The Lost SunShine

Bölüm Bir: Dönüm Noktası

Umut, neşe ve ışık. Her ne olursa olsun bu üçünü kaybetmeyen bir kız düşünün. Hayatı ne kadar kötüye giderse gitsin, ne kadar yaralanırsa yaralansın hiç o üç özelliğini kaybetmeyen bir kız. İhanet, kalp kırıklığı, yorgunluk, yaralanma gibi olumsuzluklara kendince baş kaldıran ya da bir sabah kalktığında yanında ona bu umudu, neşeyi ve ışığı aşılayan insanı bulamadığında bile ağlamamış biri. Ailesinin ona açtığı yaralara ses etmeyen bir kız. Ne kadar güçlü ve her şeyle başa çıkmaya çalışıyor değil mi? Hayır, değil. Bu kız güçsüz, aptal ve sevimsizin teki aslında. Aslında birçok insanın kendinden bildiği fakat asla kabullenmek istemediği bir gerçek vardır. Hiçbir insan dışarıdan göründüğü gibi değildir. Dışarıdan neşeli, komik ve hayatıyla barışık gibi görünen bir insanın birkaç gün sonra intihar haberinin gelmesi mümkün bir durumdur. İnsan büyüdüğü ortama göre şekillenir ve yaşadığı bazı şeylerden korunmak için kendilerince bir mekanizma geliştirirler. Kimisi etrafta duygusuz gibi gezerek kendini korur, kimisi herkese gülümseyerek. İnsanlar güçsüzlüklerini farklı davranış ve duygularla kapatmaya çalışır. Bu da birçok insanın aslında sandığınız insanlar olmadığını farketmenizi sağlar.

Evet doğru tahmin ettiniz, bu bahsettiğim kızın kendini koruma şekli de etrafa umut ve neşe saçmak çünkü sahip olduğu hayalleri gerçekleştirebilmesi için yapabileceği tek şey bu. Ne kadar üzücü, değil mi? Hayallerinin peşinden koşan bir kızın bir süre sonra son nefeslerini verecek olması ne kadar üzücü değil mi? Her zamanki gibi eve alınmamıştı o kız. Yine kapıda babasından dayak yemiş ve annesinin iğrenmiş bakışlarına maruz kalmıştı. Şimdi ise aşırı doz onu bir yılan zehri misali zehirliyordu. Üç veya dört saat gibi çok uzun olmayan bir süre içerisinde nefes almayı bırakacaktı. Issız ve loş sokaklarda bir ruh gibi dolaşıyor, adeta hipnoz olmuş gibi ilerliyordu. Gidecek bir yeri vardı fakat gitmek istemiyordu. Sahip olduğu iki kişinin ölü bir bedene şahit olmasını istemiyordu.

Delirmiş miydi bu kız? O'na bir sözü vardı. Hayallerini gerçekleştirene kadar asla vazgeçmeyeceğine söz vermemiş miydi? Sözü vermişti vermesine fakat O sözünü tutumuş muydu? Asla buralardan uzaklaşmayacağına söz vermişti O, bu sözünü neden tutmamıştı? Bir yaşam nedeni var mıydı artık bu ışığını yitirmiş kızın? Zannetmiyorum.

Bu düşünceler kızın aklında cirit atarken boş sokakta bir ses yankılandı. Bir bildirim sesiydi bu. Kızın telefonundan gelmişti. Son sahip olduğu umutla, O'nun yazdığı umuduyla açtı telefonunu. Bildirimin geldiği sohbete tıkladığında O'nun yazmadığını farketti. Hayal kırıklığını iliklerine kadar hissetti o an kız. Gözünden bir damla yaş süzüldü. Süzülen damlanın tuzlu ve ekşimsi tadını hissettiğinde hala ekrana bakıyordu.

Gelen mesaj sınıfındaki kızların sene başında Sadece Kızlar Anlar adıyla açtıkları bir sohbet grubundandı. Sınıf arkadaşlarından biri sevdiği yayıncılardan birinin yayın linkini atmıştı ve şu an da tüm kızlar yayıncının ne kadar yakışıklı olduğunu konuşuyordu. Fakat bu tür konular hiçbir zaman kızın dikkatini çekmemişti. O yüzden telefonu kapatıp yoluna devam etmeyi planlıyordu. Fakat aldığı ilaç fazlalığından yavaş yavaş çökmeye başlayan vücudu dalgınlaşmıştı. Yanlışlıkla tıkladığı link sanki acelesi varmış gibi bir an da açılmıştı. Açılan canlı yayına baktı kız, bir süre durdu ve hareketsiz bir şekilde izledi. Gördüğü görüntüyü kendince yavaş yavaş analiz etti. Takipçilerini seven, mutlu ve rahat bir hayat yaşayan bir adam vardı karşısında. En azından dış görünüşü öyleydi çünkü kız bu bireyin rahat bir hayat sürdürdüğüne inanmıyordu. Rahat bir hayat yaşamaması ünlü olduğundan değildi, farklı bir gizem vardı bu adamın altında. Kimseye farkettirmeden bazı işlerle uğraşıyormuş gibi bir his kapladı kızı. O an kız telefon ekranına odaklandı ve izledi. İzledikçe gözleri kamaştı, izledikçe hissettiği gizem duygusu kızı içine çekti, izledikçe umutları yeşerdi, izledikçe neşelendi ve izledikçe ışığını geri kazandı.