Στα Δίχτυα του Πεπρωμένου ....(justin bieber)

part 2 ~~εσυ...?~~

Emma

-όχι όχι εγώ δεν ερωτευωμαι ποτέ δεν θα το κάνω...!"είπα νευριασμένη και έκλεισα το τηλέφωνο...

Ή ίσως και να είμαι και απλά να μην το παραδεχωμαι
Μα τι λέω ...? "Μαλωσα τον εαυτό μου"

Λίγο μετά ένας εκνευριστηκος ήχος με έβγαλε από τις σκέψεις μου

-ποιος μπορεί να είναι? "Μονολογο εκνευρισμενα"

-γεια σου μικρή ..."λέει μια φωνή γεμάτη χαρά "

-Τζέικομπ? Τι--τι κανείς? Εδώ?"είπα μόλις αντικρισα τα μαύρα του μάτια να με κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω"

-ξέρεις...θέλω να σου γνωρισω εναν από τους παλιούς μου κολλητους "είπε και εδιξε την πορτα"

Μια βραχνή και γλυκιά φωνή αντηχη στα αφτιά μου ...στο άκουσμα της φωνής νιώθω σκέψεις να πλημμυρίζουν το μυαλό μου και κάτι να με γαργαλαει ευχάριστα μέσα από το στομαχι

-Χευ...εσύ? ......εσύ είσαι η κοπέλα που με βοήθησε..."είπε κάπως κοφτά"φενεσαι χαμένη..."με κοίταξε βαθιά στα μάτια σαν να μου ζητήσει να ξύπνησω...

Όσπου ένα δροσερό χέρι ακούμπησε τον ώμο μου...

-εει μικρή..που ταξιδευεις?

Ή φωνή αυτή με συνδιασμό με το σκουντιγμα με έβγαλαν από τον 'λιθαργο' μου

-ε-εσυ είσαι εκείνο το αγόρι..."είπα κάπως παραξενεμενει"

-καλός ήρθες στον κόσμο μας μικρή "είπε ειρωνικά και μου έκλεισε το μάτι"

Justin

Εγώ και Τζέικομπ είμαστε έξω από ένα σπίτι άγνωστο για εμένα...
Αφού το επεξεργαζομαι ακούω τον ήχο του κουδουνιου να διαπερνάει τα αφτιά μου

Όταν άνοιξε την πορτα ήταν....δεν μπορεί..."είπα από μέσα μου ενώ είχα μείνει αφωνος " εκεινο το κορίτσι ....εκεινο το κορίτσι που για κάποιο λόγο με έκανε να αισθανθω κάτι σαν ηλεκτρισμό ...και όταν την κοίταξα....όταν την κοίταξα κάτι με τραβιξε πιο κοντά σε αυτήν...ίσως τα μυστικά που κρύβει ή τα όμορφα χαρακτηρίστηκαν του προσώπου της ....ήταν όλα τόσο αρμονικά επάνω της...καμία ατέλεια...

Όταν τελικά κατάφερε να βγει από της σκέψεις της αποφάσισα να της φερθω ειρωνικά...

Emma

Κοίταξα το καστανοξανθο αγόρι με ένα δολοφονικό βλέμμα
Αυτός χαμογέλασε γλυκά και εσκηψε το κεφάλι του

-γνωριζεσται?"μια φωνή μας βγάζει από τις σκέψεις μας"

-εεε...? Όχι όχι ούτε καν απλά τον βοηθησα να βρει την σχολή "είπα κάπως μονότονα"

-ναι και εγώ...Ρώτησα για βοήθεια απλά....τίποτα άλλο

Πλέον ο Τζέικομπ μας κοιτούσε με ένα ύφος απορίας

-λοιπον? Δεν θα γνωριστητε?

-ναι σωστά "ακούω το αγόρι απέναντι μου να απαντάει ήσυχα"

-Τζάστιν..."είπε γρήγορα αλλά με γλυκό τρόπο"

-Έμμα..."είπα και εγώ με την σειρά μου και Πιάσαμε τα χέρια είχαμε έρθει αρκετά κοντά "

-Έμμα εγώ φεύγω "λέει ο τζεικομπ...ενώ βγενει γρήγορα χωρίς να αφήσει τον Τζάστιν να βγει από τις σκέψεις του"

Justin

Είμαστε μόνη μας η αμηχανία που νιώθουμε είναι φανερή όμως κάποιος πρέπει να σπάσει την σιωπή...

Τραβιξε το χέρι μου και αρχησα να χαιδευω αμήχανα το σβέρκο μου

-λοιπόν..."ξεκινάω να μιλάω"

-λοιπόν τι?"μου απάντησε και την κοιτούσα περίεργα"

Emma

Λοιπόν"ξεκινάει να μιλάει ενώ εγώ πηγα στον καναπέ για να προσπαθήσω να ηρεμησω από την προηγούμενη αμηχανία...

-Λοιπόν τι? "Του απανταω"

-Εμμ...ξέρεις γιατί έφυγε ο Τζέικομπ "ρωταω φανερά ντροπιασμένη"

-Όχι "είπε ψυχρά και αποφασισα να αλλάξω συμπεριφορά"

-ωραία φύγε και εσύ..."είπα ψυχρά"

-τι σου χω κάνει μωρέ γιατί μου μιλάς έτσι?

-είσαι ενοχλητικός "είπα και πηγα να φύγω"

-ωραία! Αύριο θα μιλήσουμε"είπε νευριαμσενα και βγεικε γρήγορα από το σπιτι"

[...]

Άλλη μια μέρα ξεκινάει λοιπόν "σκέφτηκα"
Στην σχολή οι ώρες ήταν εωνες και περνούσαν αργά...όσπου που το τελικό κουδούνι διαπέρασε τα αφτιά μου μαζεψα γρήγορα τα πράγματα και έφυγα από την τάξη
Στάθηκα έξω περιμένοντας την Κάθριν και την Έλενα ή Κάθριν με πλησίασε και με κοιτούσε περίεργα...ξάφνου τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου άλλαξαν ήμουν λες και είδα φάντασμα ήταν αυτός πλησίαζε σε εμένα ....πέταξα κάτω την τσάντα και αρχησα να τρέχω >
Το αγόρι με είδε και με ακολούθησε τρέχοντας άκουγαν τα βήματα του όταν βρεικα ένα στενό και χωθηκα μέσα ....τα βήματα σταμάτησαν και μετά από λίγο πηρες το θάρρος να βγεις όμως...

Χευ...μπορεί να μην σας αρέσει...ξέρω ότι μπορώ και καλύτερα αν θέλετε αφήστε τα σχόλια σας...ευχαριστω