Dziki zachód

3. Rozwód

Od ostatniej kłótni minęło może dwa, trzy tygodnie. Od tamtej pory mama częściej wychodziła z domu i nie zbyt spędzała ze mną czas. Za to tata stara się jak może, żeby moje siedemnastoletnie dzieciństwo jakoś wyglądało. Aktualnie są wakacje i zastanawiam się czy gdzieś pojedziemy, ale szanse są marne. Żeby jakoś jednak korzystać z tych wakacji, starałam się codziennie wychodzić na rolki, rozmawiać z przyjaciółkami i chłopakiem. Któregoś dnia mama weszła mi do pokoju, podczas rozmowy z Anną. Powiedziała, że mam zejść na dół, bo to pilne. Bardzo się przestraszyłam, bo w mojej głowie było już wystarczająco brudnych, czarnych myśli. Tata siedział na jednym z trzech krzeseł przy brązowym, okrągłym stole w kuchni. Mama usiadła przy drugim, obok niego i ja na ostatnim naprzeciwko nich.
-Podjęliśmy poważną decyzje. - Powiedziała mam drżącym głosem. Domyślałam się o co chodzi, ale w duchu modliłam się o to, żeby to nie było to.
- Myślimy, że tak będzie dla Ciebie i dla nas najlepiej. - O nie, oni zaraz to powiedzą...
- Mianowicie bierzemy rozwód... - Mama zakryła po tym zdaniu twarz rękami, a tata patrzył w podłogę, starając się uniknąć mego spojrzenia. Gdy usłyszałam te słowa, mój świat przełamał się na pół, serce stanęło w gardle i gubili rytm. Niby to podejrzewałam, ale nie chciałam o tym słyszeć. Przez moje myśli przepłynęły wszystkie możliwe radosne wspomnienia z rodzicami. Te kiedy po raz pierwszy, mając 6 lat poleciałam do Polski. Kiedy w naszym ogródku urządzaliśmy w środku lata pikniki, i jeszcze 1000 innych wspomnień. Przez szum moich głośnych myśli usłyszałam jak mój tata coś do mnie mówi, ale nie zwracałam na to specjalnej uwagi. Co się będzie dziać dalej? Co ze mną? Z kim będę mieszkać? Rodzice mają na to plan? W tym momencie przed oczami zrobiło mi się ciemno. Wolałam umrzeć w tym momencie niż uczestniczyć w jakiś sądach czy innych dziwactwach.