Missed Pages ✔︎

Chapter 50

LITTLE LONGER

FRANKIE

“Adrian, kasama niyo ba si Marcus ngayon?” tanong ko kay Adrian.

“Yes, why?”

Bumuntong hininga na lamang ako. Nakakahiya na kay Adrian dahil halos araw-araw na lang akong tumatawag sa kaniya para lang kamustahin si Marcus. “Is he busy?”

Hindi na kami nakakapag-usap ni Marcus. Iʼm kinda missing his presence here at the library.

“Yeah, kinda.”

“Oh.” bumagsak ang balikat ko. I felt really defeated and hopeless. Masyado na akong makulit. Nakakaabala na ako sa kanila Adrian sa kakatanong. “Iʼm sorry to disturb you.”

“No worries, Frankie.”

He ended the call.

I sighed. He would reply once heʼs done with his practice or maybe after he finish his school works. Maiintindihan ko naman kung talagang marami siyang ginagawa, sana man lang nagsabi siya.

I think heʼs avoiding me. Lagi naman siyang nagsasabi sa akin kung magiging busy siya sa mga susunod na araw. He assures me all the time. Bakit biglang naging ganoon siya sa akin? May ginawa ba akong hindi niya nagustuhan?

Sa tuwing makakasalubong ko siya sa campus, lagi ko siyang tinatanong kung kailan siya free, kung bakit hindi siya makakapag-duty, kung pwede ba kaming sabay mag-lunch. Kung anu-ano nang mga katanungan ang tinanong ko sa kaniya para lang makausap siya. I hate this. I hate that Iʼm losing my mind thinking what Iʼve done to him for him to avoid me. Is he really avoiding me or Iʼm just overthinking?

I really miss him.

Buong araw at buong gabi kong hinintay ʼyung reply niya pero wala talaga akong natanggap kaya pinalipas ko na lamang iyon.

— MISSED PAGES —

The next day, I was headed to the library. I was still hoping to see him there waiting for me to arrive early in the morning.

Sa pagtapak ko sa pintuan ng library, wala akong nakitang Marcus Zachary na nakaupo sa puwesto niya at naghihintay sa akin.

Pinatong ko ang bag ko sa gilid ng table ko tulad ng lagi kong ginagawa. Nag-attendance ako sa log book at bumalik na naman sa upuan ko. Wala na naman akong makausap dito sa Library. Puro pagbabasa na naman ang gagawin ko.

Dati-rati naman hindi ako tinatamad sa pagbabasa kahit ilang oras o araw man ang abutin ko. O kahit hindi na ako halos kumain matapos lang ang binabasa ko. Pero ngayon, parang mas gusto ko na lang na may kinakausap. Nasaan na ba kasi si Marcus?

“Sorry, I havenʼt been replying to your messages these days.”

Sa isang iglap, bigla kong nakita si Marcus sa may pintuan. He was really there and I wasnʼt hallucinating. Hinihingal siyang pumasok mula pintuan at sinalubong ko naman siya. Finally, heʼs here!

“Where have you been these days?” nag-aalalang tanong ko sa kaniya.

Huminga siyang malalim. “Iʼm really busy. Babawi ako sa ʼyo pagkatapos ng event.”

“Do you really mean it?” I was like a puppy begging for her owner to stay. I sounded a bit desperate but it doesnʼt matter anymore. What matters now is that heʼs here.

“I miss you so damn much, of course.”

The way I felt the butterflies.

“Promise?”

“Yes. Iʼll make it up to you. But for now, I need to go. See you tomorrow.” by that said, he left in an instant.

Is he really that busy for him to leave me alone here without even letting me say a word?

His behavior really worries me. Thereʼs something wrong.

— MISSED PAGES —

Tomorrow has finally come. Todayʼs the day na mapapanood naming lahat ang first performance ng Aces this year. I was excited to see him today. I also wanted to wish him good luck. Kaya naman pagkarating na pagkarating ko sa campus, agad akong pumunta sa backstage para makita ang grupo nila.

“Whereʼs Marcus?” tanong ko. Tuloy pa rin ang paglibot ng mata ko habang hinahanap si Marcus sa paligid. Pero... Hindi ko siya makita sa kahit saan.

“Unfortunately...” ani Adrian. Nilingon niya muna ang iba pa niyang kaibigan bago ipagpatuloy ang sasabihin. Something doesnʼt feel right. “Hindi namin siya makakasama sa performance.” he said, apologetically.

“Huh?” nagulantang ako sa narinig ko. “Bakit? Anong nangyari sa kaniya?”

“Hindi rin namin alam eh. Weʼre very sorry. Kanina pa namin siya tinatawagan pero hindi niya rin sinasagot.” ani Jonas. Pasalit-salit ang tinginan nila sa isaʼt-isa na tila ba naguguluhan at hindi rin alam ang gagawin. Nakikita ko rin ang pag-aalala sa mga mukha nila.

Nanlumo ako sa mga sinasabi nila. Nasaan na ba siya? Sabi niya magkikita kami ngayon? He told me yesterday that weʼll see each other.

Mas tumindi ang pag-aalala ko dahil nakikita kong wala rin silang ideya sa kung saan pumunta at kung ano ang nangyayari kay Marcus.

I knew it. I knew that something is wrong him.

“Why donʼt you sit here first, Frankie?” tanong ni Cyrus. “Baka mahuhuli lang ng dating ʼyon si Marcus. Baka may emergency.”

Umupo muna ako. I collected my messiest thoughts and calmed my nerves. Kung nasaan man si Marcus ngayon, nasa maayos siyang kalagayan.

“Aces, youʼre next!” tawag ng isang staff sa kanila at pinapaakyat na sila ng stage.

Bigla akong hindi napalagay. Hinila ko ang damit ni Adrian. “Paano si Marcus?”

“We need to perform now.” he just said.

What? They shouldnʼt perform without Marcus! He was part of their practice. Itʼs not fair. Akala ko ba naman ay sobrang malapit sila sa isaʼt-isa? Akala ko ba pinapahalagahan nila ang pagkakaibigan nila? Bakit biglang ganito?

“Dito ka muna, Frankie.” suhestyon ni Cyrus. “Kilala ko si Marcus. You will be the first one to know kung anong pinagdadaanan niya. Mas kinakausap ka pa niya kaysa sa amin. We should trust him. Heʼll be fine wherever he is.”

With all of his affirmations, I felt somehow calmed. Pero hindi ibig sabihin nʼon ay mawawala na ang pag-aalala ko sa kaniya.

Tatawag naman siguro si Marcus agad kapag malapit na siya rito, hindi ba?

“Entertain yourself with the performers for now.” payo ni Adrian.

Iginiya niya ako sa audiences at pinaupo sa pinakaharap mismo. “Darating din ʼyun.” he assured.

“Are you sure?” klaro ko.

“Of course. Heʼs our friend after all.” he pats my shoulder.

“Pero paano ʼyung performance ninyo?” kumunot ang noo ko. Sobra na talaga akong hindi mapalagay.

“We have no choice but to make sure we wonʼt mess up. Gagawan na lang namin ng paraan ang part ni Marcus.” ani Adrian.

I sighed, hopelessly. “I will wait for him.”

ʼ“Frankie, wait for him a little longer and I promise you he will arrive.”