıştım. Ancak yaşlı gözlerimden düzgün göremediğim için bir türlü açamadım. Ama sonra kapı içeriden açıldı.

"Hyunjin?"

Annem beni gördüğü gibi sarılmıştı.

Birlikte içeriye doğru adımladık. Hala kollarının arasında hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.