Ey kurtaracağım herkesi diye Gözüpek kavgaya atılan, Feda ettin kendini lakin Beyhude olabilir çaban. Bazen öyle bir an gelir, Büyük bedel ödenir, Her şey kazanılmışken Aslında kaybedilir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İstersen bugün erken çık Felix, biraz yorgun görünüyorsun"
Belli ki gecenin en koyu tonlarını taşıyan gözlerimin kadim bir mor renkle çerçevelenmesi iş arkadaşımın dikkatini çekmişti, saatler sonra.
"Ah hayır iyiyim ben"
İyi miydim gerçekten?
Adam oldukça isteksiz şekilde ettiği teklifi reddetmeme sevinmişti. Bunu bir anlık yukarı kıvrılan ama hemencecik yüzüne üzgünmüş gibi bir hava katan eski haline dönüşünden anlamıştım. Gidip benim yerime rapor doldurmak zorunda kalmayacaktı sonuçta.
Bu kadar bencil olabiliyordu demek ki insanlar. Yirmili yaşlarıma basmadan önce asla inanamazdım buna. Kimsenin kalbi bu nebze kararamazdı bana göre.
Ama şimdi görüyorum ve anlıyorum. İnsanların çıkarlarının bittiği yerde vicdanları da yok oluyordu.
Yapmacık bir gülümseme ardından omzumu sıvazladı ve üzerime bulaştırdığı sahte samimiyeti umursamadan arkasını dönüp gitti.
Aklına bir şey gelmiş gibi aniden geri döndü ve bana seslendi birkaç metre uzağımdan.
"Öyleyse son projeyi de bugün çıkmadan önce teslim et"
Son proje...
Son, son, son, son..
Asla son olmayacak.
"Ederim"
Günün 15 saati başından bir türlü kalkamadığım bilgisayara çevirdim mosmor gözlerimi.
Kalan son detayı ekledim o "Son Proje" ye.
Bir aydır üzerinde çalıştığım bu lanet projeden kurtulmama çok az kalmıştı.
Taslağın ve temizin çıktısını aldım yanımdaki makineden. Darmadağın duran kravatımı ve gömleğimin yakasını düzelttim. Bugün projeyi sunarım düşüncesi ile en sevdiğim babamdan kalan takım elbiseyi giymiştim. Uğur getireceğine inanıyordum bana.
Elimin tersi ile gözümü ovuşturdum. Gözlerim sanki göz kapaklarım izin verseler bağımsızlıklarını ilan edip beni sonsuza dek terketmeye tam anlamıyla hazırmış gibi ağrıyorlardı.
