Encore | Taelice

♧

1943- Paris |Fransa|

"Size ne kadar teşekkür etsem azdır bayım."

Şöminenin sıcak ateşinin üzerinde soğuktan buruşmuş ellerini ısıtıyordu.

"Bayan, isminizi sorabilir miyim acaba?"

Bir süre şöminenin ateşine baktı. Bu adama güvenmek istedi.

"Adım Celin bayım peki ya sizin isminiz nedir?"

"Ne kadar güzel bir isminiz var buralarda daha önce duymamıştım. Lois, Lois Vipiana"

Sağ elini uzatarak kızın ellerini tuttu.
Nazikçe tuttuğu eli dudaklarına götürüp, ufak bir öpücük kondurdu.

"Memnun oldum Celin. Peki soy isminiz nedir?"

Hızla elini çekti. Ayağa kalkarak arkasını döndü.

Korku tüm vücudunu sarmış, titremeye başlamıştı.

"Sorun nedir Madam, yoksa yanlış birşey mi söyledim?"

"Bu konu hakkında konuşmak istemiyorum bayım."

"Siz nasıl isterseniz."

"Yorulmuşsunuzdur size odanızı göstereyim."

"Afedersiniz birşey sormak istiyorum?"

"Buyrun."

"Acaba bu evde sizden başka birileri yaşıyor mu? Rahatsızlık vermek ist..."

"Ah hayır bir ailem yok. Yalnızım rahat olabilirsiniz."

Kadın şaşırdı. Çok da yaşlı görünmüyordu. 20'li yaşlarının sonlarında olan biri gibi görünüyordu. Bu yaştaki biri neden yalnız yaşardı ki?

"Aklınızdakini sorun lütfen."

"O kadar belli ettim mi?" Dolgun dudakları yukarı kıvrıldı.

Adamın gözleri kızın dudaklarına kaydı.

Ne öpülesi dudakları vardı ama...

"Neden yanlız yaşıyorsunuz bayım, Aileniz neredeler, bir sevgiliniz yok mu?"

Sevgilim olmanı ne çok isterdim... diye geçirdi içinden adam.

"Hayır. Bir ailem var ancak... boşverin bunlar karışık konular ve bir sevgilim de yok."

"Anlıyorum."

"Peki sizin var mı Celin?"

Eğer bu adama ailesinden bahsetseydi. Bu akşam kalacak bir yeri olmayacaktı. Yeniden sıkıştı kalbi.

"Ne?"

"Sevgiliniz var mı?"

Tanrıya şükürler etti. Ailesini sormamıştı. Yalan söylemek konusunda pek de iyi olduğu söylenemezdi.

"Ah hayır yok."

"Güzel."

"Anlamadım?"

"Odanızı göstereyim buyrun bu taraftan."

Bayan Celin Gaulle ve Bay Lois Vipiana

Tahminleriniz varsa alayım :)