Bölüm 7

20.8K 221 22
                                    

Çatalımla önümdeki yemekle oynamaya devam ettim. Ara sıra masanın diğer ucundan ona kaçamak bakışlar gönderiyordum.

"Öğrenci misin peki?" diye lafa girdi.

"Yani, öyleydim. Bir süredir okula gitmiyorum." Ağzıma bir lokma attım.

"Siz ne yapıyorsunuz?"

"X üniversitesinde profesörüm. Branşım edebiyat...Kabalığımı mazur gör. İsmin neydi delikanlı?"

"Meriç, ben size nasıl hitap etmeliyim?"

"Bana istersen Metin ya da Metin Hoca diyebilirsin" Gülümsedi.

Tamam anlamında başımı hafifçe aşağı eğdim ve Şaraptan bir yudum aldım. Daha önce bu tür birşey denememiştim. Boğazımı yakan sıvı karşısında yüzümü ekşittim. Bana bakıp hafifçe kıkırdadı. Ben de karşılık olarak gülümsedim.

Masadan kalkarken pantolonumun cebindeki sigara paketini ve çakmağı çıkardım.

"Ben biraz balkonda olacağım."

Gözlerini tamam der gibi kırptı ve kadehini dudaklarına götürdü.

Elimle rüzgarı engellerken çakmağı çaktım. Saat geç olduğu için daha da soğumuş hava nemli saçlarıma temas edince irkiliyordum. Hissettiğim titreşmeyle elimi cebime soktum. Arayan annemdi. Görüntülü bir arama olduğu için iyi görünmek adına kıyafetlerimi ve saçlarımı düzeltip aramayı kabul ettim.

Erkanda annem ve kardeşim belirdi. Üzerinde 1 ve 8 şeklinde mumlar olan bir pasta vardı önlerinde ve benim için mutlu yıllar şarkısı söylemeye başladılar. Gözlerimin nemlendiğini hissetmiştim. Ve bitirince ikisi de mumları üflediler.
Sadece buruk bir gülümsemeyle onları izliyordum. İkisi de doğum günümü kutladı ve neler yaptığımı sordular. Herşeyin yolunda olduğunu ve çözeceğini söyledim. Kısa bir vedadan sonra arama bitmişti.

Derin bir nefes alıp sigarayı tekrar dudaklarıma götürdüm. Annem görse muhtemelen çok kızardı. Arkamdan gelen boğaz temizleme sesiyle oraya baktım. Kolunda asılı bir hırkayla bana bakıyordu. Yaşlardan parlayan gözlerimi gizlemeye çalıştım ama herşeyi görmüştü.

"İstemeden birşeylere kulak misafiri oldum." diyerek buruk bir şekilde tebessüm etti.

🫀

Yanyana kanepede oturuyorduk. Elindeki kadehten bir yudum aldı.

"Konuştuğun kişi kimdi? Kız arkadaşın falan mı?"

"Hayır hayır. Sadece annem ve kız kardeşim."

"Ah anladım. Sana baya değer veriyorlar gibi geldi."

"Veriyorlar."

"Neden burada tek başınasın o zaman?"

Gerçek tır gibi çarpmıştı. Muhtemelen bunu kastetmemişti ama beni derinden yaralamıştı.

"Babam yüzünden." dedim zar zor duyulan bir ses tonuyla. İlgi ister gibi ona daha da yanaştım. Bacaklarımı kendime çekip başımı geniş göğüsüne yasladım ve gözlerimi kapattım. Daha çok soru sormamasına rağmen anlatmaya devam etmek için bir dürtü vardı içimde. Sanki benimle alakalı herşeyi bilmesini istiyordum.

"Hiç bir zaman yanımda olmadığı yetmezmiş gibi etrafımdaki bütün sevdiklerimi elimden aldı. Onların yanına tekrar gelmemem için önüme bir sürü engel koydu. Belki de aslında hiçbiri beni istemiyordur ve bunu kibar bir şekilde böyle dile getiriyorlardır."

Sadist Sahibim +18Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin