အခန္း(၁၈)

1.6K 82 11
                                    

Zawgyi

"ကိုႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ"

ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ၾကည္ႏူးကာ ေနြးေထြးဖြယ္ပတ္ဝန္းက်င္ေလးသည္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရၿပီး နီညိုေရာင္ဆံပင္ႏွင့္ လူအား စူးစူးႀကီးၾကၫ့္ေလေတာ့သည္။

"ဘာ..ဘာလို႔ အဲ့လို??..ကိုႀကီး ဒီကိုလာမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မွမသိတာ ကြၽန္ေတာ္က ပ်င္းလို႔ ခရီးထြက္လာရံုပဲ"

ႏိုင္စိုးက သူ႔လက္ထဲက helmet ကိုပိုက္ရင္း အိမ္ထဲဆက္ဝင္ရမလို ရပ္ေနရမလိုနဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ ေနဝန္းကခ်မ္းေဝရဲ့ ခါးေလးေတြကိုဖိကိုင္ထားျခင္းအား လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ကာ ႏိုင္စိုးအနားသို႔ ေလ်ွာက္သြား၏။

"အား! အား.. ကိုႀကီး နာတယ္ လႊတ္"

"ခ်မ္းေဝကို ဘာဒုကၡေပးဖို႔ လိုက္လာတာလဲ မင္းအခုျပန္!"

ႏိုင္စိုး၏ နားရြက္အား ဆြဲလိမ္ရင္း အျပင္ကိုအတင္းဆြဲထုတ္ေနတဲ့ ေနဝန္းက ႏိုင္စိုးကို ပိစိေသးေသးေလးေတာင္ အလိုမရိွေၾကာင္း အျပၫ့္အဝေဖာ္ျပေန၏။

"ကိုႀကီး..နာတယ္လို႔! ဦးေလးေရ! ေဒၚေလးေမ! လာပါဦး!"

"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ၿပီး ဒိုးလိုက္စမ္း!"

ႏိုင္စိုးက တံခါးေဘာင္ကိုဆြဲထားကာ အနာခံၿပီး ေပကပ္ေန၏။ ေနဝန္းက နားရြက္ကေနဆြဲရင္း ဖင္ကိုေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္သည္။

"ဟိတ္ေကာင္! မင္းလက္ေတြအခုလႊတ္လိုက္ တံခါးကိုဆြဲမထားနဲ႔ ေခြးသားေလးရဲ့!"

"အား! အား! နားရြက္ျပတ္ပါၿပီ! ခ်မ္းေဝ..ခ်မ္းေဝ ကိုႀကီးကိုေျပာေပးဦးကြာ အား!"

"ခ်မ္းေဝကို ၾကၫ့္ၿပီးေအာ္မေနနဲ႔! မင္းကိုအလိုမရိွဘူး ထြက္စမ္း!"

"ခ်မ္းေဝ! ခ်မ္းေဝ! ကိုယ့္ကို ကူညီပါဦး"

ႏိုင္စိုးက တံခါးကိုဆက္မဆြဲထားေတာ့ဘဲ လႊတ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ခ်ကာ ခ်မ္းေဝကိုၾကၫ့္ရင္း လက္အုပ္ခ်ီေတာ့သည္။

"မင္းကိုအႏိုင္မက်င့္ေတာ့ပါဘူးကြာ! ကူညီပါဦး ကိုႀကီးကိုေျပာေပးဦး"

Even The Devil , Once An Angel(COMPLETED)Onde histórias criam vida. Descubra agora