HERKESTEN FARKLI

ADIM...

"Anne! Tulumum nerde her yere baktım ama bulamıyorum „ Sen bavula falan mı koydun? "

"Hayır hayatım ben bavula koymadım. Çamaşırlığa bak belki oradadır. " Tamam saol.Bide oraya bakayım. Kendimi anlayamıyorum bir insan niye çıkardığı şeyi bulamaz? Cidden üstümden çıkardığım kıyafetlerimin % 80ini giymem için iki gün önceden aramaya başlamam gerekiyor ve bu can sıkıcı bir durum. Bir yandan söylenipbir yandan eşyalarımı arıyordum. İki saat boyunca aradım aradım...ve hüzünlü son bulamadım. Pes edip oturduğum sırada Umut un öksürük sesiyle kapıya döndüm. Düne göre daha kötü görünüyordu. Hafifçe gülümsedim " Nasılsın canım kendini nasıl hissediyorsun? " Dedim "İyiyim abla merak etme bana söyleneceğine kendine bak. Dün gece uyumadığını biliyorum. " Hiç de bile söylendiğim falan yok tamam mı? " diye çemkirdim hemen anlamıyordu iyi olmadığını görebiliyordum ve içimde bir yerde bir şeyler parçalanıyordu. Ve bu acıtıyordu. " Madem iyisin evimizi son kez gezelim mi beraber? " Hüzünle gülümsedi. " Bu evi çok özleyeceğini biliyorum abla.Özür dilerim. " Dedi. " Cidden mi Umut farkında mısın herkesin hayallerinde olan istanbula taşınıyoruz niye burayı özleyecek mişim ki? " dedim.inanmasini umarak. Ortamı düzeltmek için espri yapmayı denedim . " Umut umutlu, mutlu mutlu, Sevim sevimli olmazsa biz ne yapalım? Dedim kahkaha atarak.Ona baktığımda bana yumurtadan çıkan koyun gibi bakıyordu. " Abla bunu sakın kimsenin yanında yapma bence, sana gülmekten fazlasını yapabilirler. " dedi bilmiş bilmiş. " Bence çok güzel espri yapıyorum sence de mantıklı değil mi? " . Pes eder gibi bakıp hadi gezelim dedi.Umut un, annemin ve babamınodasını gezdik.Daha sonra salona geçince belli belirsiz gülümsedim. Televizyon karşısında çok anımızvardı. Birbirimizi yediğimiz hangimizin istedigi kanalın açılacağı günler sırf bilmiş kardeşimi gıcık etmek için onun önüne geçtiğim zamanlar. . . Tabi bunlarınyanında bide Umut un hastalandıktan sonraki hallerimiz aklıma gelince yüzüm ister istemez yüzüm düştü. " Kızım hadi gitmemiz gerekiyor. " Babamın sesini duyunca arkama baktım. "Babam annem ve kardeşimle beni bekliyorlardı. Onları mutlu etmek için kocaman gülümseyerek " Tamam geliyorum. Siz çıkın birkaç eşyam vardı onları alıp geliyorum. " Koşarak odama çıktım. Etrafa son kez göz atıp anılarımı zihnime tekrar tekrar kazıdım. Burayı gerçekten özleyecektim çok...hemde çok. Tam çıkıyordum kot rengi askısı sarkan bişey gördüm ve bam tulumum. İşte buna gerçekten sevinmiştim. Hakikaten bu tulumun pencereden sarkması hiç de normal değildi. Korna çalınca vaktin geldiğini anladım. Merdivenlerden ikişer üçer inerken ayağım takıldı ve yüzüstü yere kapaklandım. Burnum cidden çok acımıştı. Ama buna alışmam gerekiyordu öyle değil mi? Günde iki sefer düşmeden içim rahat etmiyordu sanırım. Ayağa kalkıp yeni hayatımın başlangıcına adım atıp arabaya geçtim...